Ο υπουργός Αμυνας Πάνος Καμμένος είχε υποστηρίξει για τον Σταύρο Θεοδωράκη «ότι φορά μαύρη γραβάτα επειδή έχασε τους εργολάβους –εκδότες, ιδρυτές και χρηματοδότες του».
Και ενώ είχε ζητηθεί από την αρμόδια εισαγγελική Αρχή η άρση της ασυλίας του παραπάνω υπουργού για να διερευνηθεί αν τελέστηκε το έγκλημα της συκοφαντικής δυσφήμησης (άρθρο 363 ΠΚ), η «κυβερνητική πλειοψηφία» της Επιτροπής Δεοντολογίας της Βουλής απέρριψε το σχετικό αίτημα!
Η επίσημη αιτιολογία ήταν ότι οι σχετικές αναφορές του Πάνου Καμμένου κατά του Σταύρου Θεοδωράκη έγιναν κατά την «εκτέλεση των καθηκόντων» του ως υπουργού και κατά συνέπεια ότι ήταν (δικονομικά) αδύνατο να ασχοληθεί με αυτή την υπόθεση η τακτική ποινική Δικαιοσύνη. Και όλα αυτά γιατί το άρθρο 86 του Συντάγματος προβλέπει ένα ειδικό καθεστώς για την ποινική ευθύνη των μελών μιας κυβέρνησης (κομματικοποιώντας επικίνδυνα το Ποινικό Δίκαιο και προστατεύοντας απαράδεκτα την πολιτική ελίτ της χώρας μας)!
Ταυτόχρονα οι προβλέψεις τούτες οριοθετούν και μια σύντομη αποσβεστική προθεσμία για την κίνηση της ποινικής δίωξης κατά υπουργών, η οποία οδηγεί ολέθρια τις περισσότερες φορές στην παραγραφή των «υπουργικών αδικημάτων».
Υπό αυτό το πρίσμα ένας υπουργός μπορεί στο μέλλον να συκοφαντεί εκ του ασφαλούς οποιονδήποτε, χωρίς να φοβάται ότι θα αντιμετωπίσει κάποτε τον ποινικό μηχανισμό της ελληνικής πολιτείας.
Ετσι διαμορφώνεται ένα τεράστιο έλλειμμα εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα της χώρας, αφού κανένας πολιτικός δεν έχει πάει φυλακή εδώ και δεκαετίες. Σημειώνω, μάλιστα, ότι η φυλάκιση του «σοσιαλιστή» Τσοχατζόπουλου και του πρώην «συντηρητικού» δημάρχου Θεσσαλονίκης Παπαγεωργόπουλου δεν στηρίχθηκαν στην παραπάνω συνταγματική πρόβλεψη (ήδη ο τελευταίος έχει αποφυλακιστεί με τον γνωστό Ν. 4322/2015 της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ).
Ομως η ύπαρξη μιας τέτοιας συνταγματικής παρέκκλισης από τους κοινούς κανόνες της ποινικής δίωξης αποτελεί ταυτόχρονα και ένα βαθύτατο πλήγμα στον σκοπό ύπαρξης του πολιτικού συστήματος, ως «δημιουργού» και «προστάτη» του δημόσιου συμφέροντος.
Επομένως είναι απαραίτητο στην επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση να καταργηθεί ανεπιφύλακτα η επίμαχη συνταγματική πρόβλεψη, γιατί οδηγεί είτε σε σκανδαλώδη συγκάλυψη ενόχων είτε σε σπίλωση αντιπάλων (όπως στην υπόθεση Novartis)!
Υπενθυμίζω δε ότι ο πορτογάλος πρώην πρωθυπουργός Ζοζέ Σόκρατες είχε «προφυλακιστεί» το 2014 για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και φοροδιαφυγή. Σημειώνω μάλιστα ότι στην Πορτογαλία οι υπουργοί διώκονται από την τακτική Δικαιοσύνη. Η παραπομπή βεβαίως γίνεται με άδεια του Κοινοβουλίου, το οποίο την παρέχει υποχρεωτικά αν ο υπουργός διώκεται για έγκλημα το οποίο επισύρει ποινή άνω των τριών ετών, όπως ήταν ακριβώς τα αδικήματα για τα οποία κατηγορούνταν ο σοσιαλιστής Σόκρατες που ζούσε μια προκλητική ζωή αγοράζοντας πανάκριβα ακίνητα στο Παρίσι.
Κάτι παρόμοιο ισχύει και στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου παράλληλα με τον θεσμό του impeachment τα μέλη της εκάστοτε κυβέρνησης μπορούν να διώκονται και με την τακτική ποινική διαδικασία.
Το συμπέρασμα; Τα εγκλήματα των εκάστοτε πρωθυπουργών και υπουργών πρέπει να διώκονται από τις αρμόδιες εισαγγελικές Αρχές, ώστε να μην «καλύπτονται»!
Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ
Τελευταία Νέα