Συνωμοσίες

Η ανάληψη στρατιωτικής δράσης εναντίον της Συρίας, με επικεφαλής έναν άνθρωπο σαν τον Ντόναλντ Τραμπ, έχει υψηλούς κινδύνους και αμφίβολη αποτελεσματικότητα. Θα αποτελέσει ασφαλώς ένα μάθημα για τον Ασαντ και μια προειδοποίηση για τον Κιμ Γιονγκ Ουν, μπορεί όμως να οδηγήσει σε μια γενικότερη ανάφλεξη με απρόβλεπτες συνέπειες. Γι’ αυτό σοβαροί πολιτικοί στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, όπως ο αμερικανός υπουργός Αμυνας Τζιμ Μάτις και ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, διστάζουν να λάβουν αποφάσεις, όσο κι αν είναι απολύτως πεπεισμένοι ότι η επίθεση του Σαββατοκύριακου στη Γούτα με αέριο Σαρίν είναι έργο της Δαμασκού.

Δεν είναι άλλωστε η πρώτη. Η Οργάνωση για την Απαγόρευση των Χημικών Οπλων, που το 2013 τιμήθηκε με το Νομπέλ Ειρήνης, έχει συντάξει εκθέσεις για τουλάχιστον 85 επιθέσεις με χημικά όπλα στη Συρία από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος, το 2011. Μόνο τρεις έχουν αποδοθεί στο Ισλαμικό Κράτος, μία στους αντικυβερνητικούς αντάρτες και πάνω από 50 στο καθεστώς. Αυτά τα στοιχεία δεν πτοούν όμως τους έλληνες συνωμοσιολόγους, που θεωρούν ότι όλες αυτές οι επιθέσεις είναι στημένες από τους Αμερικανούς, τους Εβραίους ή τους Νεφελίμ προκειμένου να δικαιολογηθεί ένας νέος πόλεμος και να πλουτίσουν για άλλη μια φορά οι εμπλεκόμενες βιομηχανίες.

Το σπορ αυτό είχε ανθήσει ιδιαίτερα την εποχή του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας. Η διάλυση της χώρας δεν ήταν αποτέλεσμα των εγχώριων εθνικισμών, με πρώτο εκείνον του Μιλόσεβιτς, αλλά του επεκτατισμού της Γερμανίας. Τις ουρές πολιτών έξω από φούρνους στο Σαράγεβο δεν τις βομβάρδιζαν οι Σέρβοι, αλλά οι ίδιοι οι Βόσνιοι, για να προκαλέσουν ξένη επέμβαση. Η σφαγή της Σρεμπρένιτσα ήταν μύθος, όπως και οι μαζικοί τάφοι με χιλιάδες Μουσουλμάνους. Ο μεγαλύτερος εγκληματίας πολέμου δεν ήταν ο Κάρατζιτς ή ο Μλάντιτς, αλλά ο Κλίντον.

Υστερα υπήρξε ένα διάλειμμα. Και τώρα, η συνωμοσιολογική υστερία έρχεται πάλι στην επιφάνεια. Με κάπως αδέξιο τρόπο, είναι αλήθεια. Δηλαδή χωρίς συνεννόηση με τις πηγές των fake news. Ο άλλος, για παράδειγμα, εκφράζει τη βεβαιότητα ότι τα χημικά στη Γούτα τα έριξαν οι Αμερικάνοι. Μα δεν άκουσε τις διαβεβαιώσεις των ρώσων ειδικών ότι δεν βρήκαν ίχνος ύποπτων ουσιών στην πόλη;

Επιτέλους, αγανακτεί ο καχύποπτος αναλυτής, τι λόγους είχε ο Ασαντ να χρησιμοποιήσει χημικά αφού έχει ήδη νικήσει; Τι λόγους είχαν οι Ρώσοι να δηλητηριάσουν τον Σεργκέι Σκριπάλ αφού ήταν πλέον ακίνδυνος; Μα η χημική επίθεση στη Γούτα –του λες –είχε ως αποτέλεσμα να πέσει ο τελευταίος θύλακος των ανταρτών και να αναλάβουν τον έλεγχο της πόλης οι Ρώσοι. Μα η Οργάνωση για την Απαγόρευση των Χημικών Οπλων επιβεβαίωσε τις καταγγελίες της βρετανικής κυβέρνησης ότι το δηλητήριο που χρησιμοποιήθηκε εναντίον του πρώην πράκτορα και της κόρης του ήταν υψηλής καθαρότητας νευροτοξικός παράγοντας της ομάδας Νόβιτσοκ. Μάταιος κόπος. Στους πολέμους –σου λέει στερεότυπα –πρώτο θύμα είναι η αλήθεια. Κι ακολουθεί το γνωστό αριστερό σύνθημα: «Οι πύραυλοι δεν φέρνουν την ειρήνη».

Μερικά πράγματα, και μερικά κεφάλια, δεν αλλάζουν πράγματι ποτέ.