Το Χόλιγουντ, από τη στιγμή που το σινεμά αγαπήθηκε τόσο μαζικά από τον κόσμο, ήταν ανέκαθεν ένα εργαλείο χειραγώγησής του και μάλιστα εξαιρετικά αποτελεσματικό. Ο κόσμος μαζευόταν στις σκοτεινές αίθουσες και έβλεπε μαγεμένος λαμπερούς πρωταγωνιστές που του υποδείκνυαν εμμέσως πλην σαφώς πώς έπρεπε να ζει, τι μπορούσε να ελπίζει και τι επιτρεπόταν να τολμήσει. Οι μεγάλες εταιρείες παραγωγής είχαν πάρει πολύ σοβαρά τον ρόλο του καθοδηγητή, γι’ αυτό και συνέτριβαν αμείλικτα τους επαναστάτες, τους διαφορετικούς, τα ανεξάρτητα πνεύματα. Ηταν οι φύλακες της τρέχουσας ηθικής και πολιτικής τάξεως. Οι κομμουνιστές εξωπετάχτηκαν, οι γυναίκες έψαχναν πάντα τον έρωτα και τον γάμο και όχι τη μόρφωση και την καριέρα τους, οι μαύροι ηθοποιοί ακόμα κι αν πρωταγωνιστούσαν απαγορευόταν να φιλήσουν λευκή πρωταγωνίστρια μέχρι πρόσφατα. Οταν οι κοινωνίες έκαναν βήματα μπροστά, το Χόλιγουντ έδινε την άδεια. Ο Σίντνεϊ Πουατιέ με την ταινία «Μάντεψε ποιος θα ‘ρθει για δείπνο το βράδυ» υπαινίχτηκε ότι ένας μαύρος θα μπορούσε ίσως να ελπίζει στον έρωτα μιας λευκής κοπέλας και στο «Κράμερ εναντίον Κράμερ» ότι μια γυναίκα δικαιούται να διεκδικήσει την ελευθερία της ακόμα κι αν είναι μάνα. Παράλληλα δίνει το πράσινο φως στους άντρες να διεκδικήσουν τα παιδιά τους που μέχρι τότε θεωρούνταν κτήμα των γυναικών. Με την τραγική επιδημία του AIDS βλέπουμε ξεκάθαρα πια τη δύναμη του Χόλιγουντ. Εχοντας στις τάξεις του πάρα πολλούς gay άντρες βγαίνει μπροστά και διεκδικεί σεβασμό στους ασθενείς και κονδύλια για έρευνα. Απειλεί κιόλας για δικαστικές μάχες μέσω του καταπληκτικού Τομ Χανκς που ξεψυχάει μαχόμενος στο «Φιλαδέλφεια». Πραγματικά οι κυβερνήσεις συμμορφώνονται. Η ACT UP οργανώνεται από ηθοποιούς και ανθρώπους του θεάματος και κερδίζει, τα κονδύλια βρίσκονται αμέσως. Κανείς δεν τα βάζει με το Χόλιγουντ!

Ετσι πιστεύω ότι η πρόσφατη δράση των γυναικών ηθοποιών κατά της σεξουαλικής βίας θα γράψει Ιστορία. Καμία άλλη κατηγορία γυναικών δεν είχε τόση επιτυχία γιατί απλούστατα είναι αθέατες. Ολοι την εικόνα βλέπουμε, τη μικρή και τη μεγάλη οθόνη. Η εικόνα του αδίστακτου Γουάινστιν με τα κατεβασμένα παντελόνια, το ρεζιλίκι του, θα κυνηγάει όποιον σκεφτεί να ξαναδείξει τα γεννητικά του όργανα σε κάποιο νέο, αδύναμο που φοβάται ότι θα εξολοθρευτεί αν δεν υποκύψει, αν δεν σιωπήσει, αν δεν υποταγεί. Η κοινωνική καταστροφή που υπέστησαν μεγάλα ονόματα όπως ο Κέβιν Σπέισι και ο Μπιλ Κόσμπι δεν θα λησμονηθεί εύκολα, θα λειτουργήσει ως ανασταλτικός παράγοντας όχι μόνο στη βιομηχανία του θεάματος αλλά παντού όπου το θέαμα φτάνει. Δεν είμαι προφήτισσα, ωστόσο πραγματικά αυτή τη φορά όχι μόνο εύχομαι, αλλά πιστεύω ότι θα βγω αληθινή.

Η Λένα Διβάνη είναι ιστορικός και συγγραφέας

Τελευταία Νέα