Αυξάνονται και πληθύνονται οι συνοδοιπόροι της Κατερίνας Παπακώστα. Εν αρχή ην ο Ευάγγελος Αντώναρος, που συχνά –πυκνά τώρα τελευταία ενημερώνει το φιλοθέαμον κοινό, παραδοσιακών τε και σόσιαλ μίντια, πως είναι πολλά και ψυχωμένα τα στελέχη του κεντροδεξιού χώρου που είναι προβληματισμένα και δεν θέλουν να ψηφίσουν τη ΝΔ. Κι ύστερα άρχισε να συνδιαλέγεται μαζί της κι ο Νίκος Καραχάλιος. Ο πρώην επικεφαλής του πολιτικού σχεδιασμού της ΝΔ συνυπέγραψε με τους δυο κείμενο για την Εργατική Πρωτομαγιά. Διότι –sic –νιώθουν και νοιάζονται. Και τοποθετούνται με σαφέστατες προτάσεις τύπου βάζουμε «τον άνθρωπο μπροστά από τους αριθμούς. Την Πατρίδα πάνω από την Παράταξη. Τις συλλογικές αρχές και τις αξίες πάνω από τα ατομικά συμφέροντα». Στη συριζαϊκή ανάλυση το κοινωνικό Κέντρο –διά μέσου των προαναφερθέντων που αυτοσυστήνονται ως γνήσιοι εκφραστές του –παίρνει τις αποστάσεις του από την Πειραιώς. Στην πιο πεζή, οι «κομμένοι» του Κυριάκου συνασπίζονται. Και τιτιβίζουν κακίες για το πρώην κόμμα τους ή χρησμούς σαν το «είμαστε εδώ. Είμαστε παντού. Είμαστε πολλοί. Είμαστε όλο και πιο πολλοί».
Μεγέθη
Αν τώρα αναρωτιέται κανείς πώς αντιμετωπίζει η μητέρα παράταξη τις πολιτικές φιλοδοξίες των τριών, μπορεί να λάβει απλά υπόψη του μια παραπολιτικής φύσης ιστορία που διηγείται γνωστό στέλεχος της ΝΔ. Στους πρωινούς καφέδες, στην Πειραιώς, Αντώναρος και Παπακώστα βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη της ώρας του παιδιού. Ο Αδωνις Γεωργιάδης, λέει, όταν άκουσε πως ο πρώτος θα κάνει κόμμα, γκούγκλαρε πόσες ψήφους είχε πάρει το 2012, όταν κατέβηκε υποψήφιος στη Β’ Αθηνών. Και βρήκε τον μαγικό αριθμό 4.465. Για τη δεύτερη, πάλι, δεν γκουγκλάρουν καν. Αλλωστε, δεν έχουν ξεχάσει ότι δεν είχε κατορθώσει να εκλεγεί ούτε καν 11η από τους έντεκα βουλευτές που έβγαλε η ΝΔ στη Β’ Αθηνών τον Ιανουάριο του 2015 – παρεμπιπτόντως, ο ενδέκατος Γεράσιμος Γιακουμάτος είχε λάβει 13.861 ψήφους. Ούτε πως τον Σεπτέμβριο το κόμμα έβγαλε έναν παραπάνω και έτσι το Κοινοβούλιο δεν στερήθηκε την παρουσία της. Για να το πούμε αλλιώς, το ΝΕΟ το οποίο οραματίζονται μοιάζει περισσότερο με συνεταιρισμό πληγωμένων εγωισμών που – μεταξύ μας – δεν δικαιολογούνται από τα πολιτικά μεγέθη των φορέων τους.
