Αναζήτηση
Η Αριστερά, ανέκαθεν, είχε μια ευαισθησία με τον Τύπο. Μετά την επανάσταση του 1917, π.χ., ένα από τα πρώτα μέτρα του Λένιν ήταν ο έλεγχος των εφημερίδων και των εκδόσεων. Η άρνηση της ελευθερίας των ιδεών και η απαγόρευση κάθε είδους κριτικής, ακόμα και της κομματικής, η φίμωση των αντιπάλων είναι θεμελιώδης πρακτική της λενινιστικής αντίληψης της πολιτικής. «Η ελευθερία της κριτικής είναι η ελευθερία του οπορτουνισμού να φέρει μέσα στον σοσιαλισμό αστικές ιδέες και αστικά στοιχεία» τονίζει ο Λένιν στο βιβλιαράκι του «Τι να κάνουμε;», από τα βασικά επιμορφωτικά εγχειρίδια της ΚΝΕ τα χρόνια που ο Αλέξης Τσίπρας παπαγάλιζε τα βασικά της επανάστασης. Κι ο Αλτουσέρ, ο ιδεολογικός οδηγός κάποιων φίλων του, ως λενινιστής διακήρυσσε την αντίθεση στους αποκαλούμενους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους –στους οποίους συγκατέλεγε την εκπαίδευση και τα ΜΜΕ.
Είναι λενινιστική ή αλτουσεριανή η απέχθεια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στη δημόσια κριτική; Δεν έχει σημασία. Ανεξαρτήτως της προελεύσεώς της, η ουσία είναι ότι η πολιτική που απεχθάνεται την κριτική είναι αυταρχική. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ψάχνει ιδεολογικά άλλοθι, μπορεί να αναζητά κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να αναβαπτιστεί στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, αλλά η βασική αυταρχική ατζέντα του δεν έχει αλλάξει.
– Ακόμα ονειρεύεται συνταγματικές αναθεωρήσεις, εργαλειοποιώντας για την πάρτη του το πολίτευμα.
– Ακόμα προσβλέπει στον έλεγχο της δικαιοσύνης –την οποία, όταν δεν ελέγχει, περιφρονεί.
– Ακόμα προσπαθεί να υποτάξει (ή, έστω, να αποδυναμώσει) τις ανεξάρτητες Αρχές.
– Ακόμα ο φόβος της αβάσταχτης φορολογίας παραλύει τις κοινωνικές ομάδες που δεν θεωρούνται ψηφοφόροι του.
– Ακόμα επιδιώκει τη χειραγώγηση της δημοσιογραφίας –ο Πρωθυπουργός τις προάλλες αποκάλεσε μαύρο μέτωπο όσους τον αντιπολιτεύονται. Και το Μαξίμου, χθες, έδειξε πού μπορεί να οδηγήσει η δυσανεξία στην κριτική του Τύπου: στο δημόσιο λιντσάρισμα τις ιδιοκτησίες των εφημερίδων μας που δεν του κάνουν τη χάρη.
Πέντε στόχοι, οι ίδιοι στόχοι που έθεσαν πριν επικρατήσουν επί των κοινωνιών τους, ο Μαδούρο της Βενεζουέλας και ο Ορμπαν της Ουγγαρίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτούς τους στόχους δεν τους εγκαταλείπει. Κι ας προσπαθεί να τους κρύψει ή να τους εξωραΐσει, πίσω από την υποτιθέμενη νέα, σοσιαλδημοκρατική ταυτότητά του. Μη γελιόμαστε. Δεν είναι ο Λέον Μπλουμ ή ο Εντουαρντ Μπερνστάιν που τους εμπνέει. Ο Λένιν και η αυταρχική Διεθνής, αυτή είναι η ιδεολογία τους. Ιδεολογία καταστολής, ιδεολογία ολοκληρωτική.
