Από την πρώτη στιγμή που άκουσα για το ζήτημα των σεξουαλικών παρενοχλήσεων στο Χόλιγουντ μέχρι και σήμερα νιώθω ότι στέκομαι κάπου «ανάμεσα». Ισχύει βέβαια ότι σε χώρους που ευνοούν τις σχέσεις εξάρτησης καλλιεργείται η κατάχρηση εξουσίας. Οπως και ότι ο βιασμός είναι κατακριτέος παντού και έχει ως συνέπεια την τιμωρία. Φοβάμαι, όμως, ότι τα όρια του τι σημαίνει «παρενόχληση» είναι δυσδιάκριτα –υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες οι σχέσεις εξάρτησης καλλιεργούνται και από τις δύο πλευρές.
Αυτό το ζήτημα της ερμηνείας είναι που με ενδιαφέρει προσωπικά και για την ίδια την τέχνη. Πότε ένα φιλμ, για παράδειγμα, πρέπει να χαρακτηριστεί «σεξιστικό»; Ποιος θα θέσει τους κανόνες για κάτι τέτοιο; Στη συζήτηση που άνοιξε θυμάμαι ότι ο Μίκαελ Χάνεκε είπε κάτι χαρακτηριστικό: «Αν η διαμάχη ξεσπούσε την εποχή της «Αυτοκρατορίας των αισθήσεων» η ταινία δεν θα είχε γυριστεί ποτέ».
Από την άλλη, δεν συμφωνώ στο σύνολο της τοποθέτησης ούτε με την Κατρίν Ντενέβ, επειδή τα όρια φλερτ και παρενόχλησης είναι επίσης δυσδιάκριτα. Πιστεύω περισσότερο ότι εμείς οι ηθοποιοί οφείλουμε να τακτοποιούμε μόνοι και μόνες τα του οίκου μας.
Και κάτι τελευταίο: δεν ισχύει για όλες τις περιπτώσεις των γυναικών που δημοσιοποίησαν τις δυσάρεστες εμπειρίες τους, αλλά όπου ισχύει η χρονική απόσταση από το γεγονός με κάνει καχύποπτη. Αναρωτήθηκα αρκετές φορές, δηλαδή, εάν μια γυναίκα, που προφανώς «εκτίθεται» ως θύμα, δεν μπορεί να δημιουργήσει η ίδια τις συνθήκες για «ρετσινιά».
Η Μπέτυ Αρβανίτη είναι ηθοποιός, καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας