Είναι θέμα επιλογής

Πώς είναι να θυμάσαι μόνο κρίση;

Πώς είναι μέσα σε αυτή να κάνεις τα πρώτα σου όνειρα ως έφηβος, ως φοιτητής, ως εργαζόμενος; Πώς είναι να νιώθεις ότι δεν θα έχεις την ευκαιρία που ζητάς;

Είναι ακριβώς όπως νιώθουν όλοι εκείνοι οι νέοι σήμερα, που δεν μπορείς να το καταλάβεις. Μπορεί να είναι θυμός για αυτούς που δεν φρόντισαν νωρίς, μπορεί να είναι απογοήτευση γιατί η ζωή τους δεν είναι πια στο χέρι τους, μπορεί να είναι απάθεια γιατί ίσως τίποτα να μην αλλάζει, μπορεί να είναι απλά η αποδοχή ότι στη γενιά μας έλαχε αυτή η ατυχία…

Είναι αυτό το συναίσθημα που σου ανοίγει δύο δρόμους. Ο πρώτος είναι κατηφορικός, εύκολο περπάτημα, εύκολη επιλογή, αλλά θα σε βγάλει κάπου χαμηλότερα. Ο δεύτερος είναι ανηφόρα, έχει σκαλιά, γκρεμό, κόπο, αλλά η θέα θα σε αποζημιώσει, για να τη δεις όμως πρέπει να πας μέχρι το τέλος.

Γιατί είναι εύκολη η ιδιώτευση, το φταίξιμο σε αυτό το «πολιτικό σύστημα», η απάθεια, η αποστασιοποίηση. Θα σε μετρήσουν στα ποσοστά αποχής, αλλά δεν θα σε κατηγορήσουν, έχεις τη δικαιολογία, έχουμε τη δικαιολογία. Ομως, για να δούμε τη θέα, δεν μας αρκεί η δικαιολογία, πρέπει να βρούμε τον λόγο, να βρούμε τον λόγο να πούμε «φτάνει», να πούμε «τώρα εμείς», να πούμε ότι το μέλλον μας δεν είναι θέμα τύχης ή ατυχίας γιατί πια είναι στα χέρια μας.

Να συμμετάσχουμε, να βγούμε μπροστά, να δώσουμε το στίγμα μας, να τα αλλάξουμε όλα!

Οχι με ανταγωνισμό ή ρεβανσιστικά, όχι ωφελιμιστικά, όχι καιροσκοπικά. Να μιλήσουμε για την ουσία της πολιτικής, να γίνουμε παραγωγικοί, χρήσιμοι, με σεβασμό αλλά και με τις δικές μας ιδέες, όχι με συνθήματα αλλά με πράξεις. Δεν ξεχνάμε το παρελθόν, αλλά δεν μένουμε σε αυτό. Μαθαίνουμε και δουλεύουμε για την επόμενη μέρα, γιατί η ελπίδα δεν είναι ένα σύνθημα που «έρχεται», είναι ο λόγος που βρισκόμαστε εδώ.

Να τα αλλάξουμε όλα, όχι επειδή ακούγεται ωραίο, αλλά γιατί πλέον είναι η μόνη επιλογή. Είναι η μόνη επιλογή να μιλήσουμε υπεύθυνα για έναν σύγχρονο δημόσιο τομέα, παραγωγικό και όχι μηχανισμό για ρουσφέτια. Να μιλήσουμε για το πώς μπορούμε να θωρακίσουμε τους θεσμούς μας, να εκμεταλλευτούμε τις ψηφιακές υπηρεσίες, να μειώσουμε τη γραφειοκρατία, να επισπεύσουμε την απόδοση δικαιοσύνης. Να ενισχύσουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία, να δώσουμε κίνητρα στους νέους να επιχειρήσουν, να εξασφαλίσουμε τη διαφάνεια και τον υγιή ανταγωνισμό, να αναδείξουμε την καινοτομία, να επενδύσουμε σε αυτή, να εκσυγχρονίσουμε την πρωτογενή βιομηχανία, την αγροτική μας παραγωγή, να συνεισφέρουμε στο συνταξιοδοτικό σύστημα με περισσότερους εργαζομένους και όχι με υψηλότερες εισφορές. Να μιλήσουμε για σύγχρονα πανεπιστήμια που θα βγάζουν αποφοίτους καταρτισμένους τόσο επιστημονικά όσο και πρακτικά, να ενισχύσουμε την πρακτική άσκηση αλλά και την εργασιακή απορρόφηση των αποφοίτων, μακριά από ιδεοληψίες. Να μιλήσουμε για την Υγεία και την κοινωνική πρόνοια, όχι με ευχολόγια αλλά με αλλαγές στον τρόπο διάρθρωσής της, να αποκεντρώσουμε τις υπηρεσίες και να τις διασυνδέσουμε με την Αυτοδιοίκηση, να ενισχύσουμε την Πρωτοβάθμια και να εκμεταλλευτούμε τις ηλεκτρονικές υπηρεσίες. Να μιλήσουμε για την ελευθερία του ατόμου, για την ανοιχτή κοινωνία του σεβασμού της διαφορετικότητας, των ατομικών δικαιωμάτων, της προοδευτικής σκέψης.

Γιατί όλα αυτά δεν είναι απλά μια θεωρία. Είναι θέμα πολιτικής βούλησης, είναι θέμα ιεράρχησης προτεραιοτήτων, θέμα παιδείας και αξιών, θέμα πολιτισμού.

Αυτή είναι η Ελλάδα, είναι οι άνθρωποί της, αρκεί να συμμετέχουν.

Αυτή είναι η ανηφόρα που επιλέξαμε και είμαστε αποφασισμένοι να πάμε μέχρι το τέλος. Να δώσουμε όμως και τον λόγο να μην την ανέβουμε μόνοι μας. Να την ανέβουμε μαζί.

Είναι θέμα επιλογής…