Αγωνίζομαι, άρα ζω. Θα μπορούσε να είναι και το σύνθημα που βγαίνει από τα εσώψυχα του Παναγιώτη Βασιλόπουλου και του Δημήτρη Μαυροειδή. Ωραία η ιστορία της ΑΕΚ και η συμμετοχή της στο Φάιναλ Φορ, μπράβο στον Μάκη Αγγελόπουλο για την προσπάθεια που κάνει και το χρήμα που βάζει, ωστόσο καλό είναι να εστιάσουμε στους δύο αθλητές. Γιατί η περίπτωσή τους μόνο συνηθισμένη δεν είναι.

Είναι ξεκάθαρο πως η φύση τους προίκισε με χάρισμα να φτάσουν ψηλά στην καριέρα τους. Ο μεν Βασιλόπουλος, φόργουορντ προδιαγραφών, ψηλός και ταυτόχρονα γρήγορος και αλτικός, έδινε την εντύπωση ότι ταβάνι του ήταν ο ουρανός. Γιατί ποιος θα μπορούσε να μαρκάρει το ίδιο εύκολα ένα ντερέκι και έναν κοντό; Ο δε Μαυροειδής, έδειξε το ταλέντο του κάτω από τη ρακέτα, η πλαστικότητα των κινήσεών του τον έφερε στα χείλη των περισσότερων φίλων του μπάσκετ και τελικά κατέληξε στον Ολυμπιακό. Μια πόρτα που νωρίτερα είχε διαβεί και ο Βασιλόπουλος. Ο παίκτης που σήκωσε το τρόπαιο της Ευρωλίγκας στην Πόλη το ’12 μολονότι ήταν τραυματίας. Αλλά του έκαναν σινιάλο οι Σπανούλης και Πρίντεζης. Ανάλογη χαρά, μια κούπα Ευρωλίγκας βίωσε και ο Μαυροειδής το ’13, επίσης χωρίς μεγάλη συμμετοχή. Ηταν η εποχή των τραυματισμών. Του Γολγοθά. Του μαρτυρίου. Της απορίας και των δύο: «Θα ξαναπαίξουμε μπάσκετ»; Κατέβηκαν γρήγορα γρήγορα τα σκαλιά, η ανυποληψία τούς χτύπησε δυνατά την πόρτα, οι φυσικοθεραπευτές έγιναν αχώριστοι σύντροφοί τους και τελικά, μια αχτίδα φωτός, μια καλή νεράιδα καλύτερα, τους έκανε νεύμα επιστροφής στο προσκήνιο. Το καλύτερο δώρο που πιθανότατα να έλαβαν ποτέ αυτοί οι τόσο άτυχοι παίκτες.

Σήμερα, για να επανέλθουμε στο προκείμενο, έχουν αφήσει πίσω τις άσχημες στιγμές. Ναι, ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, τα καλύτερα αθλητικά χρόνια ανήκουν στο παρελθόν και δεν μπορούν να κοιτούν πολύ μακριά. Απολαμβάνουν, ωστόσο, το σήμερα. Γεύονται τις επιτυχίες τους και αρνούνται να το βάλουν κάτω. Τι κι αν ο ένας ξεπέρασε τα 34 κι ο άλλος (Μαυροειδής) πατά στα 33; Κάνουν σαν μικρά παιδιά όταν πατούν το παρκέ, ξεδίνουν με τα καλάθια που σημειώνουν, νευριάζουν όταν μένουν στον πάγκο, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να τα δίνουν όλα όταν τους καλεί ο κόουτς.

Το μήνυμα που στέλνουν οι δύο παίκτες της ΑΕΚ είναι πολύ δυνατό. Η ψυχή τους επίσης. Κατάφεραν αυτό που σε πολλούς φάνταζε ακατόρθωτο. Γιατί είχαν σύμμαχο την πίστη ότι τίποτα δεν είναι απίθανο ή αδύνατο. Ανταμείφθηκαν. Και ρουφούν γουλιά γουλιά το νέκταρ της επιτυχίας και τη ζεστασιά μιας ομάδας που μεγαλώνει και ονειρεύεται ακόμη καλύτερες στιγμές στο μέλλον.

Τελευταία Νέα