Στα μέσα του 19ου αιώνα στη μικρή, νεοσύστατη τότε, χώρα μας οι κάτοικοι δεν ήξεραν τι είναι η σοκολάτα. Μόνο οι ελάχιστοι προνομιούχοι που ταξίδευαν στο εξωτερικό μπορούσαν να την απολαύσουν είτε ως γλύκισμα είτε ως ρόφημα. Ο Σπυρίδων Παυλίδης όμως τόλμησε να εισάγει στην Ελλάδα αυτό το «εξωτικό» προϊόν. Έτσι, από το 1852, οι Αθηναίοι μπορούσαν να δοκιμάσουν «τσοκολάτα» στο επί της οδού Αιόλου «Γλυκισματοπωλείον» του.
Μέχρι το 1922 τα μπισκότα ήταν εισαγόμενο προϊόν πολυτελείας. Η ανάγκη για επιβίωση έκανε τη Μαρία Παπαδοπούλου να στήσει στα προσφυγικά της λεωφόρου Αλεξάνδρας την πρώτη μονάδα παραγωγής Πτι Μπερ με γεύση πιο πλούσια ακόμη και από τα γαλλικά.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 ήταν πολλοί οι Ελληνες που φορούσαν παπούτσια μόνο τις Κυριακές και τις γιορτές. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, έμοιαζε ουτοπικό να φτιάξει κάποιος πάνινα αθλητικά παπούτσια με ελαστική σόλα. Και όμως, το έκαναν οι Μικρασιάτες Νικόλαος Μαυροφίδης και Νικόλαος Αγνιάδης που ίδρυσαν την Ελληνική Βιομηχανία Ελαστικών και, για δεκαετίες, έκαναν την ΕΛ.ΒΙ.ΕΛΑ συνώνυμο του αθλητικού παπουτσιού.
Οι αδελφοί Σουραπά ήταν μετανάστες στις ΗΠΑ όπου και επινόησαν το παγωτό «ξυλάκι». Όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα ίδρυσαν την Ελληνική Βιομηχανία Γάλακτος και το 1936 – σε μια εποχή που τα σπίτια δεν είχαν ψυγείο – έβγαλε στους δρόμους τους παγωτατζήδες με τα «ξυλάκια» τους.
Στη σύγχρονη ιστορία της ελληνικής βιομηχανίας και παραγωγής υπήρξαν αυτοί οι πρωτοπόροι επιχειρηματίες που το «μα δεν γίνονται αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα» δεν τους αποθάρρυνε. Πηγαίνοντας κόντρα στις κρατούσες απόψεις και στις καταναλωτικές συνήθειες κατάφεραν τελικά να επιβάλουν το όραμά τους και να δημιουργήσουν αυτό που λέμε «καινούργια αγορά» ανατρέποντας τα δεδομένα.
Ετσι και στα μέσα της δεκαετίας του 1990, ο όρος «ελληνική μπύρα» έμοιαζε με σύντομο ανέκδοτο. Η μπύρα δεν ήταν πλέον «μπυρίτσα» και η πρώτη γενιά εκπαιδευμένων καταναλωτών και δημοσιογράφων της γευσιγνωσίας προσδιόριζαν τις διαφορές, ακόμη και σε σχέση με τα φαγητά που θα συνόδευαν, ανάμεσα στις γερμανικές, τις τσέχικες, τις δανέζικες ή τις ιρλανδέζικες. Εκείνη περίπου την εποχή, η οικογένεια Συριανού, στην κυριότητα της οποίας ήταν το εργοστάσιο της Ελληνικής Ζυθοποιίας Αταλάντης στην Αταλάντη, επενδύοντας στην τεχνογνωσία που είχε αποκτήσει συνεργαζόμενη με κορυφαίους γερμανούς και βέλγους ζυθοποιούς, παράγει την πρώτη μπύρα ελληνικής ετικέτας, την Pils.
Από το 2011 η Ελληνική Ζυθοποιία Αταλάντης, αμιγώς ελληνική εταιρία, χαράσσει μία ανεξάρτητη στρατηγική συμμετέχοντας ενεργά στην αποκεντρωμένη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.
Εξελίσσεται σε μία δυναμική εταιρία που λανσάρει τρία καινούργια σήματα. Την BLUE island την ολόφρεσκη καλοκαιρινή μπίρα, την ζ εζα που με 5,2% βαθμούς αλκοόλ ανταγωνίζεται με επιτυχία τις καλύτερες μπίρες της ελληνικής αγοράς, και την ODYSSEY που είναι από μόνη της μία κατηγορία.
Γιατί υπάρχουν πάντα αυτοί που επιμένουν όταν όλοι οι άλλοι λένε «μα αυτά δεν γίνονται». Και όμως γίνονται.
