Αναζήτηση
Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν’ ο Πέτρος Κωστόπουλος που είπε ότι μας ξεβλάχεψε με τα περιοδικά του; Μην είν’ εκείνοι που τα αγόραζαν μανιωδώς; Μην είν’ αυτοί που τώρα εξανίστανται; Μια μάχη πάνω στα αποκαΐδια της δεκαετίας του ’80, μέσα στην καταπιεσμένη λίμπιντο και την αισθητική του voyeurism, εξελίσσεται τις τελευταίες ημέρες στα social media αυτής της πατρίδας. Ολα πατρίδα μας –κι αυτά κι εκείνα. Κι όσοι επαίρονται και όσοι ενοχλούνται. Ολα πατρίδα μας.
Να σκεφθεί κάποιος ότι δεν μπορούσε να σταθεί μπροστά στον κόσμο, εύκολα. Γι’ αυτό και δημιούργησε μαζί με τον ψυχοθεραπευτή της ένα alter ego, τη Σάσα Φιρς, έναν άλλο εαυτό τον οποίο ενδυόταν για τις παραστάσεις. Εκατό εκατομμύρια δίσκους και 22 Grammy αργότερα η Beyonce έγραψε ιστορία φέτος, καθώς έγινε η πρώτη μαύρη καλλιτέχνις που ανέβηκε στη σκηνή του μουσικού φεστιβάλ της Coachella ως κεντρικό όνομα. Με πολλές παραπομπές στην κουλτούρα των μαύρων της Αμερικής, η Beyonce γίνεται καθώς περνά ο χρόνος ένα πολιτισμικό φαινόμενο. «Το πιο γοητευτικό στοιχείο μιας γυναίκας» λέει «είναι η αυτοπεποίθησή της».
Τυχερό δεν τον λες. Ο Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ αναλαμβάνει την προεδρία της Κούβας έχοντας απέναντί του τον Ντόναλντ Τραμπ. Ως ο πρώτος ηγέτης της χώρας που γεννήθηκε μετά την Επανάσταση, ο Κανέλ συμπλήρωσε χθες τα 58 του χρόνια διαβεβαιώνοντας ότι «η Επανάσταση συνεχίζεται». Καλείται να εφαρμόσει τις, ήδη αποφασισμένες, μεταρρυθμίσεις στην οικονομία και να επιβλέψει τις αναπόφευκτες αλλαγές που θα επιφέρουν στην κοινωνία. Represent, represent Cuba, που λένε και οι Orishas.
Αυτές οι απονομές είναι σαν να φυσά καθαρό αεράκι: η καρφίτσα της Μελίνας και το θεατρικό βραβείο Μερκούρη στην Ιωάννα Κολλιοπούλου, για την ερμηνεία της στην παράσταση του Εθνικού «Στέλλα κοιμήσου». Αγαπά τον Μουρακάμι και τον Ντοστογέφσκι, χορεύει μέχρι τελικής πτώσεως σαν μικρό παιδί και κολυμπά πολύ στην αγαπημένη της Σκόπελο, όπου περιγράφει: «Ξυπνάς με κέφι και ακούς την πρώτη λέξη που βγαίνει αυθόρμητα απο το στόμα σου: Υπέροχα».
«Η αισιοδοξία σας είναι πιο τραγική από τον πεσιμισμό μου» είχε πει ο Πιερ Πάολο Παζολίνι για το έργο των αδελφών Ταβιάνι. Ο ένας εξ αυτών, ο Βιτόριο, που πέθανε πριν λίγες ημέρες, είχε σπεύσει να του απαντήσει: «Το να βιώνεις την καθημερινότητα είναι τραγικό, αλλά η ζωή δεν είναι τόσο». Μαζί με τον αδελφό του Πάολο ήταν οι στυλίστες του ευρωπαϊκού σινεμά, οι πρώτοι που αφηγήθηκαν ιστορίες με μουσικό τρόπο. Δύο ευκατάστατοι αστοί που ανακάλυψαν τον κόσμο κοιτώντας τον μέσα από το βιζέρ της κάμερας –ένα κοίταγμα που τους οδήγησε στο να ενστερνιστούν τις ανησυχίες της ιταλικής Αριστεράς. Αισθητική, Ιστορία και Ανθρωπος.
Η μυρωδιά του φρεσκοπλυμένου ρούχου, το αχνιστό τάπερ, η απαραίτητη έκκληση για «ζακετούλα» –τα στερεότυπα της ελληνίδας μάνας δεν έχουν τέλος. Καλά οι Τούρκοι, καλά η αγωνία για θερμό επεισόδιο, καλά η ανησυχία για τον φαντάρο γιο που υπηρετεί μακριά από το σπίτι που τον ταχτάριζε και τώρα κάνει έρπειν στις λάσπες και βαριανασαίνει στον στίβο μάχης. Μα το κινητό, στρατηγέ μου; Το κινητό; Εβδομάδα χωρίς κινητά στον Στρατό, στο πλαίσιο άσκησης; Αυτή την έρμη την ελληνίδα μάνα δεν τη σκέφτεται κανείς πια;
