Μικροδορυφόροι εκτός τροχιάς

Η επιστολή της παραίτησης θύμιζε πέτρα σε τζαμαρία, σε μια κίνηση αντίστοιχη με εκείνη η οποία έχει καταγραφεί άπειρες φορές στα στενά των Εξαρχείων από τους ανώνυμους δράστες που μπορούσε να κατανοήσει μέχρι πρότινος ο Νίκος Παππάς. Ο 80χρονος Σταμάτης Κριμιζής αποκάλυψε με το χτύπημα ένα νεανικό σφρίγος που αιφνιδίασε και τον υπουργό Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης –η τζαμαρία, άλλωστε, ήταν δική του. Ακόμη πιο σκληρό, ωστόσο, από την πλευρά του γηραιού καθηγητή ήταν το –αμερικανικής τεχνικής –χτύπημα, που ανάγκασε αρκετούς στο κυβερνητικό στερέωμα να τον αντιμετωπίσουν περίπου ως «εξτρεμιστή». Οχι όλους, ούτε καν τους περισσότερους, που προτίμησαν να παρακολουθήσουν με απάθεια τα τεκταινόμενα ή με κάποια αδιόρατη ικανοποίηση –αν αυτό έχει τη σημασία του. Παραμένει αδιευκρίνιστο, εξάλλου, εάν ο ακαδημαϊκός ερευνητής με τις διεθνείς περγαμηνές έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στο «follow the money» ή προσπαθούσε να εστιάσει ακόμη μακρύτερα, προϊδεάζοντας για καταστάσεις ανάλογες με εκείνες που αποκάλυπτε αργά και βασανιστικά για την προεδρία Νίξον το «βαθύ λαρύγγι» του Γουότεργκεϊτ.

Σε κάθε περίπτωση, ο Νίκος Παππάς από το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης στέκεται μπροστά σε έναν σωρό από συντρίμμια. Τα σπασμένα τζάμια που έχουν απλωθεί στον δρόμο πρέπει κάποιος να τα μαζέψει γρήγορα πριν ανοίξουν πληγές από ένα γλίστρημα, δημιουργώντας πρόσθετες παρενέργειες σε μια κυβερνητική, αλλά και προσωπική ατζέντα. Κατά τα φαινόμενα, θα μπει κι ο ίδιος στον κόπο του συμμαζέματος, αφού –πολιτικά τουλάχιστον –επίσης δεν εμφανίζονται αρκετοί πρόθυμοι να συνδράμουν. Ως προς την ουσία τους, τα καταγγελλόμενα από τον καθηγητή Κριμιζή δεν αποκλείεται να αποτελέσουν αντικείμενο εισαγγελικού ελέγχου, ακόμη κι αν περιορίζονται σε προσωπικές εκτιμήσεις ή σε μια πανεπιστημιακή διένεξη χωρίς μεγαλύτερες διαστάσεις. Σε πολιτικό και διαχειριστικό επίπεδο, ωστόσο, όσα συνοδεύουν τις κινήσεις γύρω από το πρόγραμμα των μικροδορυφόρων αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή. Εάν ο υπουργός Παππάς προέβαλε έναν απαράμιλλο ρόλο στην επικοινωνιακή στρατηγική, είναι προφανές ότι απέτυχε παταγωδώς –για δεύτερη φορά μετά το φθινοπωρινό ναυάγιο του 2016 με τις τηλεοπτικές άδειες. Παρουσίασε τον περασμένο Μάρτιο τη συνεργασία με τον Κριμιζή σχεδόν πανηγυρικά και με τη βεβαιότητα ότι προσφέρει ευρύτερες υπηρεσίες σε μια κυβέρνηση που αναζητεί στηρίγματα εγνωσμένου κύρους και ακτινοβολίας. Σε λιγότερο από δύο μήνες, η πρωτοβουλία αναγκάζει την κυβέρνηση να αναζητήσει ακόμη ένα σχέδιο διαχείρισης κρίσης. Προχώρησε άμεσα στην επιλογή του διαδόχου τού αγανακτισμένου Κριμιζή και, σχεδόν με τις ανακοινώσεις, αντί να πρωταγωνιστεί το ακαδημαϊκό βιογραφικό της νέας επιλογής, εκείνο που εντυπωσιάζει είναι μια παραληρηματική παρουσία της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Διαδοχικές αστοχίες σε ελάχιστο χρόνο.

Οι καθηγητές από τα τέσσερα ελληνικά πανεπιστήμια που έσπευσαν να στηρίξουν το πρόγραμμα των μικροδορυφόρων, συνεπώς και τον σχεδιασμό Παππά, είναι πρωταγωνιστές στη διένεξη με τον Κριμιζή και προφανώς θα κληθούν να αναλάβουν –επιστημονικά και πολιτικά –το έργο της αποδόμησης των καταγγελιών του. Δεν είναι κάτι που θα χειριστεί δημόσια ο υπουργός, ίσως επειδή αντιλαμβάνεται ότι μια προσωπική διελκυστίνδα με τον 80χρονο ακαδημαϊκό έχει εκ των προτέρων ηττημένο. Πολυτέλεια για νέες αστοχίες δεν υπάρχει. Το πρόγραμμα, ωστόσο, για τον σχεδιασμό και την παραγωγή των μικροδορυφόρων στην Ελλάδα θα συνεχιστεί, όχι μόνο γιατί έχει εγκριθεί από τις Βρυξέλλες, αλλά επειδή είναι βέβαιος ότι σύντομα θα αποδειχθεί η ορθότερη επιλογή για να βρει μια θέση η χώρα στον χάρτη των δορυφορικών εφαρμογών και να αντεπεξέλθει στις νέες επικοινωνιακές απαιτήσεις. Το δίλημμα που έβαλαν τα τέσσερα πανεπιστήμια –«Δημιουργούμε και κατασκευάζουμε ή αγοράζουμε έτοιμα δορυφορικά προϊόντα και υπηρεσίες;» –είναι στην πραγματικότητα το «φωτόσπαθο» που θα υψώσει ο Παππάς μήπως αλλάξει την εικόνα. Τις κινήσεις του αναμένουν και από το Μαξίμου, κυρίως επειδή γνωρίζουν ότι μια υπόθεση Γουότεργκεϊτ δεν σταματά στους υπουργούς, αλλά καταλήγει στον Νίξον.