Αναζήτηση
Από την τηλεόραση θα παρακολουθήσουν τη μεγάλη γιορτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ στο Βελιγράδι οι ελληνικές ομάδες, καθώς τόσο οι Ερυθρόλευκοι όσο και οι Πράσινοι αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και έμειναν εκτός νυμφώνος.
Με τον Παναθηναϊκό να έχει τρομερά παράπονα από τη διαιτησία σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια, αλλά κυρίως στα δύο ματς της Μαδρίτης, και τον Ολυμπιακό να λυγίζει από τις πολλές και σημαντικές απουσίες βασικών του παικτών που είτε έλειπαν είτε ήταν ωσεί παρόντες στο γήπεδο χωρίς να μπορέσουν να βοηθήσουν.
Ομως αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς για τη φετινή ευρωπαϊκή πορεία του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, οι δύο ομάδες μας οφείλουν πρώτα απ’ όλα να κοιταχτούν στον καθρέφτη και στη συνέχεια να ρίξουν και μια ματιά λίγο πιο πίσω, εκεί μέχρι το περσινό καλοκαίρι του σχεδιασμού, και μετά να κάνουν την αυτοκριτική τους.
Ρεάλ και Ζαλγκίρις προκρίθηκαν 100% δίκαια στο Φάιναλ Φορ και αν οι ομάδες μας σταθούν σε εξωγενείς παράγοντες και δικαιολογίες θα έχουν χάσει το δάσος, και αυτό μόνο κακό μπορεί να τους κάνει στο μέλλον.
Ναι, η διαιτησία έκανε κάποια λάθη, ναι, οι απουσίες βασικών παικτών είναι κάτι σοβαρό, αλλά εδώ μιλάμε για μια σειρά αγώνων, όπου οι αντίπαλοί μας ήταν πιο έτοιμοι πνευματικά και αγωνιστικά, ιδιαίτερα στα παιχνίδια που νίκησαν.
Μάλιστα, δεν «έκλεψαν» την πρόκριση, όπως συνηθίζουμε κάποιες φορές να λέμε όταν μια τέτοια σειρά τελειώσει με μπρέικ στο πέμπτο παιχνίδι.
Η Ζαλγκίρις πήρε το προβάδισμα από το πρώτο παιχνίδι και τελείωσε τη σειρά εύκολα στην έδρα της (3-1), ενώ εντυπωσιακή ήταν και η εμφάνιση της Ρεάλ στο δεύτερο παιχνίδι της σειράς με τον Παναθηναϊκό κυρίως για το πώς γύρισε τον διακόπτη λίγες ώρες μετά τη συντριβή στο πρώτο παιχνίδι.
Οι δύο ομάδες μας ενώ ξέρουν πόσο «πονούν» κάτω από τη ρακέτα δεν ενισχύθηκαν ανάλογα. Ο Ολυμπιακός επέλεξε τον Τζαμέλ ΜακΛιν για βασικό σέντερ, που όμως δεν ήταν ούτε Χάινς ούτε Ντάνστον ούτε καν Χάντερ, και λογικά δεν πήραν αυτά που θα ήθελαν από τον παίκτη. Εκεί είναι και το θέμα των τραυματισμών βέβαια (με τον Τιλί να χάνει σχεδόν όλη τη σεζόν σαν να είναι ιδιαίτερα σημαντική απώλεια), κάποιοι εκ των οποίων πάντως χρήζουν περαιτέρω ανάλυσης.
Διότι ναι μεν υπάρχει ο (βασικός) παράγοντας της ατυχίας σε έναν τραυματισμό, όπως παράλληλα υπάρχει όμως και η κακή εκτίμηση, και στις περιπτώσεις Αγραβάνη και Πρίντεζη –δυστυχώς για τους Πειραιώτες –υπήρχε τέτοια.
Ο πρώτος αγωνίστηκε ενώ δεν έπρεπε, με συνέπεια να χάσει πάνω από τη μισή χρονιά, ενώ ο δεύτερος μπήκε να βγάλει δύο κάλους σε μια επέμβαση ρουτίνας και έχασε (ουσιαστικά) την πιο κρίσιμη σειρά αγώνων με τη Ζαλγκίρις.
Επίσης στον Ολυμπιακό για μία ακόμα φορά δεν αποκτήθηκε ο ξένος παίκτης που θα «σκοτώνει» δίπλα στον πιο ώριμο από ποτέ (αλλά και 36 ετών) Βασίλη Σπανούλη, τον στόχο κάθε σοβαρής αντίπαλης άμυνας.
Η (φανερή) έλλειψη ενέργειας έκανε και πάλι την εμφάνισή της στα κρίσιμα για τον Ολυμπιακό, που αποκλείστηκε σχεδόν με κάτω τα χέρια.
Μετά τη νίκη στο ΟΑΚΑ επί του Παναθηναϊκού η ομάδα είχε σοβαρά θέματα αγωνιστικά και παρουσίασε μια αγωνιστική κατάρρευση στο φινάλε της κανονικής περιόδου και τα πλέι οφ.
Από την πλευρά του ο Παναθηναϊκός για πολλοστή φορά άφησε αρκετά ακάλυπτη τη ρακέτα του. Πήρε αργά τον Πέιν που ουσιαστικά ώς τώρα δεν μπήκε στη χημεία της ομάδας όπως θα ήθελε ο Τσάβι Πασκουάλ και αυτό αποτυπώθηκε και στο γήπεδο στη σειρά με τη Ρεάλ.
Και αυτό δεν είχε να κάνει τόσο με το εμφατικό 43-24 στα ριμπάουντ του καθοριστικού δεύτερου παιχνιδιού στο ΟΑΚΑ, όπου οι Μαδριλένοι έκαναν το μπρέικ αλλά σε όλη τη σειρά, καθώς δεν είναι τυχαίο ότι οι πολυτιμότεροι παίκτες της Βασίλισσας στα παιχνίδια με τους Πράσινους δεν ήταν ο Ντόνσιτς ή ο Γιουλ, αλλά ο Αγιόν και ο γερόλυκος Ρέγες. Ο τελευταίος, εκτός από μακράν MVP στη νίκη που έκλεισε τη σειρά την Παρασκευή (89-82), ήταν κομβικός και στο 1-1 στο ΟΑΚΑ.
Η κόντρα του Δημήτρη Γιαννακόπουλου με την Ευρωλίγκα μπορεί να μην επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τους παίκτες του Τριφυλλιού, αλλά σίγουρα στα δύο παιχνίδια στην Ισπανία ένιωθαν και αυτοί ένα αίσθημα αδικίας, το οποίο πολλές φορές δεν σε αφήνει να συγκεντρωθείς 100% στον στόχο σου.
Ξαναλέμε όμως ότι σε καμία περίπτωση η διαιτησία δεν έκρινε την πρόκριση. Λάθη έγιναν, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να στοιχειοθετείται αλλοίωση αποτελέσματος. Και στα τρία παιχνίδια που έχασαν οι Πράσινοι δέχτηκαν πάνω από 80 πόντους από τη Ρεάλ (στα δύο μάλιστα σχεδόν 90).
Παράλληλα οι δύο ελληνικές ομάδες δεν πήραν τη βοήθεια που περίμεναν από βασικούς ξένους τους (Ρίβερς, Πέιν, Λοτζέσκι –Τόμπσον, Μπράουν, Ρόμπερτς) στα πλέι οφ, εκεί δηλαδή όπου τους χρειάζονταν.
Ετσι ο Ολυμπιακός συνέχισε την παράδοση (μετά τον τίτλο στο Λονδίνο το 2013) που τον θέλει να χάνει την πρόκριση στα ζυγά Φάιναλ Φορ (2014, 2016, 2018!), ενώ ο Παναθηναϊκός έμεινε για έκτη συνεχόμενη χρονιά μακριά από την κορυφαία διοργάνωση (τελευταία του συμμετοχή το 2012 στην Κωνσταντινούπολη).
