Ελπίζω η θυσία του νεαρού έλληνα πιλότου χθες να γίνει μάθημα σε όλους τους στρατόκαυλους ανά τη χώρα, όπου κι αν βρίσκονται αυτοί, στην κορυφή της πυραμίδας ή στη βάση της. Τα παιχνίδια πολέμου έχουν κόστος και ο πόλεμος ακόμη μεγαλύτερο. Κι όταν υπάρχουν και ανθρώπινα θύματα, αυτό το κόστος δεν μετριέται. Ούτε μετριάζεται μια απώλεια όπως η χθεσινή του πιλότου Γιώργου Μπαλταδώρου, όταν ο αρμόδιος Καμμένος υπουργός αναλύεται μέσω Twitter σε βλακώδεις εθνικιστικές κορόνες και πομφόλυγες για ήρωες που έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος, πάνθεα ηρώων και άλλα ηχηρά παρόμοια της κατηγορίας «να ‘χαμε να λέγαμε, και να ‘χουμε να πούμε», που ούτε το παλικάρι φέρνουν πίσω, ούτε τη ζημιά που έγινε αποκαθιστούν.
Μόνο σιωπή ταιριάζει αυτή την ώρα. Σιωπή, περίσκεψη, και μια προσευχή για την ανάπαυση της ψυχής αυτού που έφυγε, και για όσους άφησε πίσω του, να βρουν το κουράγιο να ξεπεράσουν όσο πιο ανώδυνα γίνεται την τρομερή απώλεια…

Κάν’ το όπως ο Τραμπ

Ηταν αναμενόμενο. Οπως δεν λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή (κατά τη λαϊκή σοφία), έτσι ήταν περίπου βέβαιο ότι θα έκανε διακριτή την «παρουσία» του και σε αυτό το τραγικό συμβάν και ο Καμμένος υπουργός. Ο άνθρωπος αυτός, που την πιο κρίσιμη για τη χώρα περίοδο όξυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων έτυχε δυστυχώς να διαχειρίζεται το υπουργείο Αμυνας, έσπευσε, λες και του το ζήτησε κανείς, να αναγγείλει τον θάνατο του πιλότου. Μέσω Τwitter!!! Σαν να επρόκειτο για ένα θέμα από αυτά που αναρτά σχεδόν επί καθημερινής βάσεως για να σχολιάσει, να βρίσει ή να απειλήσει όποιον έχει στοχοποιήσει.

Αλλά εδώ σκοτώθηκε ένα νέο παιδί. Ενας νέος πατέρας –άφησε πίσω του δύο ορφανά. Πράγμα που όπως φαίνεται ουδόλως τον άγγιξε. Εξού και πριν ακόμη το αρμόδιο υπουργείο ή η Πολεμική Αεροπορία ανακοινώσουν το γεγονός, εκείνος τους πρόλαβε όλους και ευκαιρίας δοθείσης εξάντλησε την εθνικιστική του φρασεολογία με διάφορα απίθανα του είδους «Ενας Ελληνας πιλότος στο πάνθεον των Ηρώων». «Ενας Ελληνας πιλότος», που είχε και όνομα και οικογένεια… Ζήλεψε τον Τραμπ προφανώς ο δικός μας, που επιδίδεται σε αναρτήσεις στο Twitter ακόμη και για τα πιο σοβαρά θέματα, είπαν ορισμένοι. Διέπραξε μεγάλη ανοησία, θα πω εγώ.

Το ποτάμι της οργής

Και δεν το λέω μόνο εγώ, το είπε και ένα πλήθος πολιτών στα social media, που δεν άντεξε αυτή την πρόκληση: να ανακοινώνει ο υπουργός, αυτό που ακόμη δεν έχουν επιβεβαιώσει οι αρμόδιοι –και αφήνω κατά μέρος το γεγονός ότι σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα σε περιπτώσεις τέτοιων ατυχημάτων πρέπει να κηρυχθεί αγνοούμενος ο πιλότος, και μετά την παρέλευση 48 ωρών να κηρυχθεί οριστικά νεκρός.

Μπήκα στον πειρασμό να «επισκεφθώ» τον λογαριασμό του Καμμένου υπουργού. Διάβασα για αρκετή ώρα τα εκατοντάδες επιθετικά σχόλια που συνόδευαν την ανάρτησή του. Εξοργισμένοι πολίτες τού ζητούσαν να παραιτηθεί. Η πλάκα είναι ότι τους πιο οξείς, σε χαρακτηρισμούς, από αυτούς, τους «μπλόκαρε», μη αντέχοντας να διαβάζει όσα του «έσουρναν» κατά το κοινώς λεγόμενο.

Πολίτες με επώνυμο οι περισσότεροι, όχι τρολ. Δείγμα ότι αυτός ο κόσμος δεν φοβάται πια να εκφραστεί και να καταγγείλει. Το ερώτημά μου είναι άλλο: πώς μπορούσε την ώρα που βρισκόταν σε εξέλιξη η επιχείρηση για τον εντοπισμό του νεκρού πιλότου, εκείνος να ασχολείται με το «μπλοκάρισμα» των ακολούθων του που τον έβριζαν στο Twitter; Πραγματικά τον θαυμάζω…

Σε μαύρα μεσάνυχτα

Στο πλαίσιο του ρεπορτάζ που έκανα αμέσως μετά το συμβάν, πληροφορήθηκα διάφορα ανατριχιαστικά θα τα χαρακτηρίσω αναφορικά με το τι ακριβώς συμβαίνει σχετικά με αυτό το περίφημο αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων. Για μια συζήτηση που έγινε παρουσία Καμμένου και της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων στην Επιτροπή Εξοπλισμών της Βουλής, τη Μεγάλη Εβδομάδα. Για το τι ειπώθηκε εκεί, και τι εικόνα αποκόμισαν οι βουλευτές, που είχαν μαύρα μεσάνυχτα, από την ενημέρωση των στρατηγών. Φυσικά δεν πρόκειται να αναφέρω τίποτε, διότι στόχος μου δεν είναι να ρίξω νερό στον μύλο κανενός, και πολύ περισσότερο των «απέναντι». Θα πω μόνο το εξής: η εξωτερική πολιτική της χώρας δεν επιδέχεται ούτε «τσαμπουκάδες» ούτε «νταηλίκια». Αν επιδίδεσαι σε αυτά, θα πρέπει και να μπορείς αν χρειαστεί να αποδείξεις στην πράξη ότι μπορείς να τα υποστηρίξεις. Αλλιώς θυμίζεις Ζήκο «μπακαλόγατο», που τσαμπουκαλεύεται με τον Νίκο Ρίζο και την κρίσιμη στιγμή (πριν τις φάει) αναζητεί εναγωνίως το χέρι της κυρα-Παγώνας να τον… συγκρατήσει!

Και ελπίζω να έγινα κατανοητός…

(Την περασμένη Παρασκευή είχα συστήσει –με τον προσήκοντα, όπως πάντοτε, σεβασμό –στον πρόεδρο Τσίπρα να καλέσει έναν εκ των συμμετεχόντων στη συνεδρίαση βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ να τον ενημερώσει. Ή αν δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν, να καλούσε τον υπουργό Τόσκα, ο οποίος ως πρώην υψηλόβαθμος αξιωματικός, και νυν απόστρατος, έχει πλήρη εικόνα. Φοβούμαι ότι δεν το έκανε. Ας το κάνει τώρα. Θα τον βοηθήσει πολύ να κατανοήσει την κατάσταση…)

Η αξία της ανθρώπινης ζωής

Κοντολογίς, η αντιπαράθεση με την Τουρκία στο επίπεδο της ακραίας εθνικιστικής και πατριδοκαπηλικής ρητορικής δεν βγάζει πουθενά. Στη γειτονική χώρα, που βρίσκεται μονίμως τα τελευταία χρόνια σε εμπόλεμη κατάσταση με τους γείτονές της, η ανθρώπινη ζωή δυστυχώς δεν έχει την ίδια αξία με την ανθρώπινη ζωή σε μια δυτική χώρα, και εν προκειμένω στην Ελλάδα.

Στην Τουρκία ο Ερντογάν λέει δημόσια θα «χύσουμε το αίμα μας» στον πόλεμο που διεξάγουμε και δεν ανοίγει μύτη. Δεν ακούγεται λέξη, από πουθενά. Καμιά αντίδραση. Ακριβώς γιατί μια ολόκληρη κοινωνία έχει εθιστεί σε αυτό που συμβαίνει και δεν αρθρώνει λόγο διαμαρτυρίας. Να πει ένα «όχι άλλα θύματα».

Σε εμάς εδώ, και ευτυχώς, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά –χθες χάθηκε ένα παιδί, μέσα σε αυτή την τρέλα που εξελίσσεται εδώ και μήνες στο Αιγαίο, και θρηνεί όλη η χώρα. Να ελπίσουμε, και να το ευχηθούμε κιόλας, να είναι το τελευταίο που χάνεται τόσο άδικα…

Σε ποιητική γλώσσα

Αλλά υπάρχουν και οι ρομαντικοί μεταξύ μας, οι ποιητές. Αυτοί που αποτυπώνουν λέξη λέξη, περιγράφοντας ψηφίδα ψηφίδα ό,τι συμβαίνει. Ελαβα σχόλιο, ποιητικής υφής, του φίλτατου Βύρωνος, Μπάιρον για όλους εμάς τους φίλους του, Πολύδωρα, το οποίο μεταφέρω αμελητί και άνευ περικοπών –ως είχε δηλαδή:

«Σαν τότε στην Πόλη, το 626 μ.Χ., με τον Πατριάρχη Σέργιο και το “Τη Υπερμάχω”. Οταν τα τύμπανα του πολέμου ηχούσαν, έστω αχνά αυτή την Ανάσταση, είδαμε τον Αρχιεπίσκοπο και παπάδες να ψέλνουν τον εθνικό ύμνο και την επομένη ροκάδες νέους να χορεύουν την “ιτιά”. Αταβιστική αλήθεια:

Η παράδοση σαν ελιξίριο ζωής και καταφύγιο εθνικής διάσωσης!».