To βράδυ της 18ης του περασμένου Οκτωβρίου ο ΠΑΟΚ ήταν να τον κλαίν’ οι ρέγγες! Γνώριζε την πέμπτη απανωτή ήττα του σε ισάριθμους αγώνες τριών διαφορετικών διοργανώσεων (Αρης, Προμηθέας Πατρών, Λούντβιχσμπουργκ, Παναθηναϊκός, Γκαζιαντέπ), είχε ήδη βγει νοκ άουτ από το Κύπελλο Ελλάδος, έψαχνε παίκτη στη θέση του Κέβιν Ντίλαρντ, ο κόσμος αναπολούσε τον Σούλη Μαρκόπουλο, ο Ηλίας Παπαθεοδώρου ένιωθε στριμωγμένος στα σχοινιά και ολάκερη η ομάδα προσπαθούσε να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας!
Εξι μήνες αργότερα χάθηκε το μέτρημα: όχι από τις ήττες, αλλά από τις συνεχείς νίκες που αισίως έφτασαν τις επτά και την εν γένει κρυστάλλινη εικόνα του. Η τότε χειμαζόμενη και εντόνως αμφισβητούμενη ομάδα προελαύνει αήττητη από τις 15 Φεβρουαρίου (όταν γνώρισε την τελευταία της στη Χαλκίδα), έριξε στο κανναβάτσο τον Ολυμπιακό, έχει καταφέρει να κάνει το νταμπλ απέναντι στην ΑΕΚ και στον Αρη, αλλά της κατσικώνεται στο σβέρκο ο Προμηθέας Πατρών, με τον οποίο ισοβαθμεί στην τρίτη θέση, αλλά κουβαλάει δυο ήττες στα μεταξύ τους ματς.
Το 7-0 και η εκτόξευση δεν συντελέστηκαν επειδή τάχα μια καλή νεράιδα άγγιξε τον ΠΑΟΚ, ούτε βεβαίως από τύχη και συμπτώσεις. Συνέβησαν διότι ο διοικητικός ιστός της ομάδας που συγκροτείται κιόλας από ακραιφνώς μπασκετικούς παράγοντες (Πρέλεβιτς, Σταυρόπουλος, Ζουρνατσίδης) επέδειξε ισχυρά αντισώματα στην περίοδο της πρώιμης κρίσης και διαχειρίστηκε με υπομονή, ψυχραιμία, πίστη στο πλάνο και χωρίς ίχνος πανικού τα άσχημα αποτελέσματα. Ταυτόχρονα η ομάδα είδε να επιστρέφουν οι τραυματίες, προχώρησε σε τρεις σημαντικές προσθήκες (Γκος, Τζάκσον, Πετεγουέι), προσαρμόστηκε σε ένα νέο στυλ παιχνιδιού, βρήκε τη χημεία της, πέταξε από πάνω της το βάρος του Basketball Champions League –και ιδού τα αποτελέσματα…
