Ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ δεν έχει το καθεστωτικό μπακγκράουντ του Ντενγκ Σιαοπίνγκ. Εχει όμως το πρακτικό πνεύμα και κυρίως το ταμπεραμέντο για να πει «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, δεν έχει σημασία, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια» –ή έστω να το εννοήσει. Και οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ανεξαρτήτως χρώματος, πιάνουν το ένα μετά το άλλο τα ποντίκια των μνημονιακών τους υποχρεώσεων σχεδόν σε συνθήκες εργαστηρίου: πριν από δύο ημέρες ψήφισαν ομόφωνα την πώληση του 40% της ΔΕΗ χωρίς να ανοίξει ρουθούνι –εκτός αν θεωρηθεί ότι έτρεξε αίμα από τον λιγνίτη που σκόρπισαν οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ στον Αγνωστο Στρατιώτη ή τον συνάδελφό τους που έπαιζε το κομπολόι του με το πόδι πάνω στο μνημείο.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο ποντίκι που έπιασαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: η κοινωνική ειρήνη που δεν θα υπήρχε εάν δεν ήταν οι ίδιοι στην κυβέρνηση. Είναι ο έλεγχος του πεζοδρομίου από μια εξουσία που χρησιμοποίησε το πεζοδρόμιο για να την κάνει δική της. Είναι μια καθημερινότητα χωρίς κρεμάλες, μούντζες, μάρμαρα που σπάνε για να γίνουν όπλα, κατηγορίες για προδότες, κουίσλινγκ και γερμανοτσολιάδες που ξεπουλάνε τα πιο ιερά και όσια από τα ιερά και τα όσια, τη ΔΕΗ. Αυτήν την κανονικότητα επαγγέλλεται ο Γιούνκερ για τις 20 Αυγούστου: μια κανονικότητα που θα κάνει το ελληνικό πρόβλημα να μη δείχνει πρόβλημα έξω από τα ελληνικά σύνορα –πόσω μάλλον από τις Βρυξέλλες.
Ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ έχει το ταμπεραμέντο για να πει ότι η Ελλάδα είναι η δεύτερη πατρίδα του. Είναι το ταμπεραμέντο του ανθρώπου που βάζει τη γραβάτα του στον λαιμό του Αλέξη Τσίπρα. Στον λαιμό της γάτας –άσπρης, μαύρης δεν έχει σημασία.
Τελευταία Νέα