Ο πόλεμος είναι κακό και άγριο πράγμα. Για πολλούς λόγους που δεν χρειάζεται να αναλύσω.
Αλλά και για έναν πρόσθετο. Επειδή κάποιες φορές είναι αναπόφευκτος προκειμένου να αποφευχθεί μια μεγαλύτερη καταστροφή.
Αν, για παράδειγμα, ο Τσόρτσιλ του 1940 συμφωνούσε με τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «ο πόλεμος δεν είναι λύση», πολύ φοβούμαι ότι η σβάστικα θα κυμάτιζε ακόμη στην Ακρόπολη.
Κι αν πίστευε όπως το ΠΑΣΟΚ ότι «οι πολεμικές επιχειρήσεις δεν λύνουν τα προβλήματα» θα είχε σηκώσει τρέχοντας λευκή σημαία στον Αδόλφο –ευτυχώς δεν το πίστευε!
Ακόμη πιο κοντά σε εμάς, αν το ΝΑΤΟ δεν είχε βομβαρδίσει τους «σέρβους αδελφούς», ο Μιλόσεβιτς θα συνέχιζε ανενόχλητος να σφάζει Βόσνιους και Κοσοβάρους.
Δυστυχώς!
Αυτό όμως είναι ένα διαχρονικό ηθικό δίλημμα μόνο των δημοκρατιών.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν πολλοί στη Δυτική Ευρώπη εναντιώνονταν στην εγκατάσταση νέων νατοϊκών πυραύλων για να αντιμετωπιστεί το ενισχυμένο οπλοστάσιο της Σοβιετικής Ενωσης, ο Φρανσουά Μιτεράν (που δεν τον έλεγες πολεμοκάπηλο!) είχε υπογραμμίσει το παράδοξο:
– Οι ειρηνιστές βρίσκονται στη Δύση αλλά οι πύραυλοι στην Ανατολή!
Λογικό. Οταν τα ανελεύθερα καθεστώτα πολεμούν, κανείς δεν έχει την ελευθερία να διαμαρτυρηθεί.
Διαβάζω τώρα τις δηλώσεις των κομμάτων και του Μαξίμου που αποστρέφονται τις πολεμικές ενέργειες και θεωρούν «μονόδρομο τις διπλωματικές και ειρηνευτικές πρωτοβουλίες».
Καμία αντίρρηση. Επί της ουσίας έχουν δίκιο.
Αλλά ρωτώ ειλικρινά: εσείς τον Ασαντ, τον Πούτιν, τους αγιατολάδες του Ιράν και τους χεζμπολάδες πώς τους κόβετε; Για εραστές της ειρήνης και του διπλωματικού διαλόγου;
Διότι αν δεν είναι, μάλλον δεν συμφέρει εμείς να σχεδιάζουμε ειρηνευτικές πρωτοβουλίες κι εκείνοι να ρίχνουν χημικά στα γυναικόπαιδα –σίγουρα πάντως δεν συμφέρει τα γυναικόπαιδα.
Κι αν περιμένουμε πότε θα τους συλλάβει ο ΟΗΕ να τους παραπέμψει στη διεθνή δικαιοσύνη να δικαστούν οι αμαρτίες τους (!), τότε δεν θα έχουν μείνει και πολλά γυναικόπαιδα να το καμαρώσουν.
Διότι το πρόβλημα με την ειρήνη και τη διπλωματία είναι ότι μοιάζουν με το τανγκό. Χρειάζονται δυο για να γίνει δουλειά.
Κι εδώ ψάχνω τον δεύτερο.
Είναι λύση λοιπόν να τους πλακώσουν ο Τραμπ, ο Μακρόν και η Μέι; Δεν ξέρω αν αυτή είναι η λύση, αν χρειάζεται κάτι περισσότερο ή λιγότερο.
Ξέρω όμως με απόλυτη σιγουριά πως λύση δεν είναι να μην κάνεις τίποτα. Αν δεν στείλεις τον λογαριασμό, αποκλείεται να καταλάβουν τα παλικάρια ότι ο τζάμπας πέθανε.
Ωστε με το καλό ή με το άγριο, να αφήσουν τις αλητείες και να χορέψουν το τανγκό της ειρήνης.
