«Σήμερα πια δεν ξέρω τι να υποθέσω γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Είναι ηλίθιος ή η απόλυτη διάνοια; Βλέπω και τα δύο στην προσωπικότητά του. Από τη μια τουιτάρει εξωφρενικά πράγματα κι από την άλλη ακολουθεί αυτή τη λαμπρή πολιτική με τη Βόρεια Κορέα. Οπότε ποιος ξέρει;».
Να λοιπόν που φτάσαμε και σ’ αυτό. Ενας από τους πιο γνωστούς αμερικανούς ιστορικούς και συγγραφείς, ο αριστερός Τόμας Φρανκ, έχει second thoughts για τον Ντόναλντ Τραμπ. Μήπως τον παρεξηγήσαμε; Μήπως είναι τελικά πιο έξυπνος, πιο ικανός και, το κυριότερο, πιο αποτελεσματικός απ’ όλους εμάς; Μήπως ο μόνος που έπιασε εγκαίρως το νόημα είναι ο Μακρόν, εξού και δέχθηκε αδιαμαρτύρητα να του τινάξει ο υψηλός του οικοδεσπότης την πιτυρίδα από το πέτο;
Στους πρώτους μήνες μετά την ήττα τους, λέει στη «Φιγκαρό» ο συγγραφέας των βιβλίων «Ακου Φιλελεύθερε» και «Γιατί οι πλούσιοι ψηφίζουν Αριστερά», οι Δημοκρατικοί έκαναν κάποια προσπάθεια να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να καταλάβουν τι έφταιξε. Αλλά πολύ γρήγορα την εγκατέλειψαν. Τώρα, αν τους ακούσεις, λένε πως ο λόγος που έχασαν ήταν ο σεξισμός. Ή τα fake news. Ή η Ρωσία. Ή το FBI. Ακόμη και με τον Μπέρνι Σάντερς τα βάζουν! Μα αν η Χίλαρι είχε διαλέξει τον Σάντερς για αντιπρόεδρο, θα είχε πάρει εύκολα μαζί της όλους εκείνους τους ψηφοφόρους της λευκής εργατικής τάξης που της έλειψαν στην Πενσιλβάνια, στο Μίσιγκαν και στο Οχάιο.
Και ο λόγος που αρνήθηκε η Χίλαρι αυτή τη συμμαχία, συνεχίζει ο Τόμας Φρανκ, είναι ότι ήταν ερωτευμένη με τη μοντέρνα και διπλωματούχα πτέρυγα του κόμματος. Τόσο η ίδια όσο και ολόκληρη η ελίτ των Δημοκρατικών εγκατέλειψαν εκείνους που ήταν κάποτε η καρδιά του κόμματος, τους κατοίκους των παλιών βιομηχανικών ζωνών που έχουν ερημώσει, τους εργάτες των εργοστασίων που έχουν κλείσει, τους αγρότες που έχουν χρεοκοπήσει. Νόμιζαν ότι θα κέρδιζαν όλες τις εκλογές που έρχονταν χάρις στη δημογραφία, επειδή δηλαδή αυξάνονται οι κοινωνικές κατηγορίες που παραδοσιακά τους ψηφίζουν και χάνει βάρος η ψήφος των λευκών. Μα υπάρχει πιο ανόητη στρατηγική;
Το ίδιο λάθος έκαναν τα περισσότερα φιλελεύθερα κόμματα της Ευρώπης, είτε τοποθετούνται στη Δεξιά είτε στην Αριστερά. Και το εκμεταλλεύθηκαν επιδέξια οι λαϊκιστές. Ο Εμανουέλ Μακρόν είναι πράγματι ο μόνος που έπιασε το νόημα κι απέφυγε την παγίδα. Η επιλογή του να σταθεί πέραν των διαχωριστικών γραμμών τού χάρισε την εξουσία στη Γαλλία. Δεν είναι βέβαιο όμως ότι θα του χαρίσει ανάλογες επιτυχίες απέναντι στους συντηρητικούς της Βόρειας Ευρώπης ή τον απρόβλεπτο Ντόναλντ Τραμπ.
Τελικά η εποχή μας είναι γεμάτη παράδοξα. Οι πλούσιοι ψηφίζουν Αριστερά και οι φτωχοί Δεξιά. Οι πολεμοχαρείς δηλώσεις του Τραμπ ανάγκασαν τον «Rocket Man» της Πιονγκγιάνγκ να κάνει ανοίγματα. Και οι συριζαίοι αποθεώνουν σήμερα αυτούς που άλλοτε κατήγγελλαν για ωμές παρεμβάσεις στα εσωτερικά της χώρας. Δηλαδή τι άλλο θα συμβεί; Θα δικαιώσουν αύριο την πρόβλεψη του Σόιμπλε και θα του στήσουν άγαλμα στο Σύνταγμα;