Αναζήτηση
Να ομολογήσω την αμαρτία μου. Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι μήπως πραγματικά μας ψεκάζουν!
Δεν εξηγείται διαφορετικά πως κάποιοι ευυπόληπτοι πολίτες αποφάσισαν ξαφνικά να διαπιστώσουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «κανονικοποιήθηκε» και δεν πρέπει να «δαιμονοποιείται».
Με εντυπωσιάζει η διαπίστωση. Με εντυπωσιάζει κι η συγκυρία.
Τι άλλαξε και τους απασχολεί σήμερα κάτι που δεν τους ενδιέφερε χθες;
Τίποτα. Πέρα από το γεγονός ότι οι εκλογές πλησιάζουν κι η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ φαντάζει όλο και πιο πιθανή.
Για να δανειστώ μια εικόνα από βιβλία του Μαραντζίδη, είναι σαν να έχουμε ανέβει στα μισά του Γράμμου και κάποιοι να αναρωτιούνται «παιδιά, μήπως να το ξανασκεφτούμε; Δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε τον Ζαχαριάδη».
Πρόκειται προφανώς περί βαθιάς ανοησίας.
Της οποίας όμως δεν θα αμφισβητήσω τα κίνητρα –θα προκρίνω την οικονομία της συζήτησης.
Ούτε θεωρώ ότι δημοκρατικοί άνθρωποι μπορεί να φοβούνται ή να απεύχονται μια επικράτηση των ευρωπαϊκών δημοκρατικών δυνάμεων.
Θα αναρωτηθώ λοιπόν. Τι πραγματικά συμβαίνει;
Η εξήγησή μου είναι απλή. Υπάρχει μια κατηγορία συμπολιτών μας, η οποία από νοοτροπία ή αυτοπροστασία ονειρεύεται μια αναίμακτη πολιτική.
Κάτι δηλαδή σαν δημόσιες σχέσεις. Οπου όλοι μαζί, ευγενείς κι αβροί, θα ανταλλάσσουμε πολιτισμένα επιχειρήματα σε χαμηλούς τόνους κι ο καλύτερος ας κερδίσει.
Ωραία ιδέα αλλά δεν θα κερδίσει ο καλύτερος. Διότι τέτοια πολιτική δεν υπάρχει.
Οι δισταγμοί των καλών ανθρώπων είναι πάντα η λεωφόρος από την οποία εισβάλλουν οι αδίστακτοι.
Μιλώντας άλλωστε περί μετώπου, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ανέσυρε από τον υπόνομο της Ιστορίας τη μομφή του «μαύρου μετώπου» για την αντιπολίτευση. Κι έβγαλε κοροϊδευτικά στη σέντρα όσους αμφισβητούν τον μετωπικό χαρακτήρα της σύγκρουσης.
Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση που έχει την ευθύνη των όρων της αναμέτρησης επέβαλε το γήπεδο. Δεν διεκδικεί άλλη μεταχείριση από εκείνη που επιφυλάσσει στους αντιπάλους της. Ετσι θα χάσει ή έτσι θα κερδίσει.
Οποιος λοιπόν μπερδεύει το γήπεδο, καλύτερα να μείνει στα αποδυτήρια.
Από εκεί και πέρα φυσικά θα ξημερώσει μια άλλη μέρα.
Ούτε η χώρα μπορεί να ζει σε κατάσταση μόνιμου διχασμού. Αλλά ούτε ένας διχασμός μπορεί να κλείσει σαν να μη συνέβη τίποτα.
Αυτό το τελευταίο άλλωστε είναι και το πιο αδύναμο σημείο της επιχειρηματολογίας των οπαδών του κατευνασμού –των «λωτοφάγων» που λέει ο Βενιζέλος.
Το ζητούμενο συνεπώς δεν είναι πλέον να επινοηθούν πιστοποιητικά, να κατασκευαστούν ελαφρυντικά ή να προσφερθούν ναυαγοσώστες.
Είναι να διεξαχθεί η αναμέτρηση μέσα στα όρια και με τους κανόνες της δημοκρατίας.
Κάτι που διασφαλίζει πρωτίστως τους ηττημένους.
Αν έχουν μυαλό να το καταλάβουν!
