Γίνεται από ντουντούκα του ανορθολογισμού να γίνει κανείς φωνή της λογικής; Γίνεται. Αλλά το ερώτημα σε ό,τι αφορά τον Νίκο Φίλη και τη συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής», όπου είπε ότι «καθαρή έξοδος με κόψιμο των συντάξεων δεν υπάρχει», δεν είναι αυτό. Δεν είναι εάν μπορεί ο Φίλης που υπηρέτησε κάποτε την τσιπραϊκή αυταπάτη να έγινε ο Φίλης που βλέπει σήμερα το φως το αληθινό. Το ερώτημα είναι γιατί ο Φίλης δεν επιβάλλεται, όπως ενδεχομένως θα ήθελε, ως συνείδηση της Αριστεράς –έστω και αυτής της Αριστεράς, της συριζαϊκής.
Από μια άποψη, είναι ένας ρόλος που δικαιούται. Σε ολόκληρη τη μνημονιακή περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ κανένας δεν έφτασε μια σύγκρουση στο τέλος όπως αυτός –συγκρούστηκε ώς το τέλος με την Εκκλησία ακόμη κι αν αυτή η σύγκρουση τού κόστισε τη θέση του. Εζησε μια μαρτυρική αποκαθήλωση αλλά αυτό το μαρτύριο δεν ήταν αρκετό για την αγιοποίησή του. Και ο λόγος είναι ότι, όπως όλα τα κόμματα του εγχώριου πολιτικού συστήματος, από τη ΝΔ και τον Πολύδωρα έως το ΠΑΣΟΚ και τον Χρήστο Παπουτσή, η συριζαϊκή Αριστερά είναι γεμάτη από υποψήφιους αγίους που προσπάθησαν να αγιάσουν επειδή δεν υπουργοποιήθηκαν και μέχρι να υπουργοποιηθούν.
Ο Νίκος Φίλης δεν ακολουθεί παρά την πεπατημένη. Δεν ήταν λάθος η σύγκρουσή του με την Εκκλησία. Αλλά ήταν μια θυσία που πήγε χαμένη, επειδή ο Τσίπρας έκανε το λάθος να μην του δώσει άλλο υπουργείο, να μην εξασφαλίσει τη συναίνεσή του διά της υπουργοποίησής του όπως έκανε με τον Σκουρλέτη και θα κάνει πιθανότατα με τον Τσακαλώτο. Γιατί γίνεται να γίνει κανείς από ντουντούκα του ανορθολογισμού φωνή της λογικής. Εκείνο που δεν γίνεται είναι να γίνει φωνή της συνείδησης με μια συνείδηση – λάστιχο.
