«H ελευθερία του Τύπου παρουσιάζει ορισμένα μειονεκτήματα, αλλά λιγότερα από την απουσία ελευθερίας». Το έλεγε ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν, που δεινοπάθησε κατά καιρούς από τα Μέσα, ιδιαίτερα την εποχή που αισθανόταν άτρωτος.
Το ξανάφερα στη μνήμη μου αρχές της εβδομάδας, όταν το πρωθυπουργικό γραφείο αποφάσισε και επισήμως –διότι περί αυτού πρόκειται –πως οτιδήποτε μη αρεστό, ευχάριστο, αποδεκτό ή όπως αλλιώς πείτε το, στο ίδιο και στην επικρατούσα άποψη εκεί –τη δική τους αλήθεια δηλαδή –είναι για τα σκουπίδια. Και το σημαντικότερο; Το είπε δημοσίως!
Στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσουμε ένα – δυο πράγματα. Ο Τύπος κι εδώ και διεθνώς κατά καιρούς, και ενίοτε δικαίως, έχει αμφισβητηθεί. Στην πραγματικότητα όμως για έναν βασικό λόγο: επειδή ενσωματώνει μια αφόρητη δύναμη, που την προσφέρουν οι αναγνώστες του, λειτουργεί πολλαπλασιαστικά και εξ αυτού του λόγου οι κατά καιρούς εξουσίες δεν την ανέχονται. Το έχουμε ζήσει πολλάκις και στην Ελλάδα, τόσο στο πρόσφατο όσο και στο απώτερο παρελθόν.
Το επιπλέον λάθος της παρούσας κυβέρνησης όμως είναι ότι προφανώς, όπως έλεγε και ο Μαρξ (για να μιλήσουμε με όρους που ενδεχομένως να καταλαβαίνει), «όποιος δεν γνωρίζει Ιστορία καταδικάζεται να την ξαναζήσει». Ενίοτε πιο δυσάρεστα και όχι ως κωμωδία, αλλά μπορεί ως τραγωδία. Ας ξανασκεφτεί λοιπόν τα περί σκουπιδιών, σκουπιδότοπων και άλλων τινών.
Κι ας μην είναι τόσο αφόρητο για τον εκπρόσωπό της Δημήτρη Τζανακόπουλο να διαβάζει την αντίθετη άποψη, να βλέπει ή να ακούει «αντίθετα» ρεπορτάζ και όχι αναπαραγωγή δελτίων Τύπου ή non paper και γενικότερα να του αποδελτιώνονται δυσάρεστα πράγματα. Που δεν συμφωνούν με αυτά που πιστεύει. Γιατί κάπου εκεί εκνευρίζεται και χάνει τον έλεγχο, γεγονός που δεν είναι καλό για τον ίδιο, τον θεσμό που εκπροσωπεί και τη δημοκρατία γενικότερα.
Πρέπει, με άλλα λόγια, να αντιληφθεί ότι ευτυχώς που υπάρχει ελευθερία έκφρασης στην Ελλάδα. Με αυτό το αυτονόητο δικαίωμα αθωώθηκε για παράδειγμα προχθές η Σώτη Τριανταφύλλου στα δικαστήρια, αθωώθηκαν άλλοι στο παρελθόν και θα εξακολουθήσουν να αθωώνονται κι άλλοι στο μέλλον, «όσο υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο», δηλαδή όσο υπάρχει Δικαιοσύνη. Και θα συνεχίσει να υπάρχει, δεν γίνεται να μην υπάρχει. Μόνο τα πρόσωπα είναι εφήμερα, έρχονται και παρέρχονται, όσο ισχυρά και άτρωτα κι αν αισθάνονται σήμερα, σε όλα τα επίπεδα, κάθε μορφής εξουσίας, εκτελεστικής και μη.
Είναι ο κανόνας της ζωής που λειτουργεί, για όλους μας, με δαρβινικούς όρους. Μόλις δημιουργηθεί το κενό, θα καλυφθεί πάραυτα. Ακούγεται σκληρό, αλλά είναι πραγματικό…
