Θετικό είναι το γεγονός ότι η θυσία του πιλότου του μοιραίου Mirage αποτέλεσε την αφορμή για την τηλεφωνική επικοινωνία προχθές το βράδυ του Πρωθυπουργού Τσίπρα με τον τούρκο ομόλογό του Γιλντιρίμ, αλλά από αυτή τη συνομιλία εμένα μου κάθισε κάτι στον λαιμό, και δεν μπορώ να μην το αναφέρω –διότι τέτοιος τύπος είμαι εγώ, αν μου «καθίσει» κάτι, θα το πω, δεν μπορώ να το κρατήσω για μένα. Σύμφωνα λοιπόν με την επίσημη ανακοίνωση που εξέδωσε το γραφείο Τύπου του δικού μας, κατά τη συνομιλία με τον Γιλντιρίμ, η οποία προφανώς έγινε σε άψογα όπως πάντα αγγλικά Τσίπρα, πέραν όλων των άλλων λέει (ατύχημα, οι δυο στρατιωτικοί κρατούμενοι κ.λπ.) συζητήθηκε και το θέμα της συνεργασίας των δύο χωρών στην αντιμετώπιση της οργάνωσης των γκιουλενιστών!
Συγγνώμη, έχουμε εμείς εδώ στην Ελλάδα «γκιουλενιστές» (όπως ονομάζονται οι οπαδοί του εχθρού τού Ερντογάν, Φετουλάχ Γκιουλέν); Από πότε ακριβώς; Κι αν έχουμε, έχουν προκαλέσει κάποιο πρόβλημα ώστε να συζητούν οι δυο πρωθυπουργοί για το πώς θα τους αντιμετωπίσουν; Τι είναι αυτά τα περίεργα που μας λένε, και σε τι αποσκοπούν άραγε; Πολύ θα ήθελα να γνώριζα.

Διπλωματική ήττα

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, από την ίδια ανακοίνωση, προκύπτει μία ακόμη διπλωματική ήττα για την κυβέρνηση ειδικά και τη χώρα γενικότερα. Ο πρόεδρος Τσίπρας κάλεσε –όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση του γραφείου Τύπου του –τον πρωθυπουργό Γιλντιρίμ για τους δυο έλληνες αξιωματικούς που κρατούνται στην Αδριανούπολη, προφανώς κάτω από το ηθικό βάρος και τις εντυπώσεις από την πτώση του πολεμικού μας αεροσκάφους. Τι του είπε ο Γιλντιρίμ; Συμμετέχουμε ολόψυχα στο πένθος σας και τους αφήνουμε ελεύθερους; Θρηνούμε και μεις μαζί σας και σε ένδειξη καλής γειτονίας, σας τους στέλνουμε πίσω; Οχι! Τον ενημέρωσε, λέει, για τις πτυχές της δικαστικής έρευνας που διεξάγεται!!!

Και συνεχίζοντας το (ακραίο) «δούλεμα», του δήλωσε του δικού μας ότι θα τον κρατάει ενήμερο για τις δικαστικές εξελίξεις!!!

Το οποίο σε απλά ελληνικά (τουρκικά δεν γνωρίζω για να το μεταφράσω) σημαίνει ότι το αίτημα πήγε άπατο. Ερώτηση τώρα, δική μου: τι νόημα είχε να τεθεί και μάλιστα σε αυτό το επίπεδο, το ανώτατο δυνατό, αίτημα αποφυλάκισης των δύο στρατιωτικών χωρίς προηγουμένως έχει εξασφαλιστεί το «ναι» των Τούρκων;

Και δεύτερο ερώτημα, συναφές: ποιος παρέσυρε τον Πρωθυπουργό σε αυτή την ήττα;

Εκεί που μας χρωστάγανε…

Ηττα στο θέμα της απελευθέρωσης των δύο ελλήνων στρατιωτικών, διαγραφόμενη ήττα και στο Σκοπιανό. Αν κατάλαβα σωστά από όσα μου είπε χθες στο τηλέφωνο ένας φίλος μου διπλωμάτης, η προχθεσινή συνάντηση του υπουργού Κοτζιά με τον υπουργό Εξωτερικών των Σκοπίων Ντιμιτρόφ, στις όχθες της Οχρίδας, «πήγε για βρούβες». Δεν είναι μόνο που το παραδέχθηκαν στο κοινό ανακοινωθέν οι δύο υπουργοί, είναι ότι τα Σκόπια μάλλον έχουν εξασφαλίσει κάποιου είδους σύνδεση με το ΝΑΤΟ, και δεν πολυζορίζονται να λυθεί το πρόβλημα της ονομασίας τους.

Οπως μου είπε ο καλός αυτός κύριος, κατά τις συνομιλίες της Οχρίδας, ο Ντιμιτρόφ έβαλε και το θέμα της «προστασίας» των δικαιωμάτων (!!!) των γηγενών «Μακεδόνων» που ζουν στη Βόρεια Ελλάδα, ανεβάζοντας την πίεση του Κοτζιά στο… 30 –γι’ αυτό αν προσέξατε μετά το τέλος των συνομιλιών ο υπουργός μας ήταν κατακόκκινος! Και λογικά, θα προσθέσω, διότι ένα από τα πρώτα πράγματα που είχαν αποδεχθεί οι Σκοπιανοί με την έναρξη των διαπραγματεύσεων ήταν ότι θα εγκαταλείψουν τον αλυτρωτισμό και τις σχετικές διεκδικήσεις τους…

Τώρα θα υπάρξει ένας νέος γύρος διαπραγματεύσεων εκεί κατά τις 12 Μαΐου, αλλά αυτό που πομπωδώς εξήγγειλε προ ημερών ο πρωθυπουργός τους Ζάεφ, ότι «αν ακούσετε για συνάντησή μου τον Τσίπρα να ξέρετε ότι το θέμα θα έχει λυθεί», όχι μόνο δεν φαίνεται να υλοποιείται, αλλά να απομακρύνεται. Far away, όπως θα λέγαμε και στην εύανδρο Ηπειρο, για να τονίσουμε το μακριά…

Μπας και ρεφάρει

Αν δεν είχε έλλειψη, μην πω και ένδεια, από κάθε διπλωματική επιτυχία της κυβέρνησής του, ο πρόεδρος Αλέξης μέχρι που θα πανηγύριζε σε αποτυχία των συνομιλιών με τα Σκόπια (που του επιβλήθηκαν), διότι θα του έλυνε αυτή η αποτυχία πολλά και διάφορα προβλήματα.

Πρώτον, θα συνέχιζε «όσο πάει» να κυβερνάει τη χώρα, διότι ο Καμμένος συνεταίρος του θα παρέμενε στο σχήμα και δεν θα εξαναγκαζόταν να αποχωρήσει λόγω «Μακεδονίας».

Δεύτερον, του Καμμένου παραμένοντος στην κυβέρνηση δεν θα εξαναγκαζόταν να κάνει «μασάζ» στον Σταύρο (Θεοδωράκη) να στηρίξει τη συμφωνία για το Σκοπιανό και κατ’ επέκταση την κυβέρνηση μειοψηφίας του.

Τρίτον, με τον Καμμένο να μετέχει και να τον στηρίζει, δεν θα μπει καν στον κόπο να εξαναγκαστεί να συνεργαστεί με διάφορα «ρετάλια» που κυκλοφορούν εντός και εκτός Βουλής, τα οποία σιχαίνεται περισσότερο κι από τις αμαρτίες του, αλλά τι να κάνει προ του κινδύνου να πέσει.

Τέταρτον δεν έχει. Μόνο ένα: παρατείνοντας την παραμονή του στην κυβέρνηση, στην πραγματικότητα λειτουργεί με τη λογική του καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα χαρτοπαίκτη. Που χάνει όλη τη νύχτα τα μαλλιά της κεφαλής του κατά το κοινώς λεγόμενο, και προσπαθεί να κρατηθεί ώς το πρωί, μήπως και πάρει κανένα «κόλπο» και ρεφάρει…

Ασος στις χειροτεχνίες

Με τον Καμμένο συνεταίρο δίπλα του, μου φαίνεται δύσκολο να «ρεφάρει», παρότι ο άνθρωπος είναι άσος στις «χειροτεχνίες» –number one μιλάμε! –αλλά τέλος πάντων. Το θέμα του δεν είναι πώς θα τα καταφέρει να επιβιώσει πολιτικά σε αυτή τη φάση, αλλά πώς θα τα καταφέρει να υπάρχει και μετά τις εκλογές. Γιατί αν κάποτε η Δεξιά, το ΠΑΣΟΚ και άλλοι πολλοί και διάφοροι ονειρεύονταν τον Τσίπρα ως μια αριστερή παρένθεση, τώρα ήρθε η δική του σειρά να κάνει ασκήσεις επί χάρτου για μια δεξιά παρένθεση.

Γνωρίζω καλά ότι το ορόσημό του είναι η προεδρική εκλογή του 2020. Το σχέδιό του είναι να μείνει όσο μπορεί περισσότερο στην εξουσία, για να μικρύνει κατ’ αναλογία το διάστημα παραμονής της Δεξιάς σε αυτή. Αν βάλει πόδι στο 2019 ως πρωθυπουργός, ο Κυριάκος σου λέει θα είναι πρωθυπουργός μερικών μηνών όταν θα ξεκινήσει η προεδρική εκλογή. Δεν θα τα καταφέρει να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, οπότε τον πάω πάλι σε εκλογές με απλή αναλογική και κερδίζω – χάνω, ξαναγίνομαι πρωθυπουργός με τη στήριξη του Κινήματος Αλλαγής ή όπως αλλιώς θα λέγονται οι πασόκοι.

Μεγάλος! Τεράστιος!

Γιατί αυτή η πρεμούρα;

Ο Γιάννης Ραγκούσης, φίλος μου, δεν ξέρω αν είναι κοινωνός αυτού του σχεδιασμού. Γνωρίζω όμως ότι έχει μεταβληθεί, με τον τρόπο του, σε ακούσιο (εκούσιος δεν θέλω καν να το πιστεύω) κήρυκα αυτής της λογικής. Οπου βρεθεί κι όπου σταθεί, αντιμέτωπος με μικρόφωνο, καλεί το Κίνημα Αλλαγής να ξεκαθαρίσει όπως λέει αν είναι συντηρητικό ή προοδευτικό. Ο Γιάννης φίλος μου, είναι φανερό πως ανησυχεί για την πολιτική ταυτότητα του Κινήματος –δεν μπορώ να φανταστώ τίποτε άλλο. Πλην όμως γιατί αυτή η πρεμούρα να δηλώσει από τώρα το Κίνημα με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει; Μόνος του τα σκέφτεται αυτά; Επίσης, αν δεν κάνω λάθος, στο Πολιτικό Συμβούλιο του Κινήματος, στο οποίο μετέχουν έξι, εις εκ των έξι είναι ο πρόεδρος Γιώργος (Παπανδρέου), ο οποίος τον έχρισε γραμματέα και υπουργό. Γατί δεν τον παίρνει μια μέρα στο τηλέφωνο να τον ρωτήσει «πρόεδρε, είμαστε προοδευτικοί ή συντηρητικοί;». Θα του λύνονταν πολλές απορίες.

Και κάτι ακόμη περί του Γιάννη φίλου μου, αυτή η επιμονή συχνά δημιουργεί την αίσθηση της αναζήτησης άλλοθι για το βήμα προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ας το κάνει, και ας αφήσει την παράταξη να βρει τον δρόμο της…

(Και κάτι προσωπικό: Γιάννη φίλε μου, άνοιξε τα μάτια σου και δες. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο… προοδευτικός, όσο και η Νουδού του Μητσοτάκη. Μη σου πω και περισσότερο!)

Τελευταία Νέα