«Το νέο που όλοι επιζητούμε δεν είναι τελικά θέμα ηλικιακό, είναι θέμα νοοτροπίας, μιας νοοτροπίας που αποστρέφεται τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία, αλλά βασίζεται στην παραγωγή πολιτικής» είπε μεταξύ άλλων ο διορισμένος γενικός γραμματέας του Κινήματος Αλλαγής ο 27 χρόνων Μανώλης Χριστοδουλάκης. Προσωπικώς, συμφωνώ –αποδείχτηκε άλλωστε περίτρανα από την πολιτεία του Τσίπρα, ο οποίος επαγγέλθηκε το νέο και παλεύει να αποκαταστήσει ό,τι πιο παλιό, εκκινώντας από το κομματικό κράτος. Οντως, δεν αρκεί να είσαι νέος για να επαγγελθείς το καινούργιο, επικεφαλής μάλιστα ενός κόμματος συνιστωσών, που όλες καταφεύγουν σε «συνεχείς οργανωτικές “διευθετήσεις”», κατά την ορολογία του Ευάγγελου Βενιζέλου. Ο νέος γραμματέας, εγγράμματος όπως διαβάζω και κοσμοπολίτης, οφείλει να γνωρίζει ότι η θέση του είναι υπονομευμένη στους μηχανισμούς και στις ισορροπίες που έχουν διαμορφωθεί. Δεν ξέρω τι περιθώρια έχεις σε τέτοιου τύπου σχήματα να ξεχωρίσεις και να επιβληθείς. Ούτε ξέρω πώς τέτοιου τύπου κόμματα, φτιαγμένα από σχήματα που στο παρελθόν όλα έχουν συρρικνωθεί και δημιουργήσει δυσαρέσκειες, μπορούν να μιλήσουν στους πολίτες όχι με την κομματική πεπατημένη αλλά με έμπνευση, πολιτική καθαρότητα, συγκεκριμένους στόχους και στρατηγική που θα ξεφεύγει από τις γενικότητες –όταν μάλιστα τα δύο πρόσωπα στο κόμμα που τοποθετούνται με θάρρος χωρίς να χρησιμοποιούν κομματικές γενικότητες, ο Βενιζέλος και ο Λοβέρδος, δεν λαμβάνονται υπόψη από τους μηχανισμούς.
Τα στελέχη του κόμματος, είπε ο γραμματέας του Κινήματος Αλλαγής, πρέπει να βρουν τον τρόπο να μιλήσουν «με πρόσημο προοδευτικό, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό, αλλά και βαθιά κοινωνικό». Χαίρω πολύ. Τι εννοεί, όμως, ο ποιητής; Οποιον μέσο πολιτικό κι αν συναντήσεις, σε οποιοδήποτε κόμμα πλην ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής, τα ίδια θα σου πει: ότι είναι δημοκράτης, Ευρωπαίος και φροντίζει την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Το πρόβλημα, όπως απέδειξε η ζωή, είναι όχι η αναπαραγωγή ανούσιων γενικοτήτων αλλά η παραγωγή συγκεκριμένων πολιτικών.
Τα προβλήματα είναι συγκεκριμένα: η αναθεώρηση του Συντάγματος, η φορολογία, το «ολιστικό πλάνο ανάπτυξης» του Τσακαλώτου, το Μακεδονικό, η πυραυλική επίθεση των ΗΠΑ στη Συρία, η Τουρκία… Σε ερωτήσεις κατεύθυνσης είναι οι απαντήσεις. Οι γενικεύσεις, αντίθετα, είναι ο τρόπος να μην παίρνεις θέση –ή να μην έχεις θέση. Αλλά αυτό δεν είναι ούτε νέο ούτε παλιό. Είναι το στυλ της ήττας, που έχουν γνωρίσει οδυνηρά και το ΠΑΣΟΚ, και το Ποτάμι, και η ΔΗΜΑΡ.