Είναι γνωστό ως σύνδρομο «στήλη άλατος». Μερικοί κακεντρεχείς, για άγνωστο λόγο, το αποκαλούν «έμεινα Παυλόπουλος». Είναι η τάση μερικών ανθρώπων να παραμένουν ακούνητοι, αμίλητοι, αγέλαστοι μπροστά σε ένα μεγάλο γεγονός που ξεσηκώνει όλους τους άλλους γύρω τους. Ο λόγος συνήθως δεν είναι ιατρικός, δεν πονάει ας πούμε η μέση τους, αλλά ιδεολογικός.
Σε μερικές σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να υπάρχουν και άλλα αίτια, ψυχολογικής φύσης, όπως συνέβη για παράδειγμα προ ετών σε ένα τηλεοπτικό στούντιο, όταν ένας βουλευτής δεν σηκώθηκε από τη θέση του για να υπερασπιστεί μια συνάδελφό του που δέχθηκε επίθεση από έναν χρυσαυγίτη. Κατά κανόνα όμως η αταραξία υποδηλώνει άποψη. Δεν σηκώνομαι επειδή διαφωνώ μαζί σου. Επειδή σε θεωρώ ύποπτο στοιχείο. Ή επειδή απλώς σε περιφρονώ.
Τον περασμένο Δεκέμβριο, απονεμήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το βραβείο Ζαχάρωφ στη δημοκρατική αντιπολίτευση της Βενεζουέλας. Πολλοί αριστεροί ευρωβουλευτές, οπαδοί προφανώς του Μαδούρο, είχαν αποχωρήσει από την αίθουσα. Αλλά ο Δημήτρης Παπαδημούλης δεν τους ακολούθησε. Και όταν όλοι οι συνάδελφοί του σηκώθηκαν όρθιοι και χειροκρότησαν, εκείνος παρέμεινε καθιστός. Αργότερα δικαιολόγησε τη στάση του λέγοντας ότι «τα άτομα αυτά δεν είναι και αγγελούδια». Μπορεί, ας πούμε, να αυτοπυροβολούνταν για να συγκινήσουν τη διεθνή κοινότητα, όπως αυτοδηλητηριάστηκαν τα παιδιά της Γούτα για να προκαλέσουν τους δυτικούς βομβαρδισμούς.
Κάποια σάιτ έγραψαν ότι την ίδια στάση κράτησε προχθές ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ όταν ολοκλήρωσε την ομιλία του ο Εμανουέλ Μακρόν. Αλλά δεν έγινε έτσι. Γιατί ο Παπαδημούλης μπορεί να είναι αριστερός, είναι όμως και πονηρός. Με τον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, λοιπόν, το έπαιξε δίπορτο. Τον υποδέχθηκε μαζί με άλλους ευρωβουλευτές κρατώντας πλακάτ εναντίον της κοινωνικής του πολιτικής. Και τον χειροκρότησε στο τέλος της ομιλίας του επειδή δήλωσε με σαφήνεια ότι θα υπερασπιστεί την Ελλάδα σε περίπτωση απειλής. Τον κατήγγειλε και τον επιδοκίμασε. Μονά – ζυγά δικά του. Γιατί στο κάτω κάτω οι φιλελέδες έχουν και τις καλές τους στιγμές.
Δεν μπορεί λοιπόν να κατηγορήσει κανείς τον Παπαδημούλη ότι εξαντλεί την αγωνιστικότητά του σε παθητική αντίσταση. Οταν παραστεί ανάγκη, αστράφτει και βροντάει. Ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, επιδίδεται στην αγαπημένη του ασχολία: κουνάει το δάχτυλο. Υπενθύμισε, για παράδειγμα, στον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ ότι πέρασε το Πάσχα χωρίς να απελευθερωθούν οι δύο έλληνες στρατιωτικοί και απαίτησε όχι απλώς θετικές δηλώσεις, αλλά «πιέσεις, πρωτοβουλίες και μέτρα». Εδώ υπάρχει ένα μπέρδεμα. Σε τι είδους μέτρα αναφερόταν; Βίαια, όπως αυτά που εννοούσε ο Πάνος Καμμένος όταν έλεγε ότι τους δύο «ομήρους» θα «τους βγάλουμε, θα τους απελευθερώσουμε»; Ή πιο ειρηνικά, ώστε να ταιριάζουν με τη χθεσινή μεταμόρφωση του υπουργού Εθνικής Αμυνας σε σώφρονα και ρεαλιστή πολιτικό;
Δύσκολοι καιροί για συριζανελίτες. Γιατί, εκτός όλων των άλλων, νομίζουν πως είναι και πρίγκιπες.
