Ελένη Αρβελέρ λατρεύει τις λευκές ορχιδέες. Την γοητεύει να παρακολουθεί την «κλίση» την οποία ακολουθούν μέσα στο διάφανο κρυστάλλινο βάζο, κυρίως όμως το «παιχνίδι» του εκτυφλωτικού λευκού με τα φώτα στον χώρο. Παρακολουθώ τη διεθνούς φήμης ελληνίδα βυζαντινολόγο και ιστορικό να κάθεται στο κέντρο του μεγάλου τραπεζιού. Μπροστά της βρίσκονται τα λουλούδια που φέρουν τα τρυφερά χρώματα της άνοιξης. Σκέφτομαι ότι στη συγκεκριμένη περίσταση, η λεπτοκαμωμένη, κομψή πάντα, κυρία Αρβελέρ, η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, θα προτιμούσε να έχει κοντά της κατακόκκινα τριαντάφυλλα. Η επίσημη προσκεκλημένη σε ένα μικρό, φιλικό κάλεσμα κάπου στα βόρεια, πέρα από τη σημαντική διαδρομή και τη νεανική λάμψη στο βλέμμα, διαθέτει εκπληκτικής ποιότητας χιούμορ. Η αγαπημένη σε όλες μας Ελένη –έτσι συνηθίζει να την προσφωνεί η οικοδέσποινα –μέσα σε ένα πολύ όμορφο περιβάλλον, γεμάτο φως και συνθέσεις λουλουδιών, μας διάβασε κάποιους στίχους. Στίχους με μια χαριτωμένη, ερωτική διάθεση, κάτι σαν αυτή που διακρίνουμε στα ανέμελα, νεαρά κορίτσια. Ιδιαίτερα όταν η άνοιξη κάνει όλο και πιο έντονη την παρουσία της. Ισως γι’ αυτό αναφέρθηκα στα κόκκινα τριαντάφυλλα του πάθους. Ενας άνδρας πολύτιμος, μοναδικός, απασχολούσε πάντα τη σκέψη μιας γυναίκας που με τέτοιου είδους επαγγελματική διαδρομή θα νόμιζες ότι δεν είχε καιρό για έρωτες, τρυφερές στιγμές, κρυφά ραντεβού, σε κάποιο νησί του Αιγαίου, στον σταθμό του τρένου ή σε ένα αποκριάτικο πάρτι. Και όμως, η Ελένη, πρώτη γυναίκα πρύτάνης του Πανεπιστημίου της Σορβόννης στην επτακοσίων χρόνων ιστορία του, διαβάζει για έναν πιερότο. «Τον έλεγα πιερότο, με έλεγε κολομπίνα» συνεχίζει η κυρία Αρβελέρ.
Οι περισσότερες από τις σαράντα γυναίκες οι οποίες «βρέθηκαν» στο κρυστάλλινο πάτιο του σπιτιού στα βόρεια της Αθήνας συμφωνούν ότι ο σύζυγός της Ζακ Αρβελέρ ήταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής της. Η ίδια άλλωστε αναφέρεται πάντα στον σύζυγό της. «Με τον Ζακ, γνωριστήκαμε το 1957 και παντρευτήκαμε το 1958. Αν δεν είχα συναντηθεί με αυτό τον άνθρωπο, δεν θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα. Αν δεν ήταν αυτός ο άνδρας μου, στην καλύτερη περίπτωση θα ήμουν μια καθηγήτρια», επισημαίνει. «Με ρώτησες τι κάνω… Παλεύω με την θλίψη», απαντάω. «Και αν τίποτα δεν βρεις αλλού να σε ξεκουράσει, πάρε το τρένο και κατέβα εκεί που ξέρεις…» συνεχίζει να διαβάζει η κυρία Αρβελέρ. Μια μικρή, φιλική συνάντηση, σε στενό κύκλο, αφιερωμένη αποκλειστικά στην Ελένη Αρβελέρ. Τέσσερα μοναδικά τραπέζια με διαφορετικές συνθέσεις λουλουδιών, στο καθένα ξεχωριστά. Το δικό μου carnations. Σε ροζ χρώμα. Κατόρθωσα να «τραβήξω» ένα-δυο στιγμιότυπα. Η οικοδέσποινα δεν αγαπάει τη δημοσιότητα…
Επίσημη πρεμιέρα στον Πειραιά, γεύμα στο Κολωνάκι…
Η ανατομία της ανθρώπινης ψυχής μέσα από την ιστορία του επιληπτικού πρίγκιπα Μίσκιν που με την επιστροφή του στη Ρωσία «παραβιάζει» τους τυπικούς κοινωνικούς κώδικες, εκπλήσσει και ανατρέπει τα πάντα. Το γνωστό έργο του Φιόντορ Ντοστογέφσκι «Ο ηλίθιος» παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή Δημήτρης Ροντήρης του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Το έργο έκανε την επίσημη πρεμιέρα του δύο βραδιές πριν, με πολλά γνωστά ονόματα να βρίσκονται ανάμεσα στους θεατές. Μετά το τέλος της παράστασης, όλοι χειροκροτούσαν ενθουσιασμένοι. Κοντά στον ταλαντούχο Πέτρο Φιλιππίδη, ένα καστ εξαιρετικών ηθοποιών, όπως η Μαρία Κίτσου, η Λένα Παπαληγούρα, ο Γιάννης Στάνκογλου, ο Χάρης Τζωρτζάκης, ο Ιωάννης Παπαζήσης. Ο Πειραιάς είναι όμορφος το βράδυ, όταν οι προβολείς φωτίζουν εμβληματικά κτίρια… Αρκετά πιο μακριά, στο Pan-Asian bar restaurant Woo Woo του Κολωνακίου, το MDA πραγματοποίησε μουσικό δείπνο. Οικοδέσποινα η Βάνα Λαβίδα, η οποία εδώ και χρόνια αφιερώνει μαζί με τα υπόλοιπα μέλη τον χρόνο της στη βελτίωση της ποιότητας ζωής ατόμων με νευρομυϊκές παθήσεις.
