Πειθαρχία και ελευθερία, τεχνική και εφευρετικότητα σε αρμονία με τις ηθικές απαιτήσεις της δημιουργίας. Είναι το απόσταγμα από ένα μάθημα μουσικής που μετατρέπεται σε μάθημα για τη ζωή, τον ασκητισμό και τη χαρά. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν δάσκαλος είναι ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς, από τους σημαντικότερους συνθέτες του 20ού αιώνα; Αυτό το μάθημα από το «ανατομικό τραπέζι» του γάλλου θεατρικού συγγραφέα Ζοέλ Ζουανό γίνεται άξονας στην παράσταση του Σωτήρη Χατζάκη που φανερώνει μια αθέατη πλευρά του σπουδαίου ρώσου δημιουργού, μέσα από τις μελωδικές γραμμές της «Allegria opus 147». Ποιο ήταν το κίνητρο για να μεταφέρει στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής τον θεατρικό μονόλογο «Ντμίτρι Σοστακόβιτς – Το τελευταίο μάθημα», υποδυόμενος τον συνθέτη; «Σε εποχές άνυδρες και αστόχαστες, όταν η εξωστρέφεια αποδεκατίζει και αποδεκατίζεται, το ένστικτο κάποιων ανθρώπων, άλλοτε –τις περισσότερες φορές –λίγων και άλλοτε πολλών, τους οδηγεί στην κιβωτό που παρέχει η εσωτερικότητα, στην παρηγορητική λειτουργία της τέχνης, στην ηρεμία της ενδοχώρας. Εκεί τους παραλαμβάνουν στάρετς, στάλκερ, οδηγοί, για να τους μάθουν την οδοιπορία προς το εκκλησίασμα της καρδιάς, “παρά τας πηγάς των υδάτων”. Αυτοί οι οδηγοί είναι παιδιά του πόνου και της μαρτυρίας, ομολογητές της ανθρώπινης περιπέτειας, θεραπευτές της νόσου της ύπαρξης. Ενας από αυτούς υπήρξε –και είναι εν πνεύματι –ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς». Δεν είναι όμως μόνο αυτό, επισημαίνει ο Σωτήρης Χατζάκης για τον κορυφαίο μουσουργό. Ο Σοστακόβιτς ένωσε με τη μουσική του «τα μυστήρια του ανθρώπου και του σύμπαντος, αφηγήθηκε το σπαρακτικό συναξάρι της γενιάς του και οικουμενοποίησε τις μύχιες λειτουργίες της οντολογικής ερημίας».

ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ. Στο κείμενο του Ζουανό –που γίνεται πυρήνας της παράστασης –υπάρχει, όπως λέει ο δημιουργός, ένας συγχρωτισμός πραγματικών γεγονότων και μυθοπλασίας, θέσης και άρσης, ρεαλισμού και ονείρου. «Ο δάσκαλος και η μαθήτρια, το λυκαυγές και το λυκόφως, η αποκάλυψη της ζωής και της τέχνης, η κραυγή της ύπαρξης και η μουσική της περσόνα. Το γλωσσικό λαχάνιασμα, η αποσπασματικότητα του λόγου, οι παραληρηματικές εξομολογήσεις συνθέτουν έναν Σοστακόβιτς επί σκηνής τρωτό κι ανθρώπινο, τραυματισμένο και απαρηγόρητο, μάρτυρα μιας ανείπωτης φρίκης».

Αυτόν τον ομολογητή των αχράντων και διερμηνέα των ορυκτών της ζωής, μύστη ακατανόητων προλεκτικών τελετών όπως αποκαλεί ο Σωτήρης Χατζάκης τον Σοστακόβιτς, θα τον ενσαρκώσει στη σκηνή συνοδευόμενος από την Αθηνά Γιατρά –βιόλα –και τον Μάνο Κιτσικόπουλο –πιάνο. «Οι νότες για τον Σοστακόβιτς είναι ιερογλυφικά πιθανής συνομιλίας του Αδη με τους αγγέλους. Είναι θραύσματα κύκλων που διερράγησαν, μαζί με τον Θεό τους, είναι σημάδια που αφήνει ο πόνος στον Γολγοθά του μαρτυρικού ανθρώπου. Η σκηνοθεσία, η ερμηνεία και το όλον της παράστασης εστίασαν σε αυτό το μεγαλειώδες αποτύπωμα, στη συγκλονιστική παρουσία του αθεράπευτου θεραπευτή, του Ντμίτρι Σοστακόβιτς».

Τελευταία Νέα