Αεικίνητος ο Γιώργος Βασιλειάδης. Κάτι, σε Θανάση Βέγγο (φωτογραφία δεξιά) μπορείς να πεις. Να τρέχει δεξιά κι αριστερά, δήθεν ότι κάτι κάνει. Να ασχολείται με οτιδήποτε άλλο εκτός από τις αρμοδιότητές του. Ο Χαράλαμπος-Σταύρος Κοντονής είχε το σύνδρομο τού αποφασίζομεν και διατάσσομεν. Να διακόπτει το πρωτάθλημα, να κλείνει τα γήπεδα, να επιβάλλει ποινές, να ορίζει διαιτητές και βοηθούς. Ο Γιώργος Βασιλειάδης έχει το σύνδρομο του αναμορφωτή-σωτήρα. Να κάνει αναδιάρθρωση των κατηγοριών: Σούπερ Λιγκ 1 με 10 ΠΑΕ, Σούπερ Λιγκ 2 με 12 ΠΑΕ και Φούτμπολ Λιγκ με 12 ομάδες. Σύνολο 34. Οσες ακριβώς είναι και σήμερα οι ομάδες των δύο επαγγελματικών κατηγοριών. Το ότι από δύο κατηγορίες τις σπάμε σε τρεις, συνιστά καινοτομία; Κι αν αύριο ο επόμενος υφ. Αθλητισμού θέλει δύο κατηγορίες των 12 ομάδων, θα γίνει νέα αναδιάρθρωση; Μιλάμε για κωμωδία. Και την αποθέωση του άρπα – κόλλα. Με τον Γ. Βασιλειάδη να έχει την εντύπωση ότι όλα αυτά μπορούν γίνουν από τη προσεχή περίοδο. Αγνοώντας τους Νόμους και τους Κανονισμούς.
Κουτσοί στραβοί
Να το δούμε αλλιώς. Τις δεκαετίες ’70 και ’80 τα μπουζούκια, τα νυχτερινά κέντρα δουλεύανε επτά μέρες την εβδομάδα. Ενα ρεπό κάνανε τα πρώτα μαγαζιά: Φαντασία, Νεράιδα, Δειλινά. Τα δεύτερα και τα τρίτα μαγαζιά το πήγαιναν σερί. Σεζόν με σεζόν. Και με βαριά σχήματα: Διονυσίου, Μοσχολιού, Σακελλαρίου, Μητσιάς, Μπιθικώτσης, Κόκκοτας μαζί κι ο καθένας με το δικό του μπουζούκι. Σήμερα, δύο μέρες την εβδομάδα και πολλές είναι. Και δεν είναι (μόνο) η κρίση. Υστερα από τριάντα και σαράντα χρόνια έχει αλλάξει ο κόσμος, έχει αλλάξει η ζωή. Εύλογη η ερώτηση: Τι σχέση έχουν τα μπουζούκια με το ποδόσφαιρο; Κάπως έτσι, σε βάθος τριών τεσσάρων δεκαετιών, έχουνε αδειάσει και τα γήπεδα. Κι ιδού λοιπόν το γελοίον του πράγματος. Από τη μία Βασιλειάδης και σία συζητάνε για Σούπερ Λιγκ των 12 ομάδων κι από την άλλη να κινούν γη και ουρανό για ν’ αλλάξει ο Κανονισμός της αδειοδότησης. Για να μην υποβιβαστεί ο Παναθηναϊκός και μαζί μ’ αυτόν όσες ομάδες δεν έχουν τηλεοπτικό συμβόλαιο. Για να χωρέσουν κουτσοί στραβοί στον Αγιο Παντελεήμονα της Σούπερ Λιγκ.
Ωρα γηπέδου
Οι νόμοι της Αγοράς είναι αμείλικτοι. Οσο εύκολα (για τον οποιονδήποτε λόγο) φεύγει ένας πελάτης τόσο δύσκολα ξανάρχεται. Τη δεκαετία του ’80 ο Παναθηναϊκός σε πρεμιέρα πρωταθλήματος με τον Απόλλωνα στο ΟΑΚΑ είχε 40.000 εισιτήρια. Κι είχε στην ενδεκάδα Σαργκάνη, Κυράστα, Ζάετς, Ρότσα, Βαμβακούλα, Αντωνίου, Χρήστο Δημόπουλο, Σαραβάκο (φωτογραφία κάτω). Εφέτος έχει μέσο όρο κάτω από τις 7.500. Η ΑΕΚ χτύπησε και πήρε πρωτάθλημα ύστερα από 24 χρόνια. Εκανε μία εξαιρετική σεζόν και στα μικρά παιχνίδια έκοβε από τέσσερις έως έξι χιλιάδες εισιτήρια. Αλλες εποχές. Η Κυριακή μετά το μεσημέρι ήταν η ώρα γηπέδου. Οι άλλες επιλογές για ψυχαγωγία, ελάχιστες αν όχι μηδαμινές. Από μπάλα η τηλεόραση έδειχνε δύο φορές τον χρόνο. Τον τελικό του ελληνικού και του εγγλέζικου Κυπέλλου. Η κρίση τα τελευταία χρόνια επιδείνωσε την κατρακύλα. Η μείωση των εισιτηρίων σε σχέση με τη σεζόν 2008-09 αγγίζει το 50%. Το κακό όμως ανατρέχει σε βάθος χρόνου. Το ποδόσφαιρο (αν εξαιρεθούν οι οργανωμένοι) δεν κατάφερε να ανανεώσει την πελατεία του.
Μέσι & Ρονάλντο
Αυτό που προσφέρει σε επίπεδο εγκαταστάσεων και θεάματος δεν είναι ελκυστικό. Δεν πουλάει. Ο νέος που του αρέσει το ποδόσφαιρο έχει σαν πρώτη επιλογή την Πρέμιερσιπ και την Πριμέρα Ντιβιζιόν. Μεσοβδόμαδα έχει το Τσάμπιονς Λιγκ. Ασχολείται με τον Μέσι και τον Ρονάλντο. Δεν τον ενδιαφέρουν ο Αρετόπουλος και ο Κομίνης. Τι να πάει να δει στα ελληνικά γήπεδα; Με φουλ ποδόσφαιρο στην τηλεόραση να ξεκινάει από τη δεκαετία του ’90, μιλάμε πλέον για τη δεύτερη τηλεοπτική γενιά. Η πρώτη είναι οι σημερινοί σαραντάρηδες. Που από τα 10-12 τους άρχισαν σιγά σιγά να μαθαίνουν το ποδόσφαιρο από τον καναπέ.
ΟΙ μεγαλύτεροι κουράστηκαν και βαρέθηκαν, ενώ για τη νεολαία το γήπεδο σήμερα είναι ακόμα πιο δύσκολο. Και χρόνος δεν υπάρχει και να μαζευτεί η παρέα δεν είναι εύκολο και οι άλλες επιλογές είναι πολλές. Το ποδόσφαιρο έπαψε πλέον να είναι συνήθεια. Κάτι που φθίνει σε βάθος τριών δεκαετιών δεν ανακάμπτει με γιατροσόφια. Χρειάζονται γενικότερες τομές.
Τζον Γουέιν
Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν πουλάει γιατί δεν είναι ωραίο. Δεν είναι γοητευτικό. Δεν είναι συναρπαστικό. Η κρίση έριξε ακόμα περισσότερο την ποιότητα. Ο κόσμος άλλαξε, το ποδόσφαιρο έμεινε στάσιμο κι έμεινε πίσω. Τι προσφέρει το ελληνικό ποδόσφαιρο; Αν εξαιρεθούν το Καραϊσκάκης, το FC AEL Arena, όλα τα άλλα γήπεδα είναι προπολεμικά. Κι άντε και μειωθήκανε οι ομάδες, άντε και βρέθηκε λύση και σώθηκε ο Παναθηναϊκός. Η πέμπτη ομάδα στο πρωτάθλημα μετά τους Big 4 ποια είναι; Ο Ατρόμητος των 914 εισιτηρίων; Ο κανονικός Ατρόμητος πέρυσι τέτοια εποχή τερμάτιζε στην 8η θέση. Ο φετινός Ατρόμητος είναι του Ουάρντα (φωτογραφία κάτω) και των συνολικά πέντε δανεικών από ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό. Και για του λόγου το αληθές: Τι είναι αυτό που θα μείνει από το φετινό πρωτάθλημα; Τι θα έχουμε να θυμόμαστε; Η απάντηση είναι προφανής. Η εικόνα του Ιβάν Σαββίδη να μπουκάρει με το περίστροφο στην τσέπη σε στυλ Τζον Γουέιν στην Τούμπα. Ενα πρωτάθλημα που ο εις εκ των δύο πόλων της εξυγίανσης αποκαλεί “χάρτινο, πέτσινο και λερωμένο”.
Eνας άνθρωπος
Η μείωση του αριθμού των ομάδων σε 10 και 16 αντίστοιχα στις δύο επαγγελματικές κατηγορίες είναι αυτονόητη. Δεν είναι όμως πανάκεια. Είναι ένα από τα πολλά που πρέπει να γίνουν. Κι αυτό δεν είναι δουλειά ενός ανθρώπου. Αν ήταν να φτιάξει το ποδόσφαιρο ένας άνθρωπος, θα το είχε φτιάξει κάποιος από τους τόσους υπουργούς που έχουν περάσει.
