Πόσο φιλελευθερισμό σηκώνει η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη; Ενδεχομένως περισσότερο από τη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά. Αλλά πάντα λιγότερο, πολύ λιγότερο, από τις ίδιες τις καταστατικές του αρχές. Από εκείνη την αρχή, στην περίπτωση της αναδοχής από ομόφυλα ζευγάρια, που λέει ότι στο πεδίο των δικαιωμάτων η βούληση κι ακόμη περισσότερο οι φόβοι και οι προκαταλήψεις των πολλών υποχωρούν απέναντι στην αναγνώριση ενός δικαιώματος στους λίγους –δικαιώματος που απολαμβάνουν απρόσκοπτα οι πολλοί εννοώντας να οριοθετούν σε ένα λιγότερο δικαιωματικό πλαίσιο από το δικό τους τις ζωές των άλλων.
Θα ήταν λάθος να πιστέψει κανείς ότι η αναδοχή ενεργοποίησε τα συντηρητικά αντανακλαστικά της ηγεσίας της ΝΔ. Αν ενεργοποίησε κάτι, είναι ο φόβος της απέναντι στα συντηρητικά αντανακλαστικά μιας ούτως ή άλλως συντηρητικής κοινωνίας. Δεν είναι μόνο το δικό του κοινό που φοβάται ότι θα χάσει ο Μητσοτάκης. Είναι και όλοι οι εκ μεταγραφής του ψηφοφόροι που εγκαταλείπουν τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν δεν ήταν στα μάτια τους προοδευτικός, αριστερός ή ριζοσπαστικός, αλλά απλώς αντιμνημονιακός. Τον ΣΥΡΙΖΑ που αδυνατεί εκ των πραγμάτων πια να είναι αρκούντως εθνικολαϊκιστικός για να εκφράσει εκείνους τους συντηρητικούς ψηφοφόρους που έβλεπαν το Μνημόνιο ως εθνική υποταγή σε έναν ξένο δυνάστη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θυσίασε μια καταστατική αρχή τού φιλελευθερισμού, ενδεχομένως και ένα κομμάτι των όσων πρεσβεύει ο ίδιος, σε έναν εκλογικό σκοπό, την κατάκτηση της αυτοδυναμίας. Ο σκοπός είναι θεμιτός, αλλά όχι απολύτως ευγενής. Και πάντως είναι ενδεικτικός των ορίων του ίδιου απέναντι στο πολιτικό κόστος. Των ορίων που είναι ήδη στενά για κάποιον που είναι στην αντιπολίτευση και νομοτελειακά θα γίνουν στενότερα όταν βρεθεί στην κυβέρνηση.
