Το εξελισσόμενο πολιτικό σχέδιο του κ. Τσίπρα είναι παλαιάς κοπής και απλοϊκό στη σύλληψή του.
Αναπτύχθηκε μία χιλιετία πριν, στα τρίσβαθα της Μεσοποταμίας, και πηγάζει από τον απόλυτο δυϊσμό των μανιχαίων, που προσπαθούσαν να εξηγήσουν τον κόσμο ως μια αιώνια πάλη ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στο πνεύμα και στην ύλη.
Ας μη γελιόμαστε, μανιχαϊστικό, βαθιά διχαστικό και απόλυτα οπισθοδρομικό είναι το σχέδιο του Πρωθυπουργού.
Προσπαθεί να τσουβαλιάσει τους πάντες και τα πάντα, να εντάξει όλους τους δυνάμει αντιπάλους του στο στρατόπεδο του κακού και του μαύρου, ώστε εκείνος να αναδειχθεί, ως άλλος υπερήρωας, υπέρμαχος του καλού και προστάτης των φτωχών και των αδυνάτων. Γι’ αυτόν δεν υπάρχουν αποχρώσεις, διαφοροποιήσεις, ούτε ενδιάμεσες πολιτικές, παρά μόνο εχθροί και αντίπαλοι.
Από τη μια ο Μητσοτάκης, ο Βενιζέλος, ο Θεοδωράκης, η νεοφιλελεύθερη Δεξιά, οι εκσυγχρονιστές της Κεντροαριστεράς, γενικώς όλοι οι εκπρόσωποι του «παλαιού» και «χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος», και μαζί τους ο Μαρινάκης, ο Αλαφούζος, ο ΣΕΒ, οι πολυεθνικές, όλες οι πιθανές εκφράσεις της «ολιγαρχίας του πλούτου, της διαπλοκής, των μεγάλων συμφερόντων», και από την άλλη ο Τσίπρας, ο Παππάς, ο Τζανακόπουλος, ο Θανάσης, «οι παλαιοί και νέοι κοινωνικοί αγωνιστές, τα κινήματα και το πλήθος των φτωχών και ανήμπορων που τους αντιπαλεύουν και θέλουν έναν νέο κόσμο φωτεινό, δίκαιο και ισομερώς ανεπτυγμένο, χωρίς ανισότητες και προνόμια».
Αυτό είναι το απλοϊκό μανιχαϊστικό δίπολο που επιχειρεί να οικοδομήσει ξανά ο κ. Τσίπρας προκειμένου να «ψήσει» και πάλι τους ψηφοφόρους να τον επιλέξουν.
Μόνο που τούτη τη φορά υπάρχουν εμπειρίες αδιάψευστες ότι ο κόσμος είναι πιο σύνθετος από το διχαστικό «ή εμείς ή αυτοί».
Απεδείχθη στα τρία χρόνια της διακυβέρνησής του ότι η κρίση ήταν πιο σύνθετη απ’ αυτό που εκείνος αναγνώριζε και φανταζόταν, φανερώθηκε, κατά τρόπο σαφή και κατηγορηματικό, ότι δεν υπακούει στις ψευδαισθήσεις του, ούτε στις αυταπάτες του.
Κατεδείχθη περίτρανα ότι δεν αρκούσε το «εμείς» για να βγούμε από την κρίση. Οι «εμείς» έγιναν «αυτοί», το επαγγελλόμενο «φως» ταυτίστηκε με το καταγγελλόμενο βαθύ «σκοτάδι» των προηγούμενων, το υποτιθέμενο «αριστερό καλό» συντονίστηκε με το εξοβελιστέο «νεοφιλελεύθερο κακό» και έφτασε ο ίδιος κυνικά να αποδέχεται και να υπερασπίζεται όσα καθύβριζε και αρνιόταν.
Δυστυχώς για τους κυβερνώντες, τα συμβαίνοντα στον κόσμο δεν εξηγούνται διά των απλοϊκών αντιθέσεων.
Οι οικονομίες έχουν εξελιχθεί, οι κοινωνίες έχουν αλλάξει, οι άνθρωποι έχουν προοδεύσει, η ελευθερογνωμία έχει κατακτηθεί, η ελευθεροτυπία είναι πλέον μη αμφισβητήσιμη.
Γι’ αυτό και αυτήν τη φορά θα αποτύχει.
