Μια ελεγεία για τις χαμένες αγκαλιές

Το 2016 κέρδισε την πρώτη θέση στα Κρατικά Βραβεία Συγγραφής Θεατρικού Εργου. Αυτή την περίοδο το «Ενας στρατιώτης που τον έλεγαν Λαβ» αλλάζει κλίμακα, αφού παρουσιάζεται στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Ελένης Μποζά. Ο Δημήτρης Σδρόλιας, με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Ιάσονας Σίγμα, υπογράφει ένα σύγχρονο έργο που αναδεικνύει έναν πολιτικό προβληματισμό, την απελπισμένη ανάγκη του ανθρώπου να εξεγερθεί ενάντια στην έλλειψη ανθρωπιάς. «Η ιδέα ξεκίνησε από μία σκηνή στο μετρό. Ενας μετανάστης άρχισε ξαφνικά να βγάζει έναν παραληρηματικό λόγο ταράζοντας τους επιβάτες και μια εντελώς συνηθισμένη γυναίκα, 30-40 χρονών, βγήκε από το πλήθος, πήγε προς το μέρος του, και του έδωσε μια αγκαλιά. Χωρίς να τον σιχαθεί ή να διστάσει. Με εκείνον να βουλιάζει μέσα της. Κάτι τόσο απλό, αλλά χαμένο. Για πάντα. Αυτό αποτέλεσε το εναρκτήριο ερώτημα του έργου: “Aπό πότε πάψαν οι άνθρωποι να κοιμούνται αγκαλιά τις νύχτες”, δίνοντας ένα οντολογικό νόημα ξανά στην αγκαλιά», αναφέρει ο συγγραφέας. Ο θεατής ακούει από σκηνής ένα πρωτότυπο έργο, γραμμένο σε μια ιδιότυπη γλώσσα που ελίσσεται ανάμεσα σε διαφορετικά λογοτεχνικά είδη και ρεύματα. «Ο “Λαβ” είναι ένα μωσαϊκό παλίμψηστο, ένα ακατάτακτο έργο, σύμφωνα με την επιτροπή που το βράβευσε. Η αρχαία τραγωδία, το μπρεχτικό θέατρο, η όπερα, το δημοτικό τραγούδι, το θρίλερ, το παραμύθι, η παραλογή, αλλά και πολλά άλλα είδη, που ακόμη και σε εμένα παραμένουν άναρθρα, συνέβαλαν στο να το καταστήσουν “ένα νέο είδος θεάτρου”, σύμφωνα με τη σκηνοθέτρια και τους δραματολόγους που το ανέλυσαν και το μελέτησαν, δίνοντάς του το βήμα αυτό», υπογραμμίζει ο Σδρόλιας.

ΣΕΞ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ. Κηρύττοντας διαρκώς την αγάπη, ο πρωταγωνιστής Μάνος Πετράκης δείχνει να εκφράζει έντονα θεολογικά στοιχεία. «Καθετί που αφορά στην Αγάπη, στην αποδοχή ενός πεπρωμένου, αλλά και στην αντίσταση σε ένα πεπρωμένο, του σταυρού της ύπαρξης που ο καθένας μας κουβαλά, πώς είναι δυνατόν να μην παραπέμπει εκεί; Στην απεγνωσμένη απόπειρα του ανθρώπινου να έρθει σε επαφή με ό,τι παραμένει άφατο; Και αποκαλεί Θεό;», τονίζει ο δημιουργός. Ακόμα κι έτσι πάντως, ο Λαβ κινείται γυμνός στη σκηνή και κάνει σεξ με τις περσόνες που συναντάει στο δρόμο του. «Η υπερσεξουαλικότητα υπάρχει και στη ζωή, ειδικά στην εποχή μας, που τη χρησιμοποιεί ως παυσίπονο, ώστε κάνοντας σεξ, να μην ανοίγουμε στην ετερότητα, που πλέον υποκαθίσταται από την τεχνολογία, το Ιντερνετ, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τη μηχανή. Ο Λαβ προσπαθεί μέσω του ανοίγματος στην σεξουαλικότητα που δεν γεύτηκε όπως θα ήθελε, αφού τον πούλησαν στον στρατό ως φορέα του “επιθετικού γονιδίου” που βγάζει διεστραμμένους, να ερευνήσει ποια σεξουαλικότητα τού αναλογεί, να βρει την ταυτότητα που του στερήθηκε και μέσα από τον ιριδισμό ανάμεσα σε διαστροφή και ελευθεριότητα, και ό,τι εντός της σεξουαλικότητας μένει ασυμπλήρωτο και ανικανοποίητο, να ανοίξει στην Αγάπη», τονίζει ο γνωστός στον καλλιτεχνικό κόσμο Ιάσονας Σίγμα.