Είναι πλέον πασιφανές ότι η Ελλάδα σύντομα θα κληθεί να υπερασπιστεί την ακεραιότητα και την κυριαρχία της. Το περιστατικό στη Ρω δείχνει ότι η χώρα έχει αντιληφθεί επιτέλους την πραγματικότητα και ετοιμάζεται να απαντήσει. Αυτό, όσο κι αν θα έπρεπε, δεν ήταν πάντοτε αυτονόητο, ειδικά μετά το 1996. Ομως, τι σημαίνει «προετοιμασία» για σύγκρουση; Ορίζεται από τρεις εξίσου σημαντικές παραμέτρους. Εστω και μία αν λείπει, η δυνατότητα της χώρας να προστατεύσει αποτελεσματικά τον εαυτό της αδρανοποιείται.
Η πρώτη είναι η στρατιωτική επάρκεια. Υπάρχει; Σήμερα, ακόμα, ναι. Παρά την οκταετή περίοδο πτώχευσης, παρά τα αδιανόητα αίσχη με τα τεράστια εξοπλιστικά σκάνδαλα, πάλι στην περίοδο αμέσως μετά το 1996, αλλά και παρά το άνοιγμα της ψαλίδας ισχύος με την Τουρκία, οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις είναι ακόμα σε θέση να αναμετρηθούν αποφασιστικά με τις τουρκικές. Η Ελλάδα δεν είναι «άμαχος πληθυσμός». Διαθέτει ισχυρά μέσα, επαρκέστατα πολεμικά σχέδια, ικανό και αποφασισμένο στρατιωτικό δυναμικό και έναν λαό έτοιμο για την υπεράσπιση της πατρίδας.
Η δεύτερη παράμετρος είναι οι συμμαχίες της χώρας. Αυτές είναι που, μέχρι σήμερα, υπήρξαν ο άλλος αποφασιστικός παράγοντας σε όλες ανεξαιρέτως τις εθνικές νίκες και, επίσης, τις ήττες της Ελλάδας. Σήμερα, στην πιο κρίσιμη ώρα και εν πολλοίς ελέω Ερντογάν, βρίσκονται στο καλύτερο σημείο τους μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1827 η μεταστροφή των Μεγάλων Δυνάμεων στο Ναβαρίνο εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έσωσε την Ελληνική Επανάσταση και οδήγησε στη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους. Το 1912-13, η πλήρης ταύτιση των συμφερόντων της Ελλάδας με τη Δύση έφερε τις νίκες στους Βαλκανικούς Πολέμους. Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο η ίδια πολιτική ολοκλήρωσε την προς Βορρά τελική επικράτηση της χώρας. Η πολιτική αυτή έφερε το 1920 τη Συνθήκη των Σεβρών. Η ίδια στάση στον Δεύτερο Παγκόσμιο, έφερε, μετά το τέλος του, στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα.
Αντίθετα, κάθε φορά που η Ελλάδα απομακρύνθηκε από τη Δύση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ήρθαν μεγάλες εθνικές καταστροφές. Αυτό ακριβώς συνέβη το 1921-1922 όταν η δυτική πολιτική ανατράπηκε ριζικά και, μαζί της, κατέπεσε και η Συνθήκη των Σεβρών για να φτάσουμε στη Μικρασιατική Καταστροφή. Η Ελλάδα εγκατέλειψε τους συμμάχους της και την εγκατέλειψαν και εκείνοι: αυτή είναι η επιτομή της Καταστροφής του ’22. Το 1946-1949, η άφρονα απόπειρα αλλαγής «στρατοπέδου» της χώρας, έφερε τον Εμφύλιο Πόλεμο –στην ουσία, το ίδιο είχε γίνει και με τον Εθνικό Διχασμό το 1915-1917: τότε με τη Γερμανία, μετά με τη Σοβιετική Ενωση. Το 1974, η τραγική αντιδυτική «νασερική» πολιτική της χούντας από την εποχή του πολέμου στη Μέση Ανατολή έναν χρόνο πριν, όταν η Ελλάδα συνετάγη έμπρακτα με τους Αραβες και τους Σοβιετικούς, έφερε, ουσιαστικά, την άλλη εθνική τραγωδία, εκείνη της Κύπρου. Ολα αυτά είναι ξεκάθαρα και ανεπίδεκτα ιστορικής αμφισβήτησης.
Η τρίτη καθοριστική παράμετρος, είναι η αποφασιστικότητα. Ο φόβος πάντοτε υπήρξε ο χειρότερος εχθρός. Το μόνο που μένει, είναι να δούμε αν έχει νικηθεί. Προχθές στη Ρω φάνηκε, για πρώτη φορά, ότι έχει.