Ανοιξα χθες το μεσημέρι την τηλεόραση να ακούσω τον Αλέξη Τσίπρα όσο μιλούσε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του. Περίμενα να ακούσω τον μετριοπαθή, στοιχειοθετημένο λόγο ενός σοσιαλδημοκράτη, που έμαθε ιδεολογικά και πολιτικά να αποδέχεται τους κανόνες της φιλελεύθερης δημοκρατίας, όπως προσπαθεί να μας πείσει μια μερίδα δημόσιων αναλυτών. Σύμφωνοι, δεν περίμενα αυτοκριτική για τον λόγο του μίσους που είχε χρησιμοποιήσει στις προηγούμενες φάσεις, τη μακρά προεκλογική περίοδο ενόψει των εκλογών του 2015, το κλίμα του δημοψηφίσματος, όσα επακολούθησαν… Αλλά ήμουν έτοιμος να την αποδεχτώ στο μέλλον αναδρομικά, αφού, σύμφωνα με όσους διαπιστώνουν αλλαγή κατεύθυνσης, ο μετασχηματισμός του κόμματος γίνεται προς στιγμήν ανόρεχτα, «στα τυφλά», χωρίς προγενέστερη σοβαρή θεωρητική επεξεργασία.

Για να είμαι ειλικρινής, αν και άκουσα τον Πρωθυπουργό με πολλή προσοχή, δεν μπόρεσα να βρω τίποτα σοσιαλδημοκρατικό σε ό,τι είπε. Αναμενόμενο, καθώς ο Πρωθυπουργός δεν λέει επιχειρήματα, αλλά εκφωνεί συνθήματα. Αλλά συχνά η αλήθεια βρίσκεται ακριβώς στα συνθήματα.

Ως προς τα επιτεύγματα, ο Τσίπρας φιλοτεχνεί μια θετική εικόνα, στο περίπου. Μιλάει για «καθαρή έξοδο» (επιδέξια, όμως, προσπερνά την πληροφορία ότι θα μειωθούν οι συντάξεις ή που έχει υποθηκευτεί όλη η κρατική περιουσία). Φορτώνει το χρέος στην «αλόγιστη διαχείριση των κυβερνήσεων που χρεοκόπησαν τη χώρα» φορτώνοντάς το «στις πλάτες του ελληνικού λαού», χωρίς να στέκεται στα δίδακτρα που πληρώσαμε όταν εκείνος πειραματιζόταν με τον Βαρουφάκη. Τις δεσμεύσεις και την εποπτεία τις ονομάζει «μεταπρογραμματική παρακολούθηση» –παίρνοντας άριστα στα οργουελιανά.

Αλλά κυρίως αναπαράγει τον λόγο του διχασμού. Αρνείται απολύτως κάθε είδους δημόσια κριτική, αρνείται ακόμα και το θεμιτό δικαίωμα της δημοσιογραφίας και των κομμάτων να του ασκούν κριτική. Και παρατάσσει απέναντί του εχθρούς.

Κατ’ αυτόν, όλοι, μα όλοι όσοι διαφωνούν μαζί του είναι «μαύροι», διεφθαρμένοι, υπηρέτες ολιγαρχών, διαπλεκόμενοι, φέικ νιους, Νοβάρτις, «Νουρ Ουάν», το παλιό πολιτικό σύστημα –και οι υπηρέτες τους. Αυτοί τον πολεμάνε, μαζί με τον Μητσοτάκη, τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο –ευτυχώς που υπάρχουν μερικοί καλοί στη Δεξιά και μπορεί να στηρίζεται σ’ αυτούς (φαντάζομαι, ο Καμμένος, ο Φαήλος Κρανιδιώτης και ο Βελόπουλος, ο Αντώναρος και η Παπακώστα).

Ιδέες, πολιτικές διαφωνίες, τα δεδομένα, για τον Αλέξη Τσίπρα δεν υπάρχουν. Αυτός είναι ο καλός, οι άλλοι είναι κακοί. Κι όλα είναι μια συνωμοσία εναντίον του. Γι’ αυτό κηρύσσει πόλεμο στους συνωμότες.

Οντως, πολλή σοσιαλδημοκρατία.

Τελευταία Νέα