Η βραχεία μνήμη και η μακρά γλώσσα είναι διαλεκτικά δεμένες στην πολιτική: όταν ακούμε πολλά, ξεχνάμε τι έχουν πει οι ταγοί μας· ξεχνώντας εμείς, συνεχίζουν απτόητοι εκείνοι τα μεγάλα λόγια. Διαβάζουμε λοιπόν στο χθεσινό άρθρο του Προέδρου της Βουλής στα «ΝΕΑ» ότι το να υποστηρίζει ο (ακατονόμαστος) Βαγγέλης Βενιζέλος πως «δεν πρέπει να προχωρήσει η συνταγματική αναθεώρηση [διότι] η σημερινή πλειοψηφία στο ελληνικό Κοινοβούλιο είναι θεσμικά ανώριμη και επικίνδυνη», αυτή η τοποθέτηση αποτελεί «απίστευτη πολιτική προσέγγιση», κατά τον Νίκο Βούτση. Ομως την είχε ψωμοτύρι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή την «απίστευτη προσέγγιση» πριν από το 2015 –ο χαρακτηρισμός «επικίνδυνη κυβέρνηση» ήταν από τους ηπιότερους της εποχής, τότε που ως αξιωματική αντιπολίτευση δεν έβαζε γλώσσα μέσα και για τούτο (μάλλον σωστά) κρίνει ότι οι ψηφοφόροι δεν θυμούνται τίποτα.
Εγραψα εδώ πριν από λίγες ημέρες (29/3/2018) πως πρέπει να γίνει αναθεώρηση του Συντάγματος, ανεξαρτήτως του πόσο επικίνδυνη θεωρεί κανείς τη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Διότι οι προτάσεις του Κινήματος Αλλαγής που επεξεργάστηκε ο Νίκος Αλιβιζάτος «μειώνουν την ισχύ των κομματικών ελίτ και περιορίζουν την ένταση του πολιτικού ανταγωνισμού», ανέφερα.
Είμαι σίγουρος ότι ο κ. Βούτσης δεν το θέλει αυτό γιατί κάθε πρόταση περιορισμού της πολιτικής εξουσίας επί της οικονομίας και της κοινωνίας χαρακτηρίζεται από την κυβέρνηση (πρωτίστως από τον Πρωθυπουργό) ύπουλο, βδελυρό, νεοφιλελεύθερο, τεχνοκρατικό σχέδιο. Οχι μόνο για λόγους παράδοσης (επειδή οι κομμουνιστές ανέθεταν τα πάντα στην πολιτική εξουσία αντικαθιστώντας τη θρησκευτική πίστη με την κομματική ιδεολογία), αλλά και επειδή, σήμερα ακόμη, δεν είναι λίγοι αυτοί που στον χώρο της ριζοσπαστικής / επαναστατικής Αριστεράς προσδίδουν θρησκευτικά χαρακτηριστικά στην πολιτική ένταξη –το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι η απομάγευση της πολιτικής. Αντί ο λαός να πηγαίνει στις εκκλησιές να σώσει την ψυχή του, θα μετέχει στους θεσμούς «διευρυμένης λαϊκής συμμετοχής» να υπερασπίζεται τα «κοινωνικά δικαιώματα σε αντίστιξη με τα αγοραία νεοφιλελεύθερα υποδείγματα», όπως προτείνει ο κ. Βούτσης. Επιπλέον, ο ριζοσπάστης αριστερός είναι και άγιος, έχει ηθικό πλεονέκτημα και η κυριαρχία του δεν είναι ορθολογική διαδικασία: είναι «ελέω Λαού», όπως κάποτε ήταν «ελέω Θεού».
Γιατί όμως να ελπίζει κανείς ότι θα εξυπηρετηθεί ο στόχος τού περιορισμού της ισχύος των πολιτικών ελίτ, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ είναι διαμετρικά αντίθετος; Μα, δεν έχω ψευδαισθήσεις, και τα υπόλοιπα κόμματα αντίθετα είναι, αλλά στη σημερινή πολιτική συγκυρία η διάσωσή τους απαιτεί να λάβουν μέτρα που δεν θα τα έπαιρναν ποτέ (π.χ., περιορισμός του θείου δικαιώματος στην ασυλία υπουργών και βουλευτών) –η πανουργία της Ιστορίας, που λέμε. Υπάρχουν στιγμές που η πανουργία των λογάδων πολιτικών αλληλοεξουδετερώνεται και υπηρετείται το δημόσιο συμφέρον.
