Η παραδοχή της ισοτιμίας των φύλων τυπικά είναι διατυπωμένη με πολλούς τρόπους. Στην πράξη όμως ο δρόμος είναι μακρύς. Το βλέπεις λίγο πιο έξω από τις μεγαλουπόλεις σε όλο του το μεγαλείο. Το βλέπεις συχνά και στα πιο «προηγμένα» κέντρα σε μια συζήτηση, σε μια ελαφρώς απαξιωτική ματιά, σε μια ανεπαίσθητη υποτίμηση. Ισως αυτά είναι το ίδιο σοβαρά με τη σεξουαλική παρενόχληση, γιατί δεν είναι συνειδητή πρόθεση, όπως στην περίπτωση της παρενόχλησης, αλλά εκδήλωση του συλλογικού ασυνείδητου.
Σ’ αυτόν τον δρόμο λοιπόν, κάθε φωνή, κάθε πρωτοβουλία, ατομική ή ομαδική, που καταγγέλλει ή θυμίζει, αποτελεί ένα απαραίτητο εργαλείο. Οπως στην περίπτωση του κινήματος που εμφανίστηκε αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση του σκανδάλου Γουάινστιν, αλλά και την αποκάλυψη για την υπόθεση Κέβιν Σπέισι. Θεωρώ πως αυτό είναι αυτονόητο.
Από την άλλη μεριά, ο σεβασμός προς την ανθρώπινη υπόσταση δεν εκβιάζεται δυστυχώς. Διδάσκεται, ναι. Υποβάλλεται, εμπνέεται, προκαλείται. Κι εδώ έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε. Κυρίως εμείς οι γυναίκες. Η στάση μας, οι επιλογές μας, τα εφόδιά μας και βεβαίως το προσωπικό αξιακό μας σύστημα είναι αυτά που καθορίζουν σε τι θέση θα επιτρέψουμε να βρεθούμε εμείς οι ίδιες. Η αξιοπρέπεια είναι αδιαπραγμάτευτη. Και αν δεν την έχει ο εκάστοτε εργοδότης μας μπορούμε να την έχουμε εμείς.
Η Πέμη Ζούνη είναι ηθοποιός
