Αναζήτηση
Η λεγόμενη εναλλακτική Ιστορία αναποδογυρίζει τις εκβάσεις των γεγονότων. Σε μια τέτοια περίπτωση πιθανώς θα διαβάζαμε την εβδομάδα που πέρασε: «Oμάδες δεξιών διαδηλωτών γκρέμισαν το άγαλμα του Στάλιν στην οδό Βασιλέως Κωνσταντίνου στο Παγκράτι. Στη συνέχεια χτυπήθηκαν από τα ΜΑΤ της κομμουνιστικής κυβέρνησης».
Η πραγματικότητα όμως ήταν πιο πεζή και προβλεπόμενη. Ομάδες μελών του ΚΚΕ, επαναπατριζόμενες στην αντιαμερικανική κοίτη που είχαμε ολίγον ξεχάσει επί συριζαϊκών ημερών, επιχείρησαν να γκρεμίσουν το άγαλμα του Τρούμαν, μια ανάσα από την Πλατεία Προσκόπων.
ΤΟ ΔΟΓΜΑ. Αφορμή, η επέμβαση της Δύσης στη Συρία. Αιτία, μια μακρά παράδοση αντιαμερικανικών ενεργειών και τελετουργιών που χρονολογούνται από τα πρώτα χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου και φτάνουν ώς τις μέρες μας. Στιγμές που περιλαμβάνουν ένα ευρύ ρεπερτόριο ενεργειών, πολλές φορές με στόχο το εν λόγω άγαλμα που παραγγέλθηκε το 1963 και αποπερατώθηκε το 1965 από αμερικανό γλύπτη και κατόπιν πρωτοβουλίας της μεγαλύτερης ελληνικής ένωσης των ΗΠΑ, ΑΧΕΠΑ. Και χωρίς άδεια από το δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας. Από τότε, το εν λόγω ορειχάλκινο άγαλμα έστεκε και στέκει στο μαρμάρινο βάθρο του θυμίζοντας σε ποιο άρμα δέθηκε η χώρα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι αυτή ακριβώς η επιλογή άρματος ήταν που έφτιαχνε όλες τις πολιτικές διαιρέσεις για χρόνια. Για τον αστισμό, ο Χάρι Τρούμαν με το περίφημο Δόγμα του και το παχυλό Σχέδιο Μάρσαλ, ήταν η πιο έμπρακτη κίνηση για να μη γίνει η χώρα «Σοβιετία» και να ακολουθήσει τον ελεύθερο δυτικό και δημοκρατικό της δρόμο μετά το 1949 –με μπόλικα δολάρια προφανώς.
Για τις δυνάμεις της αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς, το εν λόγω άγαλμα ύψους 3,20 μέτρων δεσπόζει στο κέντρο των Αθηνών, υπενθυμίζοντας την «αμερικανοκρατία» αλλά και έναν μοιραίο πρόεδρο των ΗΠΑ που συνδέθηκε με ένα από τα μαζικότερα εγκλήματα στον κόσμο: τη ρίψη της ατομικής βόμβας σε Ναγκασάκι και Χιροσίμα. Καθόλου τυχαία αυτές τις ημέρες, ο Δημήτρης Κουτσούμπας πήρε θέση και για το άγαλμα: «(Ο Τρούμαν) είναι το πιο μισητό πρόσωπο. Η ενέργεια (για το ρίξιμο του αγάλματός του) ήταν συμβολική. Ανάλογες ενέργειες με προηγούμενες κυβερνήσεις ξέρει ο ελληνικός λαός πώς αντιμετωπίστηκαν. Με τον ίδιο για να μην πω και με πιο ήπιο τρόπο».
Ο ΠΡΕΣΒΕΥΤΗΣ. Καθόλου τυχαία, από την άλλη, ο αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ επέλεξε να ποζάρει χαμογελώντας δίπλα στο άγαλμα και να το κάνει γνωστό μέσω Twitter. Το θέμα είναι πως αν είχε τον τρόπο να μιλήσει ο ορειχάλκινος Τρούμαν του Παγκρατίου, πιθανώς θα μπορούσε να αφηγηθεί όλη τη νεότερη Ιστορία της Ελλάδας και των κινημάτων της. Την ορφανή βόμβα που μπήκε σε αυτόν (στο άγαλμα δηλαδή), επί χούντας, τον Μάιο του 1971, όπου και σκοτώθηκε ο αστυφύλακας Αθανάσιος Κωσταντάγκας όταν πλησίασε τη βόμβα κατά την ώρα που η Αστυνομία περίμενε τους πυροτεχνουργούς.
Τη βόμβα της Οργάνωσης Χρήστος Κασσίμης το 1986 που το γκρέμισε ολοσχερώς και τη μετέπειτα πρόταση της πλειοψηφίας του δημοτικού συμβουλίου της Αθήνας να μην ξαναστηθεί. Κάτι που τελικώς δεν έγινε και το άγαλμα ξαναστήθηκε κατόπιν πίεσης των ΑΧΕΠΑ. Τα τελευταία χρόνια, το άγαλμα Τρούμαν γκρεμίστηκε από δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ το 1999 όταν οι μεγάλες διαδηλώσεις κατά του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία ήταν στο καθημερινό δελτίο. Οι ίδιες δυνάμεις το έριξαν ξανά, με σχοινιά μάλιστα, το 2006 όταν το Ισραήλ εισέβαλε στον Λίβανο. Τα τελευταία χρόνια βέβαια είχαμε σχεδόν ξεχάσει την παρουσία τού εν λόγω αγάλματος. Ειδικά στα χρόνια του Μνημονίου, οι δυνάμεις της Αριστεράς έστρεψαν τα βέλη τους στη Γερμανία και στην πολιτική της ΕΕ.
Η ομπαμική περίοδος βοήθησε στην εν λόγω μεταστροφή, ενώ επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ είχε ξεχαστεί το σύνθημα «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι». Οι τελευταίοι εξάλλου έμοιαζαν πιο φιλικοί στην Ελλάδα. Με πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτή του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζακ Λιου, που θα συνέβαλλε στην απομείωση του δημοσίου χρέους της χώρας μας. Μερικές βόμβες του Τραμπ στη Συρία, έμελλαν να ξαναγυρίσουν πίσω το ρολόι του αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα. Και να ξαναδέσουν με σχοινιά τον ορειχάλκινο Χάρι.
