Από τον Ιανουάριο του 2017, όταν ο Άρειος Πάγος αποφάσισε τη μη-έκδοση των οκτώ τούρκων στρατιωτικών που ήρθαν ικέτες στην πατρίδα μας, το τουρκικό καθεστώς λυσσομανά κατά της ελληνικής Δικαιοσύνης. Όμως η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που διέταξε την περασμένη βδομάδα την απελευθέρωση του πρώτου από τους Οκτώ, αποτέλεσε το αποκορύφωμα. Η προεδρική κομπανία της Τουρκίας πλέον επιτίθεται σύσσωμη, απειλώντας χωρίς κανένα πρόσχημα το κράτος μας και προσβάλλοντας τους θεσμούς μας. Η κορύφωση ήρθε το Σάββατο, όταν ο ίδιος ο Ερντογάν είπε σε συνέντευξή του ότι αν η χώρα μας «επιστρέψει τους οκτώ» (λες και τους κλέψαμε) εκείνος ίσως δεχθεί «να συζητήσει την επιστροφή των δύο ελλήνων στρατιωτικών» (λες και του ζητάμε χάρη). Στην προκλητικότητά του κατά της Ελλάδας, ο Ερντογάν πρόσθεσε τώρα και την αφ’ υψηλού ειρωνεία. Κοινώς, μας κάνει πλάκα: αν εμείς υποταγούμε στο θέλημά του, λέει, εκείνος τότε ίσως δεήσει να εξετάσει το αίτημά μας!

Αυτό που δε μπορεί να διανοηθεί ο Ερντογάν και οι υποτακτικοί του είναι ότι όσο περισσότερο λυσσομανούν, τόσο ανεβαίνουν οι μετοχές της πατρίδας μας στα μάτια της δημοκρατικής ανθρωπότητας. Αλλά και στα δικά μας. Οι αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων για τους Οκτώ αποτελούν κόσμημα για τη δημοκρατία μας, για τις ανθρωπιστικές αξίες, για το κράτος Δικαίου. Οι δικαστές μας έδειξαν και δείχνουν υψηλό φρόνημα σε δύσκολους καιρούς. Και όσο πιο δύσκολοι είναι οι καιροί, όσο μεγαλύτερες είναι οι πιέσεις και οι απειλές, τόσο μεγαλύτερο είναι το ηθικό τρόπαιο. Αποδεικνύοντας οι λειτουργοί της Θέμιδος, στα δύσκολα, ότι η Ελλάδα έχει δικαστές, δείχνουν ότι είμαστε ικανοί να προασπίσουμε αποτελεσματικά ό,τι πιο ιερό έχει μια δημοκρατία.

Φυσικά, δεν περιμένουμε να καταλάβει ο πρόεδρος της Τουρκίας από τέτοια. Πώς να καταλάβει; Τι ξέρει αυτός από δημοκρατία; Ο Ερντογάν, κατά όλους τους σοβαρούς διεθνείς αναλυτές, είναι πλέον ένας τύραννος, ακόμη ρακένδυτος με κάποια τελευταία κουρέλια δημοκρατικού μανδύα, που κατά τα φαινόμενα σύντομα θα πέσουν κι αυτά. Και βέβαια τα πρώτα θύματα ενός τυράννου είναι η ελεύθερη έκφραση και Δικαιοσύνη. Ήδη, το 90% των ΜΜΕ στην Τουρκία είναι υπό τον απόλυτο έλεγχο του Ερντογάν, και το μικρό υπόλοιπο συρρικνώνεται συνεχώς, διάγοντας υπό καθεστώς τρόμου και αυξανόμενης απειλής. Όμως η Δικαιοσύνη έχει αλωθεί κατά 100%. Τα τελευταία δύο χρόνια έχουν απολυθεί χωρίς αιτιολογία 4.500 δικαστές, εκ των οποίων 2.000 είναι στη φυλακή, με σχεδόν 800 από αυτούς να βρίσκονται σε αυστηρή απομόνωση. Ο λόγος: ότι δεν υποτάσσονται στα θελήματα της εξουσίας. Και το πογκρόμ συνεχίζεται, με νέες συλλήψεις. Το τουρκικό δικαστικό σύστημα έχει καταντήσει ένα ακόμη εργαλείο καταστολής, σε διατεταγμένη υπηρεσία, ένα από τα μακριά χέρια του αυταρχικού καθεστώτος Ερντογάν. Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη στην Τουρκία πια δεν υπάρχει, και Δικαιοσύνη που δεν είναι ανεξάρτητη δεν είναι Δικαιοσύνη.

Όποιος στην Ελλάδα είχε την παραμικρή αμφιβολία για αυτό, πείσθηκε με τον πικρότερο τρόπο από τη σύλληψη των δύο στρατιωτικών μας, και την παράνομη κράτησή τους στην Τουρκία, χωρίς να τους έχει απαγγελθεί καν κατηγορία, σε παράβαση κάθε αρχής Δικαίου, πολιτισμού και ανθρωπισμού. Οι στρατιωτικοί μας δεν είναι «στα χέρια της ανεξάρτητης τουρκικής Δικαιοσύνης», όπως μας λέει ο Ερντογάν, στα πλαίσια της μακάβριας πλάκας του-και πώς να είναι αφού αυτή δεν υπάρχει; Είναι στα χέρια του ίδιου, που θέλει να τους κάνει εργαλεία των άνομων σχεδιασμών του.

Ο Ερντογάν το είπε στη συνέντευξή του καθαρά αλλά έμμεσα-είναι ενδιαφέρον ότι ούτε καν αυτός δεν τόλμησε να το πει ευθέως-ότι θεωρεί τους δύο έλληνες στρατιωτικούς εμπόρευμα, υλικό για βάρβαρες συναλλαγές ψυχών. Πρόβλημά του. Στην Ελλάδα δε θεωρούμε τους ανθρώπους ζώα σε εμποροπανήγυρη, για να τους βάζουμε τιμή και να κάνουμε αγοραπωλησίες. Σε μια σωστή ευρωπαϊκή δημοκρατία οι άνθρωποι δεν είναι πραμάτεια. Τα δικαιώματά τους είναι αδιαπραγμάτευτα, όπως και οι αρχές του Δικαίου που δίνουν κοινωνικό νόημα στη έννοια «ανθρωπιά». Με άλλα λόγια, το «έτερον εκάτερον» στις υποθέσεις των Οκτώ και των Δύο, είναι άμεσο προϊόν της πίστης μας στη δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη.

Η υπόθεση των Δύο είναι ένας σταυρός, πρώτα από όλα για τους ίδιους τους στρατιωτικούς μας και τις οικογένειές τους, και ύστερα για όλους εμάς. Πρέπει να τον βαστάξουμε με υπομονή αλλά και επιμονή, κάνοντας ό,τι είναι δυνατόν μέσα στα πλαίσια των εθνικών και των διεθνών θεσμών ώσπου να έρθει η στιγμή της λύτρωσης. Το ότι οι ίδιοι υπομένουν με εγκαρτέρηση και θάρρος το μαρτύριό τους, και ότι οι οικογένειες τους φέρονται με υψηλό πατριωτικό φρόνημα, μας κάνει όλους περήφανους.
Αλλά η υπόθεση των Δύο δυστυχώς δεν είναι στα χέρια μας. Είναι στα χέρια της Τουρκίας, ενός κράτους χωρίς Δικαιοσύνη και χωρίς σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες. Αντίθετα, η υπόθεση των Οκτώ είναι αποκλειστικά σε ελληνικά χέρια. Και ο χειρισμός της από τα δικαστήριά μας τα τελευταία δυο χρόνια τής έχει δώσει τόση συμβολική σημασία, που από απλό ανθρωπιστικό θέμα έχει γίνει πλέον μείζον εθνικό. Από νομικό ζήτημα, έγινε τείχος της δημοκρατίας. Αν δίναμε τώρα με οποιοδήποτε τρόπο και υπό οποιοδήποτε πρόσχημα τους Οκτώ στον Ερντογάν, στην πράξη θα γινόμασταν σκλάβοι του. Σε λίγο θα μας ζήταγε και κάποιο νησί, και θα είχε κάθε λόγο να περιμένει να του το δώσουμε και αυτό: όποιος πουλάει από φόβο τις αρχές του, μετά χαρίζει και τη γη του.

Ο Ερντογάν δεν θα το καταλάβει. Αλλά πρέπει να το καταλάβουμε εμείς: και τα δυο ζητήματα, των Οκτώ και των Δύο, είναι επίμαχα ενός πολέμου, ενός πολέμου που αν και ελπίζουμε να παραμείνει ειρηνικός, δεν παύει να είναι υπέρ βωμών και εστιών. Οι εστίες είναι τα εδάφη μας, για τα οποία αγωνίζονται οι στρατιωτικοί μας, δίνοντας άλλοτε τη ζωή τους, όπως πρόσφατα ο ηρωικός Σμηναγός Γιώργος Μπαλταδώρος, και άλλοτε την ελευθερία τους, όπως οι δύο γενναίοι δεσμώτες του Ερντογάν, ο Άγγελος Μητρετώδης και ο Δημήτρης Κούκλατζης. Οι βωμοί μας όμως δεν είναι απλώς οι εκκλησίες. Είναι όλοι οι θεσμοί της Δημοκρατίας, που τους προασπίζουν όσοι δημόσιοι λειτουργοί κάνουν το καθήκον τους, αλλά και όσοι πολίτες τους υπερασπίζονται σε αυτό. Και ο πρώτος από όλους τους θεσμούς, ο πιο ιερός θεσμός της Δημοκρατίας μας, είναι η Δικαιοσύνη. Αυτό τον βωμό δε θα αφήσουμε κανέναν τύραννο να τον βεβηλώσει.