Αναζήτηση
Στο ολιστικό θεώρημα περί σημαίας και της σημασίας της για το Εθνος, ο υψηλός συμβολισμός που εκφράζει θεωρείται αναμφισβήτητος.
Ακόμα και η καύση της σε ένδειξη διαμαρτυρίας ή πολιτικής δυσανεξίας, έχει εφαλτήριο στην εξέχουσα θέση που κατέχει στο συλλογικό υποσυνείδητο.
Ενώπιόν της στέκονται προσοχή στρατηγοί, πρόεδροι, πρωθυπουργοί. Είναι αυτή που ηγείται στις μάχες, αυτή που νικά ή νικιέται, αυτή στην οποία ορκίζονται οι νέοι για την υπεράσπιση της πατρίδας.
Η Δέσποινα Αχλαδιώτη, η οποία έμεινε στην Ιστορία ως Κυρά της Ρω, αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην έπαρση και την υποστολή του συμβόλου στη σκιά του οποίου ετάφη. Στα μάτια της η Γαλανόλευκη απλωνόταν από τον Εβρο μέχρι το Γαϊδουρονήσι. Ηταν το φως και το γαλάζιο του Αιγαίου. Ηταν οι ήρωες του ’21, του αλβανικού μετώπου, οι αντιστασιακοί. Ηταν ο άγρυπνος φρουρός για τον εξ Ανατολών εχθρό. Ηταν η Ελλάδα της και όλα όσα πρέσβευε γι’ αυτήν η μικρή κουκίδα γης στον κόσμο.
Κι αν η Κυρά της Ρω είχε χαράξει στην καρδιά της τους συμβολισμούς αυτού του πανιού, δεν συμβαίνει το ίδιο με πολλούς από εμάς.
Η σημαία, το σύμβολο του Εθνους, δεν απολαμβάνει πάντοτε τον σεβασμό που της αξίζει.
Κάποιοι χρησιμοποιούν τη Γαλανόλευκη για να τυλίξουν τη ρητορική του ακραίου εθνικισμού. Του ρατσισμού και της πολιτικής τους κατά των Βαρβάρων. Υπάρχουν και οι σκόροι του Εθνους που την αντιμετωπίζουν ως εχθρό. Φοβούνται τα όσα εκφράζει και όσα συμπυκνώνει στις εννέα γαλανόλευκες λωρίδες της και με πομφόλυγες αποξέουν την πραγματικότητα.
Το χειρότερο όμως είναι αυτοί που τη βλέπουν απλώς ως ένα πολύχρωμο πανί που κυματίζει στον ιστό, όπως μπορεί να κυματίζει οποιοδήποτε άλλο πανί απλωμένο στην μπουγάδα. Και επιχειρηματολογούν, προσβάλλοντας τη μνήμη των νεκρών που έπεσαν για την υπεράσπισή της. Ας αφήσουμε επιτέλους το παρελθόν να θάψει τους νεκρούς του και το πανί που επιλέχθηκε από τη σύγχρονη Ιστορία μας να βρει τη θέση που του αξίζει, χωρίς να γίνεται υποχείριο της μικροπολιτικής δημοκοπίας για λίγα λεπτά δημοσιότητας ή μερικές δεκάδες ψηφαλάκια.
