Εμελλε, χωρίς υπερβολή, να ζήσουμε ξανά τον λαό χωρισμένο στα δύο. Σαν τους Βένετους και Πράσινους. Γεγονότα του σήμερα θυμίζουν στιγμές του παρελθόντος, που όλοι, ή σχεδόν όλοι, δεν θα θέλαμε να επαναληφθούν. Προκαλούν αποτροπιασμό σε όσους έζησαν τα γεγονότα και σε όσους τα μελέτησαν. Ποτέ πια. Φαίνεται όμως ότι στη μοίρα μας, στο ριζικό μας, το κακορίζικο είναι να δημιουργούμε τις προϋποθέσεις που οδηγούν σ’ αυτόν. Ελαφρά τη καρδία, κάποιες φορές, αλλά σε συνθήκες πολέμου που οξύνουν τα πάθη. Οταν όμως αυτό συμβαίνει εν καιρώ ειρήνης, τα πράγματα χειροτερεύουν πολύ και εξελίσσονται σε δυσοίωνα για το μέλλον.
Και γι’ αυτό υπαίτιοι είναι οι κυβερνώντες, αυτοί που έχουν την τύχη του λαού στα χέρια τους.
Στην Ελλάδα συνηθίζεται η πολιτική η πολιτικάντικη να δεσπόζει σ’ όλα τα πεδία δράσης και να απασχολεί με τα τερτίπια της και συνήθως τα ψεύτικα λόγια μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Κι αυτό γιατί παρέχει μεγάλα πλεονεκτήματα, σχεδόν ισοβίως, αλλά και γιατί κάπου έχει απωθημένο αυτής της μορφής την εξουσία. Ετσι σαν εξουσιολάγνος βρίσκει την ευκαιρία να εκφράσει και να εκφραστεί μέσα απ’ αυτήν. Ερχονται στην επιφάνεια, έτσι, κρυμμένες καλά ανομολόγητες επιθυμίες, ορέξεις, όπως αποτυπώνονται στην πράξη. Μέρα με τη μέρα συνειδητοποιεί ή ονειρεύεται ότι είναι παντοτινή και δεν τον αφήνει η χαρά να κρυφτεί.
Αφού δεν πίστευαν στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, τι να σεβαστούν από θεσμούς. Στο πίσω μέρος του μυαλού τους έχουν την αγκύλωση στην εξουσία. Γι’ αυτό και ψήφισαν την απλή αναλογική, γι’ αυτό και μιλούν γι’ αναθεώρηση του Συντάγματος, και κάθε άλλο που ακούγεται εύηχα και μπορεί να παρασύρει και στη συνέχεια να διασύρει λόγω της ασυνέπειας που διακρίνει πολλούς από τους ιθύνοντες. Παίζουν εν ου παικτοίς και το ξέρουν πολύ καλά. Και τα συνθήματά τους απλά, αλλά διχαστικά. Για να μιλάνε και να πλησιάζουν καλύτερα τον ακροατή. Η κρατική τηλεόραση κάνει το καθήκον της με το παραπάνω. Πλύση εγκεφάλου καθημερινή. Σημασία όλων δεν έχει η Ελλάδα, έχει το Ελλαδιστάν και η διαιώνιση μιας καθεστηκυίας αντίληψης που διορίζει σε μέρες χρεοκοπίας με αμείωτους ρυθμούς. Για να πολεμήσει την ανισοκατανομή δημιουργεί νεόπτωχους που θεωρούν ότι είναι προνομιούχοι. Αρκούν τα επιδόματα που τους πείθουν ότι αυτό θα εξακολουθεί και έτσι μένουν ευχαριστημένοι με την προσδοκία. Γενιές νέων παιδιών γαλουχούνται μ’ αυτά και τα καφενεία. Η έλλειψη γνώσεων αλλά και η απελπισία τούς παρασέρνουν σ’ έναν ξέφρενο ρυθμό αμεριμνησίας, αδιαφορίας σχεδόν για όλα.
Με την πολιτική της αυτή, που ήταν μελετημένη, δεν εξυπηρετεί τη χώρα, τον λαό, την πατρίδα, διχάζει και προβληματίζει. Οχι όλους, προσπαθεί να κατασκευάσει ένα νέο είδος ανθρώπου που δεν αντιδρά, υποτάσσεται και προχωρά σε επικίνδυνα παιχνίδια. Κι όποιος δεν βλέπει αυτόν τον διχασμό που καθημερινά μεγαλώνει, εθελοτυφλεί.
Θεωρούν όμως τους εαυτούς τους εξυγιαντές.
Τους συμφέρει να ζει ο λαός σε μαύρα σκοτάδια. Αρκεί να είναι στην εξουσία. Υποτακτικοί όμως στις έξωθεν εντολές. Γι’ αυτό και προτιμώνται γιατί κάνουν πιο εύκολο το έργο τους. Η αποδόμηση της χώρας συντελείται με τις ευλογίες όλων, κυβερνώντων και μη.
Ο Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών
