Αν και κάπως μακάβρια, παράλογα μακάβρια, ως ατάκα θα μπορούσε να είναι υποφερτή για έναν καβγά που έχει θεατές. Αν υποθέσουμε δηλαδή ότι ο Χριστόφορος Βερναρδάκης τσακώνεται με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ για την κομματικοποίηση της Δημόσιας Διοίκησης ενώ όλοι οι υπόλοιποι παρακολουθούμε τη διαμάχη όχι ως κάτι που μας αφορά άμεσα αλλά ως ένα θέαμα από τα πολλά που προσφέρει η δημόσια ζωή. Και κάπως έτσι, ο Βερναρδάκης πιστεύει ότι κατατροπώνει το «παλιό» λέγοντας ότι να μιλάνε αυτοί για κομματικοποίηση είναι «σαν να ζητάει ο Ηρώδης να ανοίξει παιδικό σταθμό».
Δεν μπορεί να ξέρει κανείς ποιους φαντάζεται ο Βερναρδάκης στον ρόλο των άμοιρων παιδιών. Καταλαβαίνει όμως πώς αντιλαμβάνεται τον ρόλο του ως σύστημα εξουσίας. Είναι ένα κλειστό σύστημα εξουσίας που δεν λογοδοτεί για τα πεπραγμένα του στους πολίτες, δεν απολογείται σε αυτούς, αλλά συνομιλεί με ένα άλλο σύστημα εξουσίας σαν να μην υπάρχουν οι πολίτες. Ενα σύστημα που, αν και συστήθηκε ως «νέο», θεωρεί ότι δικαιούται να αντιγράφει μεθόδους και συμπεριφορές του «παλιού» επειδή το «παλιό» ήταν αυτό που ήταν. Οτι δικαιούται να κομματικοποιεί τη Δημόσια Διοίκηση επειδή δεν δικαιούνται να μιλάνε οι άλλοι για κομματικοποίηση.
Ο Χριστόφορος Βερναρδάκης δεν είναι ο μόνος. Ολο το σύστημα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πολιτεύεται διά της συγκρίσεως. Ε όχι και να μιλάνε οι προηγούμενοι για διαπλοκή, για πελατειακό κράτος, για διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, για έλλειψη αξιοκρατίας, για μετακλητούς, περίεργα ντιλ, συγγενείς και φίλους. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διεκδικούν το κληρονομικό τους δικαίωμα στη φαυλότητα. Το δικαίωμα να γίνουν Ηρώδηδες στη θέση του Ηρώδη για να προσφέρουν το ίδιο ανυπόφορο θέαμα.
Τελευταία Νέα