Αλήθεια 1η: Είχαμε καιρό ν’ ακούσουμε τόσες θετικές αναφορές για τη χώρα μας από ξένους και μάλιστα από εταίρους, στο πλαίσιο ενός Eurogroup. Μπορεί να ήταν σε άτυπη Σύνοδο υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης και να ήρθαν από τον γάλλο και τον πορτογάλο ομόλογο του Ευκλείδη Τσακαλώτου και όχι από τον γερμανό, αλλά έχουν τη σημασία τους ή τουλάχιστον έτσι πιστεύει η ελληνική κυβέρνηση.
Αλήθεια 2η: Στην πραγματικότητα όμως ήταν μόνο λόγια. Γιατί –αυτό που δεν καταλαβαίνει η κυβέρνηση είναι πως –αυτού του είδους οι δηλώσεις, οκτώ χρόνια από το πρώτο Μνημόνιο και έπειτα από όλα όσα πέρασε η χώρα μας, δεν θ’ αλλάξουν με τίποτα την εικόνα της Ελλάδας στις αγορές. Κι αυτό είναι το πραγματικά πολύ σημαντικό. Οι επενδυτές ρωτάνε για τις τράπεζες και το χρέος και δεν τους αρκούν οι δηλώσεις, όσο καλές και να είναι.
Γιατί; Διότι άλλα λένε μπροστά στις κάμερες και άλλα εκτός. Για παράδειγμα, η αρμόδια γαλλική Αρχή, στην ενημέρωση των εκεί οικονομικών συντακτών πριν από λίγες μέρες, όπως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, επέμενε ότι «είναι πολλά τα προαπαιτούμενα τα οποία πρέπει να γίνουν για να κλείσει η αξιολόγηση, πολλά να συμπληρωθούν». Την ίδια ώρα, όταν ακούει κανείς το Μαξίμου, είναι σαν να έχει τελειώσει κι αυτή η εκκρεμότητα. Ομως στην πραγματικότητα δεν έχει καν ξεκινήσει…
Ακόμα πιο ανησυχητικό όμως είναι το περιβάλλον που διαμορφώνεται για την μετά μνημονιακή εποχή. Μαθαίνουμε από τον κ. Τσακαλώτο ότι θα γίνεται αξιολόγηση τέσσερις φορές τον χρόνο. Μαθαίνουμε επίσης ότι έχει συμφωνηθεί να έρχονται ελεγκτές –που δεν θα τους ονομάζουν «θεσμούς», «τρόικα» ή «κακά παιδιά» αλλά «φίλους της ΕΕ που θέλουν να μας βοηθήσουν» –για να κάνουν τα έσοδα και τα έξοδα του κράτους φύλλο και φτερό, δεν θα ζητάνε μέτρα, αλλά ποιος ξέρει στην πραγματικότητα τι θα κάνουν. Κατά τ’ άλλα, θα ξαναποκτήσουμε τη δημοσιονομική κυριαρχία μας.
Το ζήτημα του χρέους είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον. Δεν είμαι σίγουρος ότι το κώλυμα είναι μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας. Το θέμα είναι μεταξύ όλων των Ευρωπαίων και του Βερολίνου. Η γερμανική κυβέρνηση, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη, δεν θέλει αυτόματη ενεργοποίηση κανενός μηχανισμού ελάφρυνσης του χρέους. Κι όπως όλοι ξέρουν –για να παραφράσουμε τον Γκάρι Λίνεκερ –η ελληνική υπόθεση, όπως έχει αποδειχθεί στο παρελθόν, «είναι ένα παιχνίδι όπου παίζουν όλοι, αλλά στο τέλος νικούν πάντα οι Γερμανοί».
Την ίδια ώρα και μέσα σε όλα αυτά, η χώρα μας, από τις 20 Αυγούστου, όχι μόνο θα πρέπει να παλέψει για να διατηρήσει μια καλή εικόνα προκειμένου να δανειστεί από τις αγορές, αλλά θα πρέπει να περνά παράλληλα και από ελέγχους όπου θα την κρίνουν και πάλι οι ευρωπαίοι υπουργοί Οικονομικών, οι οποίοι έχουν κουραστεί να ακούν γι’ αυτήν ξανά και ξανά. Πρακτικά αυτό σημαίνει και πάλι θυσίες για να αρέσουμε, περικοπές για να συντηρούμαστε κι αυτή τη φορά χωρίς καμιά κυβέρνηση να κρύβεται πίσω από προαπαιτούμενα. Δέστε λοιπόν τις ζώνες σας, γιατί το ταξίδι της αληθινής κρίσης ξεκινάει.