Οπως απέδειξε περίτρανα και η επίσκεψη Γιούνκερ στην Αθήνα, από την αρχή της πτώχευσης στις αρχές του 2010 μέχρι σήμερα δεν υπήρξε άλλος Πρωθυπουργός που να έχουν αγαπήσει και υποστηρίξει οι δανειστές τόσο πολύ και με τόσους τρόπους όσο ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι τέτοια η λατρεία τους στο πρόσωπο και την πολιτική του που δεν κάνουν ούτε τον κόπο να κρατούν τα ελάχιστα προσχήματα. Ούτε εκείνοι αλλά ούτε πια και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Μία ιστορία έρωτα και πολιτικής που όμοιά της δεν έχουμε ξαναζήσει. Και, φυσικά, μία σχέση που κάθε άλλο παρά πλατωνική είναι, όπως καθημερινά και πολύ επώδυνα η Ελλάδα βιώνει.
Εχοντας με τις πλάτες τους εξασφαλίσει όχι μόνον την εσπευσμένη άνοδο στην εξουσία το 2015 αλλά και έκτοτε τη μακρότερη πρωθυπουργία στην εποχή της πτώχευσης, ο Αλέξης Τσίπρας ορθώς συνιστά την απόλυτη επιλογή τους. Μαζί με τον μικρό εταίρο του Πάνο Καμμένο εξασφάλισαν πλήρως στους δανειστές όλα όσα εκείνοι ήθελαν: καθολική και άνευ συζητήσεως προσαρμογή σε όλες τους τις απαιτήσεις ταυτόχρονα με την εξαφάνιση κάθε ίχνους κοινωνικής και πολιτικής αντίδρασης, την οποία πρώτα καπέλωσαν, στη συνέχεια τη μονοπώλησαν και στο τέλος την αντάλλαξαν ακριβώς με αντίτιμο αυτή τη μοναδική σχέση που τους επιτρέπει την αδιατάρακτη μέχρι σήμερα παραμονή στην εξουσία. Ο Τσίπρας τα έδωσε όλα και εκείνοι τον αντάμειψαν: ούτε τεχνητές κρίσεις για το τίποτα, όπως τα προηγούμενα χρόνια, ούτε επίσης τεχνητές απειλές για εξόδους από το ευρώ, ούτε η παραμικρή αντίδραση σε ένα κράτος που αντί να μικραίνει μεγαλώνει και αντί να απελευθερώνεται από τα κομματικά και πολιτικά δεσμά υποτάσσεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο σε αυτά, ενώ ταυτόχρονα ρέπει πλέον συστηματικά στον αυταρχισμό.
Σχεδόν καθημερινά πια από το πουθενά ανακοινώνονται σειρά από υποσχέσεις για παροχές, αυξήσεις και προσλήψεις που ούτε έχουν προϋπολογιστεί, ούτε και τις ανέμενε κανείς. Παράλληλα, προωθούνται λίαν αμφιλεγόμενες παρεμβάσεις σε ζητήματα δικαιώματος ψήφου και εκλογικών καταλόγων. Τέλος, μια σειρά από ανούσια ζητήματα επιστρατεύονται, επίσης από το πουθενά, στην ατζέντα μιας ψευτοαριστερής τεχνητής πολιτικής πόλωσης που έχει δύο προφανείς στόχους: ο πρώτος είναι να συσπειρώσει το “αριστερό” ακροατήριο και ο δεύτερος να αποπροσανατολίσει. Η Ελλάδα κυριολεκτικά πνίγεται και η πολιτική ζωή ξαφνικά πολώνεται γύρω από το αν τα ομόφυλα ζευγάρια θα έχουν ή όχι δικαίωμα υιοθεσίας!
Με όλα αυτά, η κυβέρνηση στήνει το πανάκριβο εκλογικό σκηνικό της, που πιθανότατα πια θα καταλήξει σε τριπλές εκλογές κάπου πριν τα μέσα του 2019. Η όλη στρατηγική είναι η εξής: περιορισμός της δεδομένης ήττας και αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης με το βλέμμα στις μεθεπόμενες εκλογές με απλή αναλογική. Ομως, οι άλλοτε δρακόντειοι δανειστές ούτε βλέπουν ούτε ακούν. Αντιθέτως, εδώ και μήνες εξάρουν συνεχώς την αποτελεσματικότητα (!) της κυβέρνησης, παρά το γεγονός ότι τους διαψεύδουν ακόμα και τα δικά τους στοιχεία, της Eurostat. Για να μη μιλήσει κανείς για την απτή πραγματικότητα. Τι να πεις; Εχουμε διαβεί πια για τα καλά τον Ρουβίκωνα –εκείνον της λογικής φυσικά…
Τελευταία Νέα