Αναζήτηση
Η χώρα βουλιάζει στην αβεβαιότητα. Εσωτερική και εξωτερική. Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει, ούτε τι θα ξημερώσει.
Η κυβέρνηση κυβερνά μόνο με ρουσφέτια και ΦΕΚ. Παρατείνει ένα μαρτύριο με προδιαγεγραμμένη κατάληξη κι απλώς το κάνει πιο επώδυνο.
Επώδυνο για την ίδια, δικαίωμά της. Αλλά και για τη χώρα.
Εγκλωβίζει επειδή είναι η ίδια εγκλωβισμένη.
Δέσμια ενός πείσματος αγκίστρωσης στην εξουσία. Υποχείριο όσων την στήριξαν αθέμιτα, φοβούνται την επόμενη μέρα κι αναζητούν απλώς χρόνο μήπως οργανώσουν την επόμενη συναλλαγή.
Ετσι όμως παίρνουν όμηρο την κυβέρνηση. Και η κυβέρνηση παίρνει όμηρο τη χώρα.
Πραγματικό πολιτικό σκεπτικό δεν υπάρχει. Κανέναν ουσιαστικά δεν αφορά αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει με δέκα, δώδεκα ή δεκαπέντε μονάδες.
Ούτε η αυτοδυναμία του Μητσοτάκη εξαρτάται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Εξαρτάται από το ποσοστό της ΝΔ και από το άθροισμα των κομμάτων που θα μείνουν εκτός Βουλής.
Ούτε καν η επόμενη κυβέρνηση δεν εξαρτάται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν η ΝΔ δεν πάρει αυτοδυναμία, η κυβέρνηση θα είναι μια υπόθεση Κυριάκου και Φώφης.
Ακόμη κι αν δεχθώ την πιο αισιόδοξη κυβερνητική ρητορική, το καλοκαίρι κλείνει ένα κεφάλαιο που ταλαιπωρεί τη χώρα από το 2010. Αν θέλουν οι ψηφοφόροι, θα της το αναγνωρίσουν. Αν όχι, θα την πάρει και θα την σηκώσει.
Τότε όμως λήγει ουσιαστικά κι η θητεία της.
Τα υπόλοιπα μοιάζουν άνευ σημασίας, ένα σούρσιμο χωρίς προοπτική. Αν πιστεύουν ότι θα γυρίσουν το παιχνίδι με «ολιστικά σχέδια» δεν είναι μόνο για κλάματα. Είναι και για γέλια.
Ούτως Ή άλλως είναι απόλυτος παραλογισμός να διεκδικεί τη διαμόρφωση της επόμενης μέρας μια κυβέρνηση ξέπνοη, εξαντλημένη και ξεχαρβαλωμένη.
Δεν διαθέτει πια το πολιτικό κεφάλαιο ή το ηθικό βάρος να διευθύνει τη δύσκολη και ρωμαλέα διαπραγμάτευση που θα διασφαλίσει το μέλλον του τόπου. Καλώς ή κακώς, βρίσκεται σε αποδρομή.
Και γι’ αυτό έχει κάθε συμφέρον να βάλει η ίδια τέλος στο μαρτύριο το δικό της και του τόπου. Να προσδιορίσει ρητά τις εκλογές στους αμέσως επόμενους μήνες, να καταθέσει στον λαό τις προτάσεις της και να επιτρέψει σε μια κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή να αναλάβει τα ηνία.
Εχει συμφέρον διότι έτσι θα εγγραφεί σε μια λογική εθνικής ευθύνης και πολιτικής κανονικότητας, έστω σε βάρος όσων παπατζήδων μείνουν ξεκρέμαστοι.
Διαφορετικά κινδυνεύει να πλεύσει στην επερχόμενη τρικυμία της έντασης, της αστάθειας και της αβεβαιότητας ολομόναχη. Απροστάτευτη. Ακάλυπτη. Εκτεθειμένη σε απρόβλεπτους κι ασύμμετρους κινδύνους.
Κανείς δεν θα την στηρίξει, ούτε θα την δικαιολογήσει.
Και για άλλη μια φορά θα κοιμηθεί ακριβώς όπως έστρωσε.
