Ορφανός ή ανάδελφος; Είναι και αυτό ένα από τα ζητήματα στα οποία καλείται σήμερα να τοποθετηθεί ενώπιον της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Εμμανουέλ Μακρόν. Ορφανός υπό την έννοια ότι δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει αν έχει πολιτική οικογένεια στην οποία αισθάνεται ότι ανήκει και ανάδελφος υπό την έννοια ότι δεν έχει καν ευρωβουλευτές, αφού το κόμμα του δημιουργήθηκε τρόπον τινά μέσω παρθενογένεσης και κέρδισε τις εκλογές στη Γαλλία μετά τις ευρωεκλογές.

Στην Ευρωβουλή ωστόσο πολιτικές παρθενογενέσεις δεν προβλέπονται. Η μεγάλη πλειονότητα των ευρωβουλευτών ανήκει σε κάποια αναγνωρισμένη από τον κανονισμό του Σώματος πολιτική ομάδα, της οποίας τη γραμμή λίγο – πολύ ακολουθεί. Και όχι μόνο. Μετά τις τελευταίες ευρωεκλογές μάλλον καθιερώνεται ατύπως ότι πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εκλέγεται ένας εκ των «κορυφαίων υποψηφίων» που υποδεικνύουν πριν από τις ευρωεκλογές οι πολιτικές ομάδες, κατά πάσα πιθανότητα δε αυτός της πολιτικής ομάδας με τους περισσότερους ευρωβουλευτές. Ετσι επελέγη ο κεντροδεξιός Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και αν ισχύσει η ίδια διαδικασία αναμφιβόλως κεντροδεξιός θα είναι και ο διάδοχός του, αφού το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, πλην εκπλήξεως, θα έλθει και πάλι πρώτο στις επόμενες ευρωεκλογές.

Ολα αυτά ουδόλως ενθουσιάζουν τον γάλλο πρόεδρο που άλλωστε δεν το έκρυψε: αμέσως μετά την επικράτησή του, τόσο στην Πνύκα όσο και στη Σορβόννη, περιέγραψε το όραμά του για μια «άλλη Ευρώπη», κοντά στους πολίτες, τους οποίους θα «προστατεύει». Μακριά από τους πολιτικούς σχηματισμούς «του παρελθόντος», με μεγαλύτερη πολιτική ενοποίηση και με ισχυρή οικονομική αλληλεγγύη. Με έναν πρόεδρο της Επιτροπής απευθείας εκλεγμένο από τους ευρωπαίους πολίτες και όχι από τους ευρωβουλευτές.

Απόψεις ενδεχομένως πρωτοποριακές, αλλά όχι κοινώς αποδεκτές.

Ετσι πολλοί ευρωβουλευτές, πρωτίστως από τον χώρο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, αναμένεται πως θα του ζητήσουν επιτακτικά να εξηγήσει πώς προτίθεται να κάνει τα οράματά του πράξη και –κυρίως –αν ενόψει των ευρωεκλογών του 2019 σκοπεύει να τηρήσει τους όρους του παιχνιδιού, δηλαδή να αποκτήσει πολιτική οικογένεια και να δεσμευθεί προεκλογικά ποιον επιθυμεί για επόμενο πρόεδρο της Επιτροπής. Πόσω μάλλον μετά την πρόσφατη απόρριψη από την Ευρωβουλή της πρότασής του για λίστες με ευρωβουλευτές επικρατείας και εν δυνάμει υποψηφίους για την προεδρία της Επιτροπής.

Σημαντικός αριθμός εκ των δύσπιστων έναντι του Μακρόν ευρωβουλευτών θα είναι Γερμανοί, μέλη του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος της Aνγκελα Μέρκελ, οι οποίοι ήδη δυσανασχετούν δημοσίως με τις γαλλικές προτάσεις περί δημιουργίας ενός προϋπολογισμού της ευρωζώνης με ικανότητα παρέμβασης στα ζητήματα εξυπηρέτησης των δημόσιων χρεών, ήτοι με την έκδοση ευρωομολόγων. Πολλοί θα προέρχονται επίσης από τις χώρες της Βόρειας και Ανατολικής Ευρώπης, κυρίως δε από την Ολλανδία. Και αυτό διότι ο φιλελεύθερος ολλανδός πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε φιλοδοξεί, ενόψει της αποχώρησης του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ, να τεθεί επικεφαλής των κρατών – μελών που θέλουν «λιγότερη Ευρώπη», χωρίς παρεμβάσεις στις εθνικές φορολογικές πρακτικές και φυσικά χωρίς προϋπολογισμό της ευρωζώνης.

Οι ενστάσεις της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, σε συνδυασμό με τις ανησυχίες που υπάρχουν στην Ευρώπη σε σχέση με την εμπλοκή της Γαλλίας στις πολεμικές επιχειρήσεις στη Συρία, δεν προδικάζουν ένα ευχάριστο πρωινό για τον γάλλο πρόεδρο σήμερα στο Στρασβούργο. Ωστόσο γάλλοι διπλωμάτες επισήμαιναν στις Βρυξέλλες πως η ανταπόκριση του Μακρόν στην πρόσκληση της Ευρωβουλής να τοποθετηθεί ενώπιόν της έγινε εν γνώσει αυτών των δεδομένων, όπως συνειδητή άλλωστε ήταν και η επιλογή του να δώσει προχθές συνέντευξη σε δύο «μποξέρ» της γαλλικής τηλεοπτικής δημοσιογραφίας, τους Μπουρντέν και Πλενέλ.

Αν ήθελε, σημειώνουν, θα μπορούσε να αρνηθεί την πρόταση, όπως για παράδειγμα έπραξε ο Αλέξης Τσίπρας που τελικώς δεν θα πάει τον Μάιο στο Στρασβούργο και ήδη αντικαταστάθηκε από τον βέλγο πρωθυπουργό Σαρλ Μισέλ.

Η έλευση Μακρόν στο Στρασβούργο είναι λοιπόν συνειδητή και ενδεχομένως πολιτικά επωφελής για τον ίδιο. Θα του δώσει την ευκαιρία, έναν χρόνο μετά την εκλογή του (και ίσως πενήντα χρόνια μετά τον Μάη του ’68) να καλλιεργήσει το αριστερό προφίλ του και να αντιπαρατεθεί με την ευρωπαϊκή Δεξιά, σε μια χρονική περίοδο που όλο και περισσότεροι του καταλογίζουν «δεξιά στροφή» και κοινωνική αναλγησία στις κυβερνητικές πολιτικές του. Ως προς το τι μέλλει γενέσθαι δε, μάλλον θα κρατήσει κλειστά τα χαρτιά του αφού κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί από σήμερα τη σύνθεση και τις πιθανές συμμαχίες στην Ευρωβουλή που θα προκύψει του χρόνου. Κάτι που κάποιους σίγουρα θα δυσαρεστήσει, αλλά κάποιους άλλους ενδεχομένως θα ευχαριστήσει.

Τελευταία Νέα