Πέρα από τα δενδρύλλια, τα χειροφιλήματα και τις υποκλίσεις, η συνάντηση των προέδρων των ΗΠΑ και της Γαλλίας ανέδειξε μερικά ουσιαστικά προβλήματα των ευρωατλαντικών σχέσεων. Ενα από αυτά είναι το χάσμα που χωρίζει τις δύο πλευρές στη γεωπολιτική σκακιέρα με πλέον εμβληματικό σημείο το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Η συνάντηση στον Λευκό Οίκο υπενθύμισε ότι οι συμμαχίες, όσο παλαιές και αν είναι, διέπονται εν πολλοίς από αντικρουόμενα συμφέροντα, τα οποία μάλιστα συμβαίνει να αλλάζουν, όπως ακριβώς συμβαίνει με τις θεωρήσεις των πραγμάτων.

Τα συμφέροντα και οι θεωρήσεις που αλλάζουν δείχνουν πόσο ευμετάβλητος είναι ο κόσμος και ειδικά μια περιοχή, η Μέση Ανατολή, η οποία δεν είναι καθόλου μακριά από τη δική μας. Ο αμερικανός πρόεδρος, ο οποίος διαφωνεί με τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, περιέγραψε με σαφήνεια αυτή την εγγύτητα δηλώνοντας ότι δεν θέλει να γίνει η Μεσόγειος μια θάλασσα «ανοικτή 24 ώρες το 24ωρο» στο Ιράν. Από την άλλη, απείλησε ότι στις 12 Μαΐου, την ημέρα που θα έπρεπε να ανανεωθεί η εμπιστοσύνη των εμπλεκόμενων μερών στη συμφωνία, εκείνος θα την τινάξει στον αέρα.

Ενας απρόβλεπτος ηγέτης, πολλώ δε μάλλον ηγέτης μιας υπερδύναμης, κάνει τον κόσμο ακόμη πιο απρόβλεπτο, ακόμη πιο ασταθή. Σε αυτό το απρόβλεπτο και ασταθές γεωπολιτικό περιβάλλον, η εσωτερική σταθερότητα σε μια μικρή χώρα όπως είναι η δική μας αποτελεί ένα πολύτιμο εφόδιο που δεν πρέπει να θυσιαστεί στον βωμό κανενός μικροπολιτικού συμφέροντος.

Τελευταία Νέα