Ενα ελαφρώς κωμικό πρόσωπο που προσπαθεί να εμφανιστεί μετά την Παλαιά Διαθήκη στην ελληνοεβραϊκή παράδοση είναι ο «Μετά Χριστόν Προφήτης». Απλώς δεν βρίσκει θέση στην ιστορία. Μετά την έλευση του Χριστού, τη Σταύρωση και την Ανάστασή του, δεν χωρούν πλέον προφητείες. Πολλές φορές αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε αυτήν τη θέση. Δηλαδή ότι έχω προφητεύσει γεγονότα, έχω εκφράσει πρόωρα απόψεις, που αργότερα, ενίοτε πολύ αργότερα, δικαιώνονται.
Προ ημερών μια παρέα νέων, από τους Φούρνους της Ικαρίας, καβάλησαν ένα ταχύπλοο γεμάτο σημαίες και έσπευσαν να μπήξουν όσες μπορούσαν από αυτές σε διάφορες τρύπες των ερημονησίδων Ανθρωποφάς, Πρασονήσι κ.λπ. Εγκλημάτησαν έτσι εναντίον των εθνικών μας απόψεων, υπονόμευσαν την κυβέρνηση της χώρας, η οποία έχει δημοκρατικά αναδειχθεί, και μας έχουν βάλει σε ένα καθεστώς ομηρείας. Εκαναν δηλαδή ό,τι δεν έπρεπε να κάνουμε, πάνω από 20 χρόνια πριν, όταν εξελίχθηκε αυτό το επεισόδιο στα Ιμια, στη λύση του οποίου έχω διαδραματίσει κάποιο ρόλο.
Η εθνική σημαία δεν είναι ένα κομμάτι πανί για να το βάζει κανείς όπου και όποτε του καπνίσει και να το εγκαταλείπει στην τύχη του. Οι σημαίες σε δημόσια κτίρια και πλατείες κυματίζουν για να δηλώσουν την εθνική κυριαρχία. Γίνεται έπαρση και υποστολή τους με συγκεκριμένο τυπικό και απόδοση τιμών και οι κάτοικοι τις φυλάνε ως κόρην οφθαλμού μέχρι και την τελευταία τους πνοή.
Οταν στα Ιμια το ελληνικό απόσπασμα που βρισκόταν σε μία από τις βραχονησίδες υπέστειλε και παρέλαβε τη σημαία που είχε τοποθετήσει, αυτό δεν σήμαινε καθόλου ότι η νήσος περιήρχετο εις την τουρκική κυριαρχία ή σε κατάσταση γκρίζας ζώνης. Οπως εξαναγκάστηκε να ομολογήσει τότε η κυρία Τανσού Τσιλέρ, πρωθυπουργός της Τουρκίας, επρόκειτο για μια πράξη αμοιβαίας απαγκίστρωσης από τον κίνδυνο θερμού επεισοδίου, η μία από τις δύο βραχονησίδες είχε εξάλλου καταληφθεί από τουρκικό άγημα και είχε ανυψωθεί τουρκική σημαία. Με τον τρόπο αυτόν τα Ιμια δεν περιήρχοντο καθόλου σε κατάσταση γκρίζας ζώνης, αλλά επανήρχοντο στο «status quo ante», δηλαδή της εν τοις πράγμασι κατάσταση, η οποία υπήρχε πριν από το επεισόδιο (κτηνοτροφική χρήση από καλύμνιο βοσκό και αλίευση στα χωρικά τους ύδατα από έλληνες ψαράδες). Η Τουρκία δεν είχε ποτέ αναγνωρίσει τυπικά και βάσει του διεθνούς δικαίου την κυριαρχία της Ελλάδας σε αυτά τα μικρά ακατοίκητα νησιά.
Ποιος ήταν ο στόχος της Τουρκίας; Ο ίδιος όπως και τώρα. Οχι να καταστήσει δηλαδή μέρος της αχανούς επικράτειάς της τα λίγα τετραγωνικά μέτρα του Ανθρωποφά και του Πρασονησίου, αλλά να κάτσει σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα εφαρμόζοντας το δίκιο του ισχυροτέρου και όχι το διεθνές δίκαιο ή το δίκαιο της θαλάσσης, που εξάλλου η γείτων δεν είχε ποτέ παραδεχθεί.
Οι άμυαλοι νεαροί από τους Φούρνους είχαν προφανώς, ως «μάγκες και Ελληναράδες», κάνει λανθασμένη ανάγνωση των συνθηκών που επέβαλε η σημερινή γεωπολιτική συγκυρία. Επαιζαν ποδόσφαιρο σε αλάνα με χαλικάκι και όχι μπάσκετ σε κλιματιζόμενο κλειστό γήπεδο.
Οι Τούρκοι όμως είναι πολλοί. Εάν κινούμεθα σε επίπεδο υποδεέστερο από άποψη ευφυΐας και τεχνολογίας, δεν έχουμε καμία ελπίδα. Το επιχείρημα «μπορώ να βάλω μια εθνική σημαία όπου μου αρέσει στο εθνικό έδαφος» είναι σωστό. Καθίσταται βλακώδες και υποβολιμαίο όταν έχουμε την αξίωση από το κράτος να αναλάβει τη φρούρηση και την εν γένει περιποίηση του αποτελέσματος της κίνησής μου. Αγνοί μπορεί να ήταν οι νεαροί των Φούρνων. Ευφυείς όμως δεν ήταν. Ας ακούσουν τον «μετά Χριστόν Προφήτη». Καμιά φορά έχει και αυτός δίκιο.