Με τη Συρία μάς ενώνει κάτι πολύ πιο δυνατό, πέρα από τις παραδοσιακές ιστορικές σχέσεις ή τα ιερά λείψανα του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, που βρίσκονταν μέχρι πρόσφατα στο Μεγάλο Τζαμί της Δαμασκού. Λογικό: υπάρχει η γεωγραφική εγγύτητα –λιγότερο από μιάμιση ώρα απόσταση με το αεροπλάνο από την Αθήνα -, η τουρκική «εμπλοκή» και βέβαια οι επιπτώσεις στη χώρα μας από την τραγωδία που εξελίσσεται εκεί τα τελευταία χρόνια. Εν προκειμένω, δεν καίγεται απλώς το σπίτι ενός γείτονα, αλλά όλη η γειτονιά.

Τι βλέπουμε λοιπόν στη Συρία; Ξένους ηγέτες να δίνουν ο καθένας τη δική του παράσταση, την ώρα που άμαχοι πεθαίνουν από αέρια, βομβαρδισμούς και συμπλοκές ή στην καλύτερη των περιπτώσεων αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους ρισκάροντας τη ζωή τους.

Ακούμε για παράδειγμα τον γάλλο πρόεδρο, ο οποίος δηλώνει ότι έχει αποδείξεις για τη χρήση χημικών στη Συρία τον τελευταίο καιρό. Ποιες είναι αυτές οι αποδείξεις; Αγνωστο. Ο Εμανουέλ Μακρόν συντονίζεται, σε καθημερινή βάση, με τον αμερικανό ομόλογό του, όπως λέει, για ένα μελλοντικό χτύπημα στην περιοχή. Συντονίζεται, δηλαδή, με τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος, λιγότερο από έναν χρόνο πριν, ήθελε να «χτίσει» διάλογο με τη Ρωσία για να λυθεί το Συριακό και τώρα απειλεί τη Μόσχα με πυραύλους για τον ίδιο λόγο.

Υπάρχει εξήγηση; Πιθανότατα να έχει να κάνει με την επιρροή που του ασκεί το νέο «περιβάλλον» του. Για παράδειγμα, ο Τζον Μπόλτον στην εθνική ασφάλεια ή o Μάικ Πομπέο στο υπουργείο Εξωτερικών.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που έχουμε εδώ είναι μια Δύση η οποία δαιμονοποιεί τη Ρωσία και τον Μπασάρ αλ Ασαντ, κατά πάσα πιθανότητα με το δίκιο της, αλλά χωρίς σταθερά επιχειρήματα. Και όσο αυτά παραμένουν έωλα, απομονώνεται, μεταξύ άλλων, ο παράγοντας Μόσχα, που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να παίξει ρόλο στην επίλυση της κρίσης.

Στη μέση, όπως πάντα, η ΕΕ, η οποία φοβάται τις ροές μεταναστών, δεν θέλει να τα βάλει με την Τουρκία αλλά και με κανέναν στην περιοχή και προτιμάει να αφήνει την ευθύνη στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για να πάρει τη δύσκολη απόφαση για χτύπημα ή όχι. Και γνωρίζουμε πώς τελειώνουν οι αποφάσεις αυτές.

Το συμπέρασμα: όλοι παράτησαν τους Σύριους, αλλά όχι τη Συρία. Οι μεγάλες δυνάμεις περιμένουν να χωριστεί η χώρα σε πολλά κομμάτια και θέλουν να πάρουν μέρος από την πίτα. Γιατί μας αφορά; Διότι θα αλλάξουν οι ισορροπίες στη γειτονιά. Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει κι εμείς να συνηθίσουμε αυτά τα γεωπολιτικά παιχνίδια εξουσίας…