Από τον γαλλικό μηχανισμό αυτόματης ρύθμισης του χρέους ανάλογα με την ανάπτυξη, που υποτίθεται ότι θα αντικαθιστούσε το τρίτο Μνημόνιο, φθάσαμε στον αυτόματο κόφτη της ελάφρυνσης του χρέους αν δεν υλοποιούνται οι συμφωνημένες μεταρρυθμίσεις. Και από το τέλος των Μνημονίων οδεύουμε πλέον σε ένα καθεστώς τριμηνιαίων αξιολογήσεων της οικονομικής πολιτικής, όπως αποκάλυψε ο Τσακαλώτος, το οποίο ελάχιστα θα διαφέρει από τις αξιολογήσεις της τρόικας τα χρόνια των Μνημονίων.
Με κινήσεις force οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες, όταν έρχεται η κρίσιμη ώρα, προσαρμόζουν τη ρητορική τους και από τα σύννεφα των υψηλών προσδοκιών που σκοπίμως καλλιεργούν, την προσγειώνουν στη σκληρή πραγματικότητα. Εκ της θέσεώς του ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έχει εμπειρία σε τέτοιου είδους απότομες μεταλλάξεις. Εκοψε δυο φορές το αφορολόγητο, αν και δήλωνε προηγουμένως ότι το μέτρο αυτό είναι κόκκινη γραμμή για έναν αριστερό. Η αλήθεια είναι ότι ο ίδιος είχε υπαινιχθεί ότι η καθαρή έξοδος από το Μνημόνιο δεν θα είναι και τόσο καθαρή, διαφοροποιούμενος (εν μέρει) από την επίσημη κυβερνητική γραμμή. Αλλο, όμως, αυτό και άλλο σηματοδοτούν οι τωρινές αποκαλύψεις του ότι το νέο καθεστώς εποπτείας που ετοιμάζεται για την επόμενη μέρα περιλαμβάνει αξιολογήσεις ανά τρίμηνο από τους δανειστές. Μια ομολογία που ανατρέπει πλήρως το όποιο αφήγημα της εξόδου, αφού καθιστά σαφές ότι το νέο πλαίσιο εποπτείας θα είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του Μνημονίου και αντί για δόσεις δανεικών θα δίνει ελαφρύνσεις χρέους ανάλογα με την υλοποίηση των δεσμεύσεων.
Η νέα ρητορική του Τσακαλώτου δείχνει διάθεση της κυβέρνησης να αποδεχθεί για την επόμενη μέρα το «πακέτο» που θα της δώσουν οι δανειστές. Το ίδιο και η ψήφιση του νομοσχεδίου για την πώληση των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ. Εγιναν και τα δύο αμέσως μετά τη Σύνοδο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ουάσιγκτον, εκεί που φαίνεται ότι η γερμανική κυβέρνηση είπε την τελευταία λέξη για τη συνέχεια που θα υπάρξει στην Ελλάδα. Ούτε, βεβαίως, οι γαλλικές φρεγάτες και η διπλωματία μέσω των αμυντικών δαπανών στάθηκαν ικανές να σώσουν τις γαλλικές υποσχέσεις για αυτόματη ρύθμιση του χρέους από τις γερμανικές διαθέσεις για ένα πλαίσιο αυστηρής επιτήρησης και ελέγχου της οικονομικής πολιτικής στην Ελλάδα μετά το τρίτο Μνημόνιο.
Στον δρόμο αυτόν φαίνεται ότι θα κινηθούν τα πράγματα για την Ελλάδα τους επόμενους μήνες. Οι Γερμανοί και οι υπόλοιποι «σκληροί» βορειοευρωπαίοι σύμμαχοί τους θα επιβάλουν το αυστηρό πλαίσιο που θέλουν για να δεσμεύσουν το ελληνικό πολιτικό σύστημα το οποίο εξακολουθούν να μην εμπιστεύονται. Φροντίζει άλλωστε για αυτό η σημερινή κυβέρνηση με το «ολιστικό σχέδιο ανάπτυξης» που υπέβαλε και τις αοριστίες αντί για μέτρα ανάπτυξης που περιλαμβάνονται σ’ αυτό. Η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα πάρει ό,τι της δώσουν, ελπίζοντας ότι θα υπάρχουν κάποιες χαραμάδες προεκλογικών υποσχέσεων για τον κατώτατο μισθό και τις συλλογικές συμβάσεις και προσποιούμενη ότι έρχεται το τέλος των Μνημονίων θα προσπαθήσει να περάσει το δύσκολο καλοκαίρι μπας και βγει στο ξέφωτο το φθινόπωρο πριν ενεργοποιηθεί ο κόφτης των συντάξεων την 1/1/2019.