Κι ενώ εμείς ασχολούμασταν με τους χουλιγκαναίους και τους νεοαυριανιστές, που νομίζουν ότι από τις καρέκλες στις οποίες τους τοποθέτησε ο ελληνικός λαός και από τα υπόγεια στα οποία τους εγκατέστησε ο πολιτικός τους προϊστάμενος θα μας τρομάξουν και θα μας φιμώσουν, η πραγματική μάχη επιβίωσης συνεχιζόταν αλλού, δίπλα μας, στη μεγαλύτερη φυλακή δημοσιογράφων στον κόσμο. Στην Τουρκία του Ερντογάν, φυσικά, που τίμησε τη χθεσινή Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου με 62 δημοσιογράφους να έχουν καταδικαστεί, 192 να έχουν συλληφθεί και 142 να καταζητούνται. Το Stockholm Centre for Freedom δημοσιεύει στην ιστοσελίδα του όλα τα ονόματα, τις φωτογραφίες, τις ιδιότητες και το τι έχει συμβεί στον καθένα.
Στην πολύκροτη δίκη της Τζουμχουριέτ που ολοκληρώθηκε στις 25 Απριλίου, μία από τις κατηγορίες ήταν ότι αναζητεί ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. «Πώς θεωρείτε ότι θα διατηρήσετε την ανεξαρτησία σας αν επωφεληθείτε από αυτά τα κονδύλια;» ρώτησε ο δικαστής τον εκδότη της εφημερίδας. «Το 80% των δικαστών και εισαγγελέων της Τουρκίας εκπαιδεύτηκαν χάρις σε αυτά τα ευρωπαϊκά κονδύλια» απάντησε ο Ακίν Αταλάι, που επέστρεψε τον Νοέμβριο του 2016 από τη Γερμανία εν γνώσει του ότι θα συλληφθεί. «Εχει πλήξει αυτό την ανεξαρτησία τους;»
Η ετυμηγορία του δικαστηρίου ήταν 7 χρόνια και τρεις μήνες φυλακή για υποβοήθηση τρομοκρατικής οργάνωσης. Με την ίδια κατηγορία καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές και άλλοι εργαζόμενοι της εφημερίδας. Ανάμεσά τους ο σκιτσογράφος Μούσα Καρτ, στον οποίο απονεμήθηκε χθες το διεθνές βραβείο σκίτσου από την οργάνωση Cartooning for Peace. Αλλά κι ο καφετζής, επειδή μια μέρα δυσανασχέτησε με τον αποκλεισμό των δρόμων για να περάσει ο Ερντογάν και είπε ότι εκείνος καφέ δεν θα τον σέρβιρε: καταδικάστηκε για προσβολή του προέδρου.
Ο Αταλάι αφέθηκε ελεύθερος ύστερα από 500 ημέρες στη φυλακή μέχρι να εκδικαστεί η έφεσή του. Και πήγε κατευθείαν στα γραφεία της Τζουμχουριέτ. Εκεί τον βρήκε ο ανταποκριτής της Ρεπούμπλικα και του ζήτησε εντυπώσεις. «Α, πέρασα πολύ ωραία» είπε. «Εφαγα καλύτερα, διάβασα περισσότερο, αγάπησα βαθύτερα».
Πώς προετοιμάστηκε για την απώλεια της ελευθερίας του; «Εγραψα έναν πρόσκαιρο αποχαιρετισμό στην οικογένειά μου, στους συναδέλφους μου και στους φίλους μου, όπου τους εξηγούσα την ευθύνη μου απέναντι στην εφημερίδα». Τι γίνεται με τον τουρκικό Τύπο; «Το 90% ελέγχεται πλήρως. Το μοναδικό κανάλι μέσα από το οποίο μπορεί να καταλάβει κανείς τι γίνεται είναι η Τζουμχουριέτ, που είναι μια ανεξάρτητη εφημερίδα». Πόσα φύλλα πουλάνε; «Σαράντα χιλιάδες. Υπολογίζουμε όμως ότι η αναγνωσιμότητα είναι οκτώ φορές μεγαλύτερη». Από διαφήμιση; «Ελάχιστες επιχειρήσεις το διακινδυνεύουν γιατί ξέρουν ότι θα υποστούν δρακόντειους ελέγχους».
Τι ζητούν οι τούρκοι δημοσιογράφοι, είτε είναι φυλακισμένοι είτε υποψήφιοι φυλακισμένοι ή εξόριστοι; Να τους θυμόμαστε. Ο στόχος είναι κοινός: η ελευθερία της έκφρασης. Ο αντίπαλος αλλάζει. Τα μέσα που χρησιμοποιεί. Και η ιδέα που έχει για τον εαυτό του.