Η προτροπή του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ να «τα βρούμε» δεν είναι θέση. Είναι μη θέση. Και είναι μια μη θέση που είναι βέβαιο ότι δεν εκφράζει τη συντριπτική πλειονότητα των μελών της Συμμαχίας. Γιατί είναι αδύνατον να θεωρεί κάποιο από τα κράτη – μέλη ότι ο ρόλος του ΝΑΤΟ στις διαφορές που ανακύπτουν μεταξύ τους εξαντλείται στο «βρείτε τα».
Οσο είναι αλήθεια ότι η ένταξη σε έναν υπερεθνικό οργανισμό δεν συνεπάγεται μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις, άλλο τόσο είναι αλήθεια ότι και ένας υπερεθνικός οργανισμός έχει υποχρεώσεις έναντι των μελών του. Ειδικά σε περιπτώσεις διενέξεων μεταξύ μελών η υποχρέωση αυτή δεν είναι μόνο αυτονόητη αλλά και καταστατική: ο υπερεθνικός οργανισμός οφείλει να προστατεύσει το κύρος του διασφαλίζοντας ένα μίνιμουμ καλής συνεργασίας μεταξύ των εταίρων. Διαφορετικά, αυτοκαταργείται.
Προκαλεί εντύπωση λοιπόν ότι ο γ.γ. του ΝΑΤΟ επέλεξε τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου σε μια μάλιστα καταφανή περίπτωση ασύμμετρης φιλονικίας: η Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν απειλεί ανοικτά, παραβιάζει σύνορα, διεκδικεί εδάφη που δεν της ανήκουν. Είναι ενδεχομένως ένα είδος ρεάλπολιτικ που υποχρεώνει τον γενικό γραμματέα να νίψει τας χείρας του –η Τουρκία αποτελεί γεωγραφικά και στρατιωτικά υπολογίσιμο μέγεθος για τη Συμμαχία.
Κανένας όμως πραγματισμός δεν δικαιολογεί την προτροπή του Γενς Στόλτενμπεργκ. Γιατί πρωτίστως είναι μια εκτροπή που εκθέτει τον ίδιο τον οργανισμό του οποίου προΐσταται. Εναν οργανισμό που υποτίθεται ότι διαθέτει μυς και πυγμή. Αλλά δείχνει, σαν Πόντιος Πιλάτος, εξαιρετικά αδύναμος.
Τελευταία Νέα