Το κορίτσι του διπλανού ακάλυπτου

Σχόλιο πρώτο: «22 χρονών αυτές πηδάνε τον έναν πίσω απ’ τον άλλον, ενώ άλλες 22 χρονών έχουν παιδιά άνδρα πεθερές, φροντίζουν όλο το σόι κι όμως τα φέρνουν βόλτα. Στειρώστε το τσουλάκι αγαπητή οικογένεια κι άντε αυτοκτονήστε». Το ανώνυμο σχόλιο μεταφέρεται αυτούσιο κι αφορά στη νεαρή φοιτήτρια που πέταξε το νεογέννητο μωρό της από τον ακάλυπτο.

Σχόλιο δεύτερο. «Ενα μωρό που ξεψυχάει μόνο του χωρίς κανέναν εκεί, μια μητέρα που γεννάει μόνη της χωρίς κανέναν εκεί, ένας άντρας που αφήνει κάποια έγκυο και δεν είναι εκεί, ένας άλλος άντρας που έχει μια κόρη και δεν είναι εκεί 9 μήνες για να δει ότι η κόρη του εγκυμονεί και μια άλλη μητέρα που ενώ ήταν εκεί δεν ήταν εκεί Τόσες απουσίες μαζεμένες γύρω από έναν ακάλυπτο». Το έγραψε στο Facebook η άγνωστη σε μένα Silia Psychi και δεν αλλάζω ούτε «και».

Τα λαϊκά δικαστήρια έχουν στηθεί κι οι αυτόκλητοι ψυχίατροι έχουν πάρει θέσεις μάχης. Είναι οι γνωστοί ξερόλες που θεωρούν πως υπάρχει naive ψυχιατρική όπως υπάρχει naive ζωγραφική. Εχω αποψάρα, την εκφέρω, ενοχοποιώ ή αθωώνω, λιθοβολώ ή δικαιολογώ χωρίς να ξέρω πρόσωπα, πράγματα και την τύφλα μου γενικώς. Κι όμως, υπάρχουν εγκλήματα –γιατί για έγκλημα μιλάμε εδώ –που γίνονται εν ψυχρώ ή εν βρασμώ, με ή χωρίς κίνητρο, με ή χωρίς άλλοθι. Υπάρχουν εγκλήματα από υπολογισμό, από παραφροσύνη, από μίσος, από φόβο, από τα χίλια μύρια αίτια.

Δεν ξέρουμε τι ώθησε την κοπέλα αυτή στο φόνο. «Μ’ έπιασε πανικός να το εξαφανίσω» είπε η ίδια στην Αστυνομία. Και το εξαφάνισε. Το γέννησε μόνη της σε μια μπανιέρα, του έκοψε τον ομφάλιο λώρο και το εκσφενδόνισε από ψηλά στον ακάλυπτο. Ενώ θα μπορούσε έστω να το αφήσει έξω από ένα σπίτι, μια εκκλησία, ένα αστυνομικό τμήμα. Δεν μπόρεσε: ο τρόμος τής όπλισε το χέρι. Και το σκότωσε.

Ομως δεν το σκότωσε μόνη της. Εδώ υπάρχουν συναυτουργοί. Υπάρχει ο συμφοιτητής της που μόλις έμαθε για την εγκυμοσύνη έγινε λούης. Υπάρχει ο πατέρας της εξαφανισμένος από τη ζωή της κόρης του. Κι υπάρχει μια μάνα που ζούσε με το παιδί της και δεν είχε καταλάβει απολύτως τίποτα –καλά, δεν το χωράει ανθρώπου νους αυτό. Να συγκατοικείς με την έγκυο κόρη σου και να μην έχεις πάρει χαμπάρι. Πολλοί οι συνεργοί στο έγκλημα κι ας λιθοβολούμε εμείς μόνο την εκτελέστρια.

Αλήθεια τι σόι γονείς είναι αυτοί; Αυτοί και όλοι αυτοί οι κοινωνικώς αποδεκτοί, οι δόξη και τιμή, οι υπεράνω πάσης υποψίας. Πώς το μεγάλωσαν αυτό το κορίτσι, τι του είπανε, τι του έκαναν, πώς οδηγήθηκε στην τρέλα; Γιατί βλέπεις, τα ψυχιατρικά νοσήματα, όταν τα αγνοείς, δεν υπάρχουν. Εξαερώνονται, άλλωστε στις αξιοπρεπείς οικογένειες δεν επιτρέπονται οι ψυχικές διαταραχές.

Βέβαια, όλα αυτά δεν είναι παρά εικασίες. Γιατί δεν ήμασταν μπροστά, δεν ζούσαμε στο σπίτι όπου μεγάλωσε. Δεν ξέρουμε πρόσωπα ή πράγματα, ασχέτως αν εκφέρουμε γνώμη στο χαλαρό.

Ψύχραιμα λίγο. Η ζωή της κοπέλας έτσι κι αλλιώς καταστράφηκε για πάντα. Το νεκρό παιδί της θα το σέρνει σαν αλυσίδα στο πόδι της μέχρι την τελευταία της πνοή. Από κι ύστερα, τον λόγο έχουν, πρώτον, οι ψυχίατροι, δεύτερον οι δικαστές. Εμείς οι υπόλοιποι τον σκασμούλη λίγο: ας κοιτάξουμε πρώτα τα χάλια μας και μετά βγάζουμε φετφάδες για τα χάλια των άλλων.

Γαλάτεια Καζαντζάκη «Αμαρτωλό»