Δεν είναι η πρώτη φορά. Ο ταλαντούχος συνάδελφος έχει ασχοληθεί και στο παρελθόν με αυτή την εφημερίδα. Της έχει επιτεθεί, την έχει ειρωνευτεί, την έχει λοιδορήσει, την έχει κατηγορήσει ότι «αναζητεί πελάτες ανάμεσα στα πιο καθυστερημένα, αγριεμένα από την κρίση στρώματα της ελληνικής κοινωνίας». Εχει προαναγγείλει με άγριο ενθουσιασμό το τέλος της. Δεν του βγήκε.
Αλλά τότε ήταν ένας απλός αρθρογράφος. Και στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης μπορούσε να λέει ό,τι θέλει, να χρησιμοποιεί όποιο λεκτικό σχήμα του φαινόταν χαριτωμένο: για τον «Κούλη», τον Στουρνάρα «που δεν είναι στουρνάρι αλλά αντιδραστικός πολιτικός», τα λασπο-ΜΜΕσα και τα ΜαριΝΕΑ. Εδώ μιλούσε μετά την καταστροφή του Τσερνόμπιλ για «αντισοβιετικό νέφος», βεβαιώνοντας ότι μπορούμε να τρώμε άφοβα μαρούλια, και θα δίσταζε να μας καλέσει να στηρίξουμε «την πρώτη κυβέρνηση που προσπαθεί να κερδίσει όσο γίνεται περισσότερα για το καλό της χώρας», αφού όλα δεν τα κέρδισαν «ούτε ο Λένιν ούτε ο Φιντέλ ούτε ο Χο Τσι Μινχ»;
Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο Θανάσης Καρτερός είναι διευθυντής του γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού. Αυτά που γράφει λοιπόν έχουν θεσμική βαρύτητα, έστω κι αν πρόκειται για αναρτήσεις στο Facebook. Το μέτωπο δεν είναι πλέον μεταξύ ενός εμμονικού δημοσιογράφου και ενός ενοχλητικού επιχειρηματία, αλλά μεταξύ του επίσημου εκπροσώπου του Πρωθυπουργού και ενός ιστορικού δημοσιογραφικού ομίλου.
Δεν πρόκειται να υπερασπιστώ εδώ τον εκδότη, όπως δεν «ξελαρυγγιάστηκα» ποτέ για τον προηγούμενο. Δεν είναι αυτή η δουλειά μου, δεν «εκπροσωπώ» και δεν με «εκπροσωπεί» κανείς. Δεν έχουν ανάγκη υπεράσπισης ούτε οι συνάδελφοί μου, εκτίθενται κάθε μέρα υπεύθυνα και επώνυμα απέναντι στους μοναδικούς τους κριτές, τους αναγνώστες. Ενα έχει σημασία αυτή τη στιγμή: να πληροφορηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι πολίτες ότι μετά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο που μας χαρακτήρισε «σκουπιδότοπο», ήρθε ο πρωθυπουργικός εκπρόσωπος να μας χαρακτηρίσει «συστοιχία χημικού και βιολογικού πολέμου», «πυροβολαρχία θανάτου» και «νεκρές ψυχές». Εμάς, τους εργαζομένους, όχι τον εκδότη.
Πώς απαντάς σε ένα παραλήρημα; Με ακόμη χειρότερες ύβρεις; Με κοινοτοπίες ακόμη πιο γελοίες από τις δύο Ελλάδες που συγκρούονται ή τη γυναίκα που παραμονεύει να τη βιάσει ο «πρώτος τυχόν τυχοδιώχτης»; Οχι. Η μόνη απάντηση στη χυδαιότητα, απ’ όπου κι αν προέρχεται, ήταν, είναι και θα είναι η δουλειά μας.
Σε ένα δικαιώθηκε ο Καρτερός: όταν έγραψε κάποτε ότι «θα έπρεπε τη μοίρα των ΜΜΕ να την καθορίζουν η ιστορία τους, τα ονόματα που υπέγραψαν κατά καιρούς τις στήλες τους, ο ρόλος τους στις δύσκολες περιόδους, η ποιότητά τους».Surprise, αυτό ακριβώς συνέβη. Και συνέβη κόντρα στη θέληση, στις μηχανορραφίες και στις ίντριγκες των επίδοξων Λένιν, Φιντέλ και Χο Τσι Μινχ. Γιατί όταν εκείνοι υμνούσαν τη Σοβιετική Ενωση και έτρωγαν μολυσμένα μαρούλια, εμείς ρουφούσαμε τη σοφία ενός Καραπαναγιώτη.
